Interesting, very interesting {Sagefeather}

Er lag een diepe frons op haar gezicht, half vanwege het feit dat ze doordrenkt was met water en half vanwege het feit dat het ijskoud was. De gure wind en het water waren niet bepaald een ideale combinatie, in tegendeel, ze had het gevoel dat ze zou bevriezen. Toch had ze één vis kunnen vangen, al was hij niet bepaald groot. De droogte had zelfs zijn nadelen voor Riverclan: de rivier stond laag en het aantal vissen dat erin rond zwom was gedaald. Het waren barre tijden, vooral nu ze ook de Sunningrocks waren verloren. Met de schubbige vis in haar bek, liep ze richting het kleine bos, in de hoop nog wat landdieren te kunnen vangen om toe te voegen aan de prooistapel. Terwijl ze door het bos dwaalde, had ze geen idee van de kater die in de boom zat.

Hier en daar hoorde ze wat geritsel, maar ze was te diep in gedachten om zich er daadwerkelijk iets van aan te trekken. Ze schrok pas echt op toen ze een stem hoorde, van boven. Boven? Was Starclan nou tegen haar aan het praten? Was ze nu de nieuwe Medicine Cat van Riverclan? "Pardon mevrouw" klonk niet echt als iets dat Starclan zou zeggen, maar wat wist zij daar nu van? Haar blik dreef omhoog, waar ze een andere kat aantrof. Oh, geen Starclan. Daar gingen haar ambitieuze dromen. Vervolgens waarschuwde de boomkater dat ze in een mierennest stond. Ze keek vervreemd naar beneden, waar er al tientallen mieren op haar poot kropen. "Oh for fox' sake," miauwde ze geërgerd. Ze liet haar vis vallen, stapte van het nest vandaan en schudde wild met haar poot, wetend hoe dom het er waarschijnlijk uitzag. Vervolgens keek ze weer naar de boom. "Wat doe je daar? Ben je ineens een Thunderclanner of zo?" ratelde ze verder. Vervolgens zag ze dat haar vis nu bedolven werd onder de kolonie van mieren. "Fijn..." Tot zover een fijne maaltijd.

Natuurlijk hoorde ze de kater ook nog zachtjes grinniken, wat al helemaal niet hielp bij haar verpeste humeur. Toch wist ze dat het voornamelijk haar eigen schuld was dat ze in een mierennest ging staan, dus probeerde ze zich in te houden. Uitvallen naar de calico-kater was wel het laatste wat ze wilde. De kater vertelde dat hij ervan genoot om het uitzicht te bekijken. Sagefeather fronste even, dat was allemaal heel leuk en aardig, maar er was genoeg te doen binnen de Clan, nietwaar? Vervolgens begon hij over haar vis. Ze keek er nogmaals naar, en het beest zag al zwart van de mieren. "Ik denk niet dat ik dat nog ga oppakken," zei ze, terwijl ze een vies gezicht trok. Ze hoefde geen hele kolonie mieren in haar mond, maar als de kater dat zag zitten, was hij vrij om het te proberen.

De kater leek de uitdaging wel aan te willen gaan: hij kwam dichtbij de vis staan en rook eraan. "Tja, mieren moeten ook eten," zei de kater langzaam, waarop Sagefeather haar schouders ophaalde. "Goed punt." Haar ogen haalde ze nog steeds niet van de vis af. Zo'n mooie vangst, opgevreten door kleine insecten. Wat baalde ze nu. De kater leek het echter alles behalve erg te vinden; hij vond het fascinerend. Sagefeather keek vervreemd naar de kater, ze had geen enkel idee wat er nou zo fascinerend was aan dit scenario. Eindelijk haalde ze haar blik van haar verloren vangst toen Newtleaf vroeg hoe de jacht was. Ze haalde weer haar schouders op. "Zoals je ziet, niet zoals ik gewenst had," miauwde ze, met een knik naar de vis. "Enig succes gehad op het land?" Nu de rivier zo'n beetje de enige plek was die niet aangedaan was door de droogte, kwamen er redelijk wat landdieren op af. Gelukkig voor Riverclan, minder goed voor de rest van het gebied. 

De kater bekende dat hij niet bepaald nuttig bezig was geweest: in plaats van te jagen had hij hier in de boom van de zon zitten genieten. Ergens had ze het gevoel dat ze hem erop aan moest spreken, maar eigenlijk maakte het haar ook niet zoveel uit. Ze mochten toch wel een beetje tijd voor zichzelf? Ze werkten allemaal al zo hard. Daarbij had ze ook lichtelijk haar hoop in de Clan verloren. Na alles wat er de laatste tijd gebeurd was, had ze niet veel vertrouwen in het beslissingsvermogen van haar Clanleider. Maar dat hield ze nu maar voor zich. "Verstandig. Vind je het erg als ik met je mee kom genieten?" miauwde ze toen, deze keer met een klein glimlachje op haar gezicht. Eindelijk even wat rust klonk best wel goed.

De kater had een behoorlijk uitnodigende lach, hij vond het daarbij niet erg als ze erbij zou komen zitten. Ze keek even toe hoe hij de boom bekom en vervolgens op één van de wat lagere takken ging zitten. Vervolgens kopieerde Sagefeather zijn bewegingen en kwam op dezelfde tak terecht. Een goede klimmer was ze niet, dus ze was al lang blij dat ze hier gekomen was: veel hogerop hoefde ze niet. De kater vroeg vervolgens of ze kon klimmen, waarop ze snel haar kop schudde. "Ik zag het nooit echt als iets nuttigs," miauwde ze, terwijl ze naar beneden staarde. Echt hoog was het niet, maar toch gaf het haar een onaangenaam gevoel. "Om eerlijk te zijn, vind ik dit niet bepaald rustgevend." Ze kon maar niet ophouden met zich inbeelden hoe het zou zijn om naar beneden te kletteren. Straks zou ze nog iets breken.

Het constante gevoel dat ze er ieder moment af kon vallen, plus het feit dat Newtleaf haar er met gemak uit kon duwen, deden haar niet bepaald veilig voelen. Natuurlijk wist ze dat de kater zoiets niet zou doen, maar toch. Het was een raar gevoel dat ze niet weg kon duwen. Ze probeerde naar haar gesprekspartner te kijken om zich maar niet op de hoogte te focussen, maar het ging behoorlijk moeizaam. Het was wel duidelijk dat ze geen Thunderclanner was. De kater suggereerde om weer beneden te gaan zitten, waarop ze angstig knikte. Voorzichtig liep ze over de tak, richting de stam, waar ze zich langs naar beneden bewoog, totdat ze laag genoeg zat om naar beneden te springen. Ze belandde - gelukkig - stevig op de grond. "Nu weet ik tenminste dat ik hoogtevrees heb," miauwde ze met een ietwat rauwe stem. Zo leerde je elke dag weer iets over jezelf.  

De calico kater kwam - in tegenstelling tot haar - op sierlijke wijze de boom uit. Het leek haast zijn tweede natuur te zijn, zo soepel gebeurde het. Wat voelde ze zich ineens lomp, zeg. De kater belandde naast haar, en haar blik verschoof even weer naar haar vis, die ondertussen verplaatst werd naar de kern van het mierennest. Ze fronst even, voor deze ene keer gunde ze die vieze beesten haar voedsel. De kater mompelde wat, al was het niet bepaald een zin met enige vorm van substantie. Ze strekte zich even uit, bedenkend wat ze nu eens moesten doen. "Ik denk dat ik nog even ga vissen. Ik kan moeilijk het kamp weer in lopen met lege poten. Ga je mee?" miauwde ze naar de kater. Ze begon honger te krijgen, maar om te eten, moest ze toch echt eerst iets vangen.

Nu ze hier toch al was, kon ze waarschijnlijk net zo goed iets nuttigs doen. Niet dat ze zo nodig van nut wilde zijn, maar toch. Er waren vast wel ergens hongerige kits of Elders in het kamp, die vast wel een visje lustten. Newtleaf stemde in om met haar mee te gaan, waarop ze naar de rivier wenkte. Ze vond het heerlijk om te zwemmen, wat waarschijnlijk de reden was dat ze altijd ging vissen in plaats van te jagen. Toen ze de rivier in het zicht kreeg, keek ze achterom naar de gevlekte kater. "Wie als eerst iets vangt?" zei ze met een klein grijnsje, waarop ze rustig in het water stapte. Een bommetje was natuurlijk leuker geweest, maar ze wilde de vissen niet wegjagen.

De kater volgde haar, en stemde licht aarzelend toe met haar voorstel. Ze hield wel van een beetje competitie, ze vond dat dat alles toch een beetje spannender maakte. Newtleaf leek niet zo iemand te zijn, maar het maakte haar niet zoveel uit. Ze hield van winnen, en was ook niet verlegen om zich hier en daar een beetje uit te sloven. Ze zuchtte opgelucht toen het water haar lichaam oplichtte. De gewichtloosheid van het water was zo ongelooflijk aangenaam. Sagefeather begon te peddelen, en op een redelijk diep stuk bleef ze een beetje hangen. Hier en daar gleed er een vis langs haar, maar niet dichtbij genoeg om te kunnen grijpen. Enkele minuten gleden zo voorbij, wat haar lichtelijk frustreerde, maar uiteindelijk was er één die recht op haar af leek te komen. Zo snel als ze kon, haalde ze uit naar het dier, dat aan haar klauwen geregen werd. Het beest was behoorlijk glibberig, en het duurde niet lang voor hij zich vrij had gemaakt uit haar poten. Geërgerd kwam ze aan de over. "Ugh," zei ze onder haar adem, terwijl ze zich uitschudde. Haar poten waren moe van het watertrappelen, maar ze gaf zich nog niet gewonnen.