Who are you?

Een rustige blik lag in Zuko’s ogen terwijl hij lui naar het muisje keek dat door zijn schuur scharrelde en even later een zaadje had gevonden om op te knabbelen. Aangezien hij al gegeten had hoefde hij nu niet op de muis te gaan jagen, maar het was wel een mooie om in gedachten te houden. De dagen werden namelijk kouder en in zijn territory was er steeds minder prooi te vinden. In de koudste dagen was het behoorlijk koud in de schuur en nestelde hij zich meestal zo diep mogelijk in het hooi om te voorkomen dat zijn poten van zijn lijf zouden vriezen. De warmere dagen waren dan weer om kapot te gaan, dus eigenlijk kon je wel stellen dat hij bijna met geen enkel seizoen tevreden was. Nee, grapje. Hij hield het meeste van de seizoenen die tussen de warmere en koudere dagen inlagen of tussen de koudere dagen en de warmere dagen. Leaf-fall dan voornamelijk. De kater glimlachte terwijl hij zichzelf overeind duwde en besloot om naar buiten te gaan. Gelukkig had hij nog niet genoeg gegeten dat hij zichzelf niet eens meer kon voortbewegen. Dat soort maaltijden hield hij enkel als hij iets te vieren had en hij had niet heel vaak iets te vieren. Hij had soms ook dat er voorbijgangers waren die zijn territory passeerden en vroegen of ze konden overnachten. Dan hield hij er soms ook wel een langere en betere maaltijd op na. Het was een lange tijd geleden sinds hier nog iemand overnacht had en Zuko vroeg zich af of dat aan hem lag. De kater onderdrukte een zucht terwijl hij naar de uitgang van zijn schuur liep en zijn kopje naar buiten stak. Hij dronk de geuren in… en rook de geur van een andere Rogue. Meer nieuwsgierig zijnde dan echt alert om zijn territory te verdedigen liep hij naar zijn border toe en keek naar een kat die zijn richting op kwam. ‘Hallo,’ sprak hij begroetend, geen idee hebbende of de kat terug tegen hem zou spreken. Hij kon het immers altijd proberen, right?

Baelfire merkte niet dat hij de border van een andere kat benaderde, hij was namelijk diep in zijn gedachten verloren. Het waren simpele zaken waar hij aan dacht, bijvoorbeeld een nieuwe slaapplek. Hij was nooit echt lang op een plek gebleven, omdat dat hem nooit een goed gevoel gaf. Waarschijnlijk door het zinnetje wat altijd door zijn hoofd spookte 'Je hebt geen thuis, totdat je het gewoon gaat missen'. Bae zuchtte. Hij had ooit eens een thuis, maar het geluk was hem niet gezind hem dat nog eens te geven. Maar bijna in zijn eigen gedachten verdronken schrok hij op toen hij een stem hoorde. Alleen schrikken was misschien wat zacht uitgedrukt, hij sprong zowat een gat in de lucht. "Uhm..Hallo." Reageerde hij wat ongemakkelijk, hij schaamde zich nogal voor zijn actie daarnet.

De kat leek heel diep in gedachten verzonken te zijn. Zuko herkende het wel. Hij liep soms ook zo rond, denkend aan alle dingen die gebeurd waren of juist aan dingen die nog konden gebeuren. Hij wist dat hij niet te lang in het verleden moest blijven hangen en dat zijn mentor dat ook nooit zo had gewild, maar soms kon hij het niet laten om een keertje verdrietig te zijn en te denken aan het feit dat hij zijn mentor graag terug bij zich wilde hebben om hem advies te geven en hem bepaalde zaken uit te leggen. De tom bewoog kort met zijn oortjes toen de rogue hem dan eindelijk opmerkte… en hoe. Het enige wat zijn amuse aantoonde waren zijn snorharen die kort bewogen, maar hij hield zichzelf in en gaf opnieuw een kort knikje ten teken van begroeting. ‘Je staat net op de border van mijn territory,’ zei hij grinnikend. ‘En daarom kwam ik eens kijken wie er was. Het is wel leuk om eindelijk eens een voorbijganger tegen te komen.’ Nu hij zich ervan had verzekerd dat het zeker niet over een indringer ging die zijn territory binnen wilde komen, ontspande hij weer een beetje en hij draaide zich kort om om de tom te wenken met zijn staart. ‘Woon je hier ergens in de buurt?’ vroeg hij. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik je ooit heb gezien. Kom binnen, trouwens. Er is genoeg plaats voor ons.’ Hij stopte vlak voor de schuur en wachtte tot de tom hem zou volgen en naar binnen zou gaan. Het was leuk om weer eens iemand te hebben waarmee hij kon praten en waarmee hij zelfs vrienden kon worden. De tom zwiepte kort met zijn staart terwijl hij wachtte op antwoord van de rogue, nu wel nieuwsgierig wordende naar hem.

Baelfire liet mentaal een zucht van opluchting. Gelukkig was de kat voor hem vrij vriendelijk. "Ehm, nee ik woon hier niet in de buurt." Reageerde hij. Toen de kater voor hem zei dat hij binnen mocht komen knikte hij dankbaar en volgde, wat langzaam echter. Bae wist niet echt wat hij moest verwachten, aangezien hij meestal anderen meed. Hij was niet goed in een gesprek beginnen, of voeren, omdat hij vrij op zichzelf was.



Sorry echt kort en flut