You're probably wondering what the hell's going on (clanmeeting+sharingtongue)

Ze had de schreeuwen van Sunningrocks al gehoord en het terugkeren van Futuresong maakte haar niet bepaald blij op dit moment. Echter was ze niet opnieuw naar Sunningrocks gegaan. Haar warriors waren uitgeput van de lange tocht en het zware gevecht met de emotionele klapper aan het einde. Sunningrocks zouden ze wel terug krijgen. Haar eerste prio nu was haar neef naar de medicine cat krijgen gezien hij toch zwaarder verwond was dan ze had gedacht. Vervolgens richtte ze haar aandacht op haar deputy. "Futuresong, wat is er gebeurd?!" Haar stem was luider en meer emotieloos dan normaal. Hoewel haar oren op Future gericht stonden gaf ze geen teken dat andere warriors hun mond moesten houden. Ze wou onmiddelijk weten wat er gebeurd was, en dat wou ze van iedereen horen, en wel nu.
-open voor iedereen.

Met een vertrokken gezicht hinkte Robinsong achter de groep aan. De tanden van de Thunderclan warrior waar hij mee gevochten had stonden duidelijk in zijn voorpoot. Het lopen deed ook pijn, maar het was gelukkig gestopt met bloeden. Misschien dat hij er morgen mee naar Chivypaw zou gaan. De pijn was te harden, en er waren genoeg katten die de hulp meer nodig hadden dan hij.

Zijn moeder wachtte hen op, en beschaamd liet hij zijn kop hangen. Zijn eerste gevecht als warrior had hij verloren, en Robinsong kon niet helpen, maar denken dat hij zijn moeder voor de zoveelste keer had teleurgesteld.

Smokegaze was in het kamp gebleven, wat er überhaupt allemaal gebeurt was wist hij niet. Futuresong was met een groep katten naar de Sunningrocks gegaan omdat daar iets gaande was met Thunderclan. Gewond en verloren waren de katten terug gekomen, maar hoe en wat precies was nog niet duidelijk. Butterstar was in gevecht met Windclan geweest, hoe dat was verlopen was ook nog niet duidelijk. Smokegaze zat een eindje verwijderd, maar dicht bij de nursery. Als er een aanval op het kamp geweest zou zijn, zou hij de gene geweest zijn die de nursery beschermd had. Hij hield van kittens, dat was een ding dat zeker was. Maar nu draaide het om het nieuws. Hoe stond het er nu voor met Riverclan? Verwachtingsvol keek hij dan ook van Butterstar naar Futuresong, wachtend op duidelijkheid.

De kater stond nog steeds perplex over wat er zojuist gebeurd was. Ook hij was meegegaan met het gevecht met de WindClan, en ook hij had gehoord wat er gebeurd was. Whitelion was inderdaad niet vermoord door één van hen, zoals Everstar geïndiceerd had, en niemand in hun Clan geloofd had. Haar deputy had zelfmoord gepleegd, en niets meer of minder. RiverClan was teruggekeerd naar zijn kamp, enkel om te zien dat de helft van de warriors die achtergebleven was, ook weg was. Was er een aanval geweest..? Toen Futuresong, samen met een grote groep katten terugkwam, wist hij dat er inderdaad iets aan de hand was. Hij liep naar Butterstar toe, raakte kort haar schouder aan, en gunde haar een snel glimlachje. Wat er ook gebeurd was, hij wilde dat ze wist dat ze goed gehandeld had. De leidster vroeg aan Futuresong wat er gebeurd was, en zijn oren spitsten zich richting de groep katten. Hij was uitgeput van het gevecht, had immers een snelle tegenstander gehad die hem flink wat wonden had weten toe te dienen op zijn flanken en poten, maar zou zich nu niet afzonderen van de groep om naar zijn wonden te laten kijken, wat een pijn het ook deed.

Een rode kater keek met een leeg gezicht naar de camp uitgang, maar toen hij zijn leider en vrienden door de uitgang zag stappen kreeg hij wat meer kleur. Hij was nog jong en nog naïef, hoewel hij echt zijn best deed om zo volwassen mogelijk te zijn. Bramble wilde net rechtstaan om de katten te begroeten en ze uit te vragen, maar daar had hij geen tijd voor. Zijn leader haar gezicht was woest. "Futuresong, wat is er gebeurd?!" Hij kromp een beetje in elkaar. De deputy was met een groep vertrokken en verslagen terug gekomen. Eerbiedig bewoog hij met zijn oortjes. Hij durfde niet te spreken voor zijn deputy, maar iedereen kon het bijna ruiken. Ze waren verloren.

Haar oren lagen al plat toen haar vriendin op haar af kwam stappen. Hoewel ze zichzelf al honderden keren verteld had dat dit ging gebeuren kwam woede bij haar altijd toch als een klap wanneer het van haar leider kwam. De ogen van de clan boorden door haar huid heen en die van Butter door haar ziel. Had ze dan toch de verkeerde keuze gemaakt?

Kort nam ze diep adem, sloot haar ogen om vervolgens kalm te kunnen spreken. "Thunderclan wilde terug wat oorspronkelijk van hen was. Hiervoor hadden ze hun sterke warriors meegenomen en waren ze vastberaden te winnen. Gezien jij weg was, en die stomme vriendin van jou ons verraden had, was mijn besluit niet moeilijk, wel? Of had ik sommigen misschien wel moeten laten sterven?" Ze was dan misschien kalm maar felheid schol toch altijd onder de dunne huid van de deputy. "Ze waren razend, Butterstar. Razend omdat hun leider daar gestorven was. En dan hebben ze ook nog een de zoon van die leider als Deputy." Wanneer Future haar met haar volledige naam uitsprak wisten ze beiden dat het menens was..

Aspenpaw was de verslagen groep met zijn staart slepend over de grond. Aspenpaw had redelijk wat schrammen over zijn vacht, hij was een paar keer onderuit gegaan. Maar het waren slechts schrammen, hij kwam er wel bovenop, alleen was hij bang dat zijn oor was gescheurd. Het bloedde nog steeds. Aspenpaw had zich makkelijk laten verslaan. Hij voelde zich waardeloos, maar hij had niet terug willen vechten. Nee, hij wilde nooit meer zoiets aanmaken. Hij voelde zich verschrikkelijk. Eenmaal in kamp, kwam ook de ploeg katten terug die met WindClan hadden gevochten. Ze leken uitgeput, waren zij ook verslagen? Butterstar vroeg al snel om uitleg van Futeresong. Was ze boos dat ze hun eigen territorium niet hadden kunnen verdedigen? Hij schrok van Futeresongs felle antwoord. Ze gaf Snowdrop de schuld, de poes die een tijd bij RiverClan was gebleven. Aspenpaw keek weg en wilde het liefst door de grond zakken en keek verslagen naar de grond.

Over lange tijd heen had hij respect voor haar gekregen, dat was zeker. Maar dit leek toch even op de achtergrond gedrukt te worden toen hij haar woorden hoorde. Há! Wat oorspronkelijk van hen, de ThunderClanners, geweest was? De kater snoof luid. Dit was niet zoals hij het aangepakt zou hebben. "De Sunningrocks heb je het over, niet?" begon hij en keek zijn deputy aan. "Bij StarClan Futuresong, ben je op één van de stenen gevallen? Dat gebied behoort aan ons toe, niet aan hen." miauwde hij, zijn trotse RiverClanner in hem opkomend. Al kon hij niet zeggen dat ze verkeerd gehandeld had. Ja, hij zou vast en zeker langer doorgevochten hebben, en er alles aan gedaan hebben om niet met zijn staart tussen zijn poten weg te moeten lopen. Maar hij kon het haar niet kwalijk nemen. Echter liet hij dat nog even in de lucht hangen -- eerst moest er zeker gemaakt worden dat Futuresong niet écht dacht dat de Sunningrocks tot de ThunderClan toebehoorde.

De gestreepte kater knikte dankbaar naar Honeyspots, en leunde het kleine stukje naar het kamp nog een beetje op haar. Hij beet zijn tanden stevig op elkaar om niet te kreunen. Hij moest sterk zijn nu.

Toen Futuresong eindelijk het woord nam schrok Robin van haar aanvallende toon. Hij begreep haar boosheid aan de ene kant wel goed. Ook hij was boos en teleurgesteld, maar in zichzelf. Zij waren degenen die gefaald hadden, en Butterstar kon er niets aan doen dat Thunderclan op het verkeerde moment aanviel. Tenzij ze Snowdrop natuurlijk ingelicht had, maar Robinsong geloofde fel dat zijn moeder dat nooit zou doen. "Natuurlijk zijn ze van ons, Panthergrowl. Ze waren al van ons voordat ik geboren was, maar ze waren met teveel, en de meeste warriors waren mee naar Windclan. We konden niets anders doen." Sprak Robinsong. Misschien kon hij zich er als jongere warrior beter buiten houden, maar hij was niet van plan om alle katten die zojuist hard voor hun territorium hadden gevochten afgekat te laten worden.

De kleine zilveren apprentice zat voor haar den. Allerlei bundeltjes lagen voor haar. Ze was zelfstandig en had dus zonder Nightstream het touw in handen genomen. Er waren twee patrouilles vertrokken en ze kwamen allebei gewond terug. Ze keek met toegeknepen ogen naar de katten zoekend naar een gewonde. Na een tijdje geobserveerd te hebben sprong ze recht. Ze pakte een paar kruiden mee voor een gewond pootje. Chivy stak de plaats over. "Shussh Robingsong, laat de meer ervaren warriors maar het woord doen." Zonder waarschuwing drukte ze een prikkend zalfje op de bijtwonden. "Strek je poot eens." Ze had niet veel medelijden.

Tag: Robingsong

Even leek ze verstijfd te staan op haar poten, het moment dat Futuresong zo tegen haar uitviel. Vanuit meerdere hoeken kwamen direct weerwoorden, de een tegen Future de ander in haar verdediging. Het leek alsof binnen enkele seconden de clan verscheurd werd in twee kampen en Butter moest diep ademhalen om haar emoties niet de loop te geven en de verdeeldheid nog sterker te maken. Ze was een clanleader verdomme en Future was haar Deputy. Zo'n toon zou ze in prive al niet accepteren laat staan tegenover de gehele clan. Toch moest ze de lieve vrede bewaren en sloeg ze met haar staart om de clan tot stilte te manen. "Genoeg." Versterkte ze haar teken met een enkel woord en draaide haar kop bij. "We hebben een nederlaag opgelopen aan de handen van Thunderclan. Op dit moment kunnen we daar niets aan veranderen, maar Sunningrocks zal snel genoeg weer bij Riverclan horen. Waar het vanuit de oudsheid bij hoort." Even staarde ze scherp naar Futuresong maar haar vacht bleef plat en ze keek de andere katten aan. "Zorg ervoor dat jullie wonden gecontroleerd worden, allemaal. De oorlog met Windclan is over. Barksound heeft leugens verspreid om Riverclan zwart te maken. Na onze aanval heeft hij eindelijk bekend." Een flauw glimlachje gleed even over haar lippen al lachte haar ogen niet mee. "Ik verwacht dat de volgende keer dat we Barksound zien hij een rogue geur met zich mee zal dragen. Houd hier rekening mee." Terwijl ze haar clangenoten aankeek deed ze een paar stappen naar voren en liet haar staart over Future's rug glijden. "Niemand geeft jou de schuld voor het verliezen van Sunningrocks Futuresong." Sprak ze iets zachter en warmer dan haar toon van zojuist. Ze kon niet anders. "Dit was je eerste gevecht waarin alleen jij leiding had. Je hebt gehandeld naar wat jij vond dat juist was. En je hebt mogelijke levens van je clangenoten gespaard. Dat is een beslissing geweest die een goede leider maakt." Iet wat bemoedigend keek ze haar vriendin aan voor haar diep blauwe blik langzaam donkerder werd. "Was het Snowdrop die informatie gelekt heeft over ons denk je.."

Butterstar was razend geweest op Futuresong en haar boosheid had iets waar zelfs Smokegaze een rilling van kreeg door zijn ruggengraat. En dat had de kater niet snel, gezien zijn opvoeding. Je kon bijna zeggen dat Smokegaze onbevreesd was. Futuresong begon aan haar uitleg en ze leek onzeker te zijn en zich heel erg schuldig te voelen, toch was ze er van overtuigd goed gehandeld te hebben, uit haar woorden en Smokegaze was het met de poes eens. Hierop reageerde Butterstar die de clan als eerste in stilte bracht, want natuurlijk moest iedereen zo nodig rond gaan kakelen en dan vooral die onervaren warriors met de leeftijd van een apprentice, sprekend over toen zij niet geboren waren, mán dat was gisteren voor Smokegaze zelf. En toen kwam de uitleg over het gesprek met Windclan. Hij vernauwde zijn ogen bij de naam Barksound en leugens. Fijn, fin hoe er zo'n warrior voor zoveel gedoe gezorgd had. Smokegaze rechtte zijn rug en keek Butterstar en vervolgens Futuresong aan. "Is er iets wat ik kan doen?" Vroeg de gespierde kater. In geen van beide gevechten had hij gevochten, hij was ongedeerd en op zijn sterkst. Het kamp beschermen was ook zo'n zware taak. Hij was nog steeds teleurgesteld dat hij niet mee gevochten had.

Iemand sprak haar aan. Ze keek een beetje geërgerd op. Ja hallo, ze wist heus wel hoe ze iemand moest behandelen hoor. Natuurlijk niet zo goed als Nightstream of Fairfaith maar goed, ze deed ten minste haar best. Haar zilveren oortjes schoven in haar nek. "Ja natuurlijk Honeyspots." Ze wendde zich met een koude blik naar Robingsong. "Sorry. Nu zal het niet meer prikken." Ze depte er nog iets op zodat het snel zou intrekken. "Is er iets wat ik kan doen?" Het kleine poesje tikte hem op zijn schouder. "U kunt mij wel helpen."

Tag: Robingsong, Honeyspots & Smokegaze

Zijn blik gleed naar Chivy, zijn mooie meisje, en hij kon het niet helpen dat zijn mondhoek lichtjes omhoog gleed, ondanks de situatie. Hij was ontzettend trots op haar, hoe ze al zo zelfstandig katten kon helpen. Een frons gleed echter over zijn gelaat toen Robinsong tegen hem praatte. "Ik vroeg niets aan jouw, Robinsong. Ik twijfel er niet aan dat de meeste RiverClanners denken dat het aan RiverClan toebehoort; ik wil het van Futuresong horen." miauwde hij, maar keek toen naar Butterstar, die begon te praten. Hij luisterde naar haar woorden, en liet een zucht horen. Hij vertrouwde Butter, wist dat zij het beste wist voor de Clan, beter dan hij ooit zou kunnen... Maar het ergerde hem toch dat ze voor Futuresong's kant koos, en niet de zijne. Echter werd hij afgeleid door Honeyspots, die hij zacht hoorde praten tegen zijn dochter. Dat ze het verkeerd deed. Het vuur in zijn buik laaide nog meer op, maar doofde weer wat toen hij merkte dat Chivy goed voor haarzelf opkwam. Dat kon hij zien aan haar houding. Een trotse glinstering was in zijn ogen te zien. StarClan, wat hield hij van zijn dochtertje. Stiekem was zij zijn favoriet; maar dat zou hij tegen niemand zeggen, behalve Chivypaw zelf misschien.

Hij was zelf met geen van beide gevechten mee geweest. Iets dat hem mateloos had geïrriteerd en nog steeds deed nu de twee groepen terug waren gekomen en het duidelijk werd dat allebei Mousedung waren. Ze waren Sunningrocks kwijt en hadden een oorlog met Windclan gevoerd door leugens. Gadverdamme hij zou die Windclan beesten krijgen hiervoor. Onbedoeld duwde hij zijn lange nagels de zachte grond in en trok zijn bovenlip op. Butterstar suste de boel maar hij voelde zich nou niet bepaald happy met dit alles. Zijn blik schoot over zijn clangenoten en allemaal leken ze hetzelfde te voelen. Ze waren verslagen. Mentaal en fysiek. Verdomme. "Panthergrowl?" Zijn stem was laag met een diepe brom achter in zijn keel. "Je ziet er niet bepaald blij uit?" Peilde hij iet wat rustiger wordend zelf en draaide zijn kop schuin bij om de grijze kater aan te kijken.

Haar keuze van woorden was niet perfect geweest, voor zo lang zij zich kon herinneren waren ze van Thunderclan en maar kort van hen, terwijl het natuurlijk Riverclan gebied was. Maar de situatie zorgde ervoor dat ze in de war raakte en doordat Panther op haar uitviel zakte haar hart een paar meter naar beneden. Net toen ze had gedacht dat hij haar weer begon te mogen gebeurde er dit. Iets aan de kater zorgde ervoor dat zijn woorden, wanneer ze tegen haar waren, altijd harder aankwamen dan als een ander dat deed. Haar blik gleed naar de grond en Butterstar begon te spreken, tot haar verbazing vrij kalm. Eh?

Een kleine verlichting viel over haar heen toen ze te weten kwam dat de oorlog met Windclan in ieder geval over was. Dat was toch wel één zorgen minder over haar schouders, hoewel haar haat nog altijd groots was voor elke hazenvreter, niet alleen voor Barksound. Of hoe hij zich zelf nu wel niet zou gaan noemen. Fronsend keek ze Butter in haar ogen toen haar stem zacht en warm over sloeg, maar wat haar betrof klonk het alleen maar zo zodat Future zichzelf de schuld niet zou geven. Toen ze over Snowdrop begon trok haar lip weer wat omhoog, hoe veel ze de poes ook had gemogen het had eigenlijk nooit mogen gebeuren dat zij überhaupt bij hen in het kamp verbleef. En zo close met haar vriendin was geworden. "Hoe hadden ze het anders moeten weten? Ik heb geen idee wat je allemaal tegen haar hebt zitten vertellen."' Ze klonk niet boos, eer geïrriteerd.

Ze luisterde maar half want ze wachtte op antwoord van de warrior. Haar blik gleed naar haar vader. Hij was gewond. Chivy glimlachte naar hem. Butterstar had blijkbaar iets gevraagd aan Futuresong. Ze stond op goede voet met beide, maar Butterstar had ze liever. Zij had nog gezongen voor haar toen ze een klein bang kittentje was. Ze had mogen schuilen in die dikke vacht van haar toen het te hard regende. Snowdrop kwam vaagjes naar boven. Het gesprek ging daar waarschijnlijk over. "Hoe hadden ze het anders moeten weten? Ik heb geen idee wat je allemaal tegen haar hebt zitten vertellen." Ze keek met een ruk om naar Futuresong. Snowdrop was haar vriendin, Butterstar was haar vriendin en de neutrale kat ging die nu net allebei beschuldigen. Haar nekharen rezen omhoog en haar staart werd dik. Ergens voelde ze: god Chivy je gaat het alleen maar erger maken, maar ze luisterde niet want ze was rebels en hard aan het puberen. "Watch your tongue! Hoe durf je aan je eigen leider te twijfelen. Snowdrop was haar vriendin, mijn vriendin dat wilt toch wel iets zeggen of niet," spuugde ze. Ze bevond zich in open vuur en hoewel het raar klinkt was de rebel in haar aan het schreeuwen van plezier.