Cold Water {+ Mazerunner}

De gevlekte kattin liep door het Shadowclan territory. Verzonken in haar gedachtes. Ze was puur gaan wandelen omdat ze wat last kreeg van haar schouder die ze eens pijnlijk had verwond tijdens een gevecht met een das. Het enigste wat overgebleven was, was een groot en opvallend litteken en als het koud begon te worden of ze niet genoeg in beweging bleef kreeg ze last van een stramme en stijve schouder en dus was ze gaan wandelen. Ze trainde op haar eentje, haar twaalf moons had ze bereikt en toch was ze nog altijd een leerling. Echt veel vrienden had ze niet meer wegens ze al een paar katten had aangevallen door woedeuitbarstingen, maar dit had ze nu prima in de hand. Ze leek net een geest, niemand die haar leek op te merken of wat dan ook, en dat had ze maar geaccepteerd. Ze had bovendien niemand nodig om haar te helpen. Haar gedachtes dwaalde af naar de kater van wie ze eens enorm veel van had gehouden. Nog altijd om eerlijk te zijn, maar ze waren uit elkaar gegroeid, en welke warrior wou nog wat hebben met een sullige apprentice? Geen één. En dus had ze de kater uit haar hart verbannen. Ze had eigenlijk een hele muur om haar heen gebouwd, een sterke muur die niet makkelijk te breken was. Ze was afstandelijk geworden en in haar stem was een kille en koude toon te horen, net zoals het ijskoude water van Little Creek tijdens Leaf Bare. Ze drukte haar gedachtes weg en het stilte van de bos vulde haar oren net zoals een...plons! Ze slaakte een kreetje toen ze het ijskoude water in haar vacht voelde en ze klauterde naar een boomstronkd die half in het water lag en klauwde zich er aan vast. Ze proeste en spuugde het water uit die haar keel was binnen gedrongen. Grommend probeerde ze de stronk op te klimmen, maar het was glad en nat en als ze bijna helemaal op de stronk was gleden haar pootjes uit waardoor ze weer in het ijskoude water terecht kwam, maar desondanks haar botten begonnen te verkleumen en te vriezen gaf ze niet op en bleef ze proberen om uit Little Creek te klauteren.

+ Mazerunner

Bijna, bijna was ze er alleen uitgeraakt toen ze opeens werd beet gegrepen bij haar nekvel door een kat en ze dankzij de kat op de boomstronk wist te raken. Haar nagels boorde ze in het hout en vervolgens schudde ze zich uit. Waterdruppels vlogen in het rond. Ze wou een scherpe antwoord geven aan de kat, omdat ze dacht dat het een rampzalige waterrat zou zijn die zichzelf een RivierClan kat zou noemen, maar toen ze op keek ontmoette ze twee vertrouwde ogen en ving ze de vertrouwde geur van de kater. Ze keek hem aan, in zijn blauwe ogen en voelde hoe ze ongemakkelijk begon te worden. Ze schuiffelde achteruit, niet wetend wat ze moest zeggen. Wat deed hij hier? Oké hij was een ShadowClan kat maar dan nog, wat deed hij hier? En waarom moest uitgerekend hij haar redden? Nu had ze veel liever gehad dat een waterrat haar had gered, of dat ze de tijd kon terugdraaien en ze meer op haar omgeving had gelet, dan had ze hem misschien geroken en was ze niet in het water gevallen.

De kater leek het duidelijk net zo ongemakkelijk te vinden, zoals zij dat vond. Haar blik stond koel, en haar blauwe ogen kil en koud. Haar staart zwaaide ze kort heen en weer. "En, euh, gaat het?", vroeg de kater. 'Het gaat prima.', Reageerde ze, het ging goed, ondanks ze het enorm koud had, maar daar trok ze zich niks van aan. En het laten zien deed ze ook niet. Ze was niet zwak en een beetje koud zorgde er alleen maar voor dat ze sterker werd. Deze koude stelde niks voor met de strenge Leaf Bare, iets wat soms extreem koud kon zijn. Nee ze was een sterke dame, en als je zwak was kon je je beter aansluiten bij die waterraten of die rampzalige ThunderClan.

"Heb je het niet koud?", vroeg Mazerunner. Ze rolde even met haar ogen. "Ik heb het prima." Antwoordde ze simpel, haar koude toon weer in haar stem. Pure gewoonte. Haar staart zwaaide ze heen en weer. „Trouwens, manen lang niks tegen me zeggen en nu kom je me even helpen, wat ik niet eens nodig had, en nu denk je dat je zo maar tegen me kunt praten?“ Snoof ze. Ze voelde zich nog altijd ongemakkelijk, maar probeerde dat te onderdrukken door haar lichte frustratie en woede boven te halen. Ze begreep het niet, nu zouden ze wel weer praten om vervolgens dan weer te doen of ze lucht waren? Nee daar had ze geen zin in, ze bleef liever alleen, op haar eentje. Dan had ze tenminste geen last van katten hun gezaag en geklets.

"Je zag er uit alsof je hulp nodig had", miauwde de gestreepte kater uiteindelijk. Ze rolde met haar ogen en zwaaide kort met haar staart. "Ik ben bijna warrior, ik kan prima voor mezelf zorgen. Ik ben niet meer die kleine apprentice die manen lang niks kon nadat ze werd aangevallen door die dassen, Mazerunner." Snoof ze. Het was voorbij, en dat had zij geaccepteerd en dat moest hij nu ook. Ze verwachtte trouwens ook niet echt meer dat het überhaupt ooit nog goed zou komen tussen hun, en misschien was dat ook wel het beste. Ze had juist afstand genomen omdat ze toch de katten waar ze om gaf kwetste en dus kon ze beter op haarzelf blijven.

• Geen probleem :3 Smoke is nu wel warrior maar hier is ze dan nog even een apprentice :3