Drought

De zwarte bengaal wist een scheve grijns op zijn gezicht te zetten toen Shallow zei dat ze waarschijnlijk niet de beste clan had gekozen. Er waren waarschijnlijk genoeg katten die het daarin met haar eens waren, maar de feiten waren dat ze er toch niets meer aan kon doen. De Elite was voor het leven, als je erin zat, kwam je er niet meer uit. Een bijzonder enge gedachte, mocht je ooit graag weg willen. Toch leek de poes voor hem vreemd genoeg redelijk op haar plek bij de meest beruchte groep katten in dit gebied. Toen ze vroeg of haar naam Shallowpaw zou zijn, knikte de kater licht geamuseerd. "En wanneer je krijger wordt, krijg je je eigen unieke naam van de clanleider," legde de kater uit. Hij was wel benieuwd naar welk achtervoegsel hij van Tallstar zou krijgen, al zou het nog wel even duren voordat dat zo was. "Hebben jullie ook rangen in de Elite?" vroeg de kater. Eigenlijk wist hij nog niet zoveel over de Elite, terwijl het toch alom bekend was dat je je vijand goed moest kennen.

Ergens was hun namensysteem een beetje een rare traditie, vooral in het oog van buitenstaanders. Meestal kon je wel zien of iemand een kitten, Apprentice of Warrior was, maar goed. Het was toch wel een beetje spannend om samen met je nieuwe rang ook een nieuwe naam te krijgen, voornamelijk wanneer je tot krijger benoemd werd. Het was een persoonlijke toevoeging van wat de clanleider in jou had gezien tijdens je trainingen. Op zijn vraag moest de grijze poes even nadenken, en antwoordde vervolgens dat ze kittens, Young Ones, Members en een Commander en een leider hadden. Als je het zo zei, kwam het eigenlijk eng veel overeen met de standaard indeling van een echte clan. "Dat lijkt vrij veel op hoe wij het doen," miauwde de kater, licht verbaasd. "De Bloodclan lijkt aanzienlijk veel op een clan voor een groep die ons meent te haten." Het enige grote verschil was waarschijnlijk de solidariteit tussen de onderlinge katten. In de clans zorgden ze voor iedereen: sterk en zwak, groot en klein, jong en oud. In de Elite mochten alleen de sterksten blijven.

Ergens maakte hij zichzelf een beetje bang. Hij begon de Bloodclanner aardig te vinden. Een Bloodclanner in Starclan's naam. Iemand die zijn gezworen vijand zou moeten zijn, een deel van de groep die op gruwelijke wijze een deel van hun gebied had ingenomen. En nu stond hij een gezellig babbeltje te maken met de kattin. Het was raar hoe dingen soms konden lopen. Maar hij kende de regels: hij moest loyaal zijn aan zijn eigen clan als het erop aankwam. Gelukkig was deze situatie zo kritiek nog niet. De grijze poes vroeg of zij ook mentoren hadden, waarop Charpaw knikte. "We hebben ook Medicine Cats," merkte hij op. Hij meende dat de Elite niet zulke rangen had. De poes bevestigde vervolgens zijn observatie en hij greens even. "Eigenlijk mag ik ook niet echt met je praten. Nou ja, het mag wel, maar het wordt afgekeurd," miauwde de kater. De Warrior Code dicteerde dat je vriendschappen mocht hebben met andere clans, maar hij had het idee dat de leiders het niet zo leuk zouden vinden als hij vrienden werd met een Bloodclanner.  

De term 'Medicine Cat' had blijkbaar een bepaald effect op de grijze poes: zodra Charpaw hen had genoemd, spitste de kattin haar oortjes. Hij wist niet meteen of het een teken was van vijandigheid, of van interesse, maar toen ze erover sprak, bleek dat ze niets meer dan bewondering voelde voor de rang. Charpaw wist niet zo goed wat hij van de rang vond, eigenlijk zag hij het als iedere andere kat in de clan. Daarbij was die Acefray best een rare snuiter, al zei hij het zelf. De poes gaf aan dat de Elite niet over zo'n dergelijke rang beschikte, en Charpaw keek haar vragend aan. "Wat doen jullie dan wanneer er een kat gewond raakt?" miauwde hij. De Medicine Cat had voor vele krijgers al het verschil tussen leven en dood gemaakt. Charpaw zag het als iets dat wel echt nodig was. Dat de Elite er geen één had, was gewoon dom. Hij greens even toen de poes voorstelde om hun gesprek geheim te houden, iets dat hem amuseerde. "Goed idee," miauwde hij grinnikend. Het was waarschijnlijk echt geen goed idee om zo gezien te worden, laat staan om haar later weer op te zoeken. Hij knikte toen ze voorstelde om weer terug te gaan naar hun respectievelijke kampen: zijn mentor zou waarschijnlijk niet blij zijn als hij té lang weg was. Hij keek even verbaasd naar de grijze poes toen ze vroeg of ze elkaar weer zouden zien, waarop hij vreemd genoeg knikte. "Uh, ja, geen probleem," miauwde hij, ietwat onzeker. Hij zou weer naar de grenzen moeten gaan, zonder dat anderen het zouden merken. Aan de andere kant was het behoorlijk spannend, zo'n vriendelijke vijand.

Ergens was het best een raar idee dat de Elite zo'n beetje ieder principe van een clan over had genomen - mentoren, trainingen, rangen - behalve de meest nuttige factoren die een clan had, zoals Medicine Cats en zorgen voor jongere, oudere en zieke katten. Ergens begreep hij het wel, het was soms best vervelend om de hele dag te moeten jagen voor andere katten die niets konden, en om dan zelf als laatste pas te mogen eten, maar het was uiteindelijk een fijn idee dat er later ook voor jou werd gezorgd. Hij keek Shallow even plompverloren aan toen ze vertelde dat zwakke en zieke katten geen plek hadden in de Elite. Ze werden achtergelaten? Zelfs wanneer ze zoveel in de groep hadden geïnvesteerd? Het was ergens best wel een zieke gedachte, en hij begreep niet helemaal waarom Shallow ooit in zo'n clan zou willen zitten. Wat als haar nou iets zou overkomen? Hij kon zich goed voorstellen dat er wel eens een Bloodclanner gewond raakte, aangezien ze de hele tijd kittypets en honden aanvielen voor... tja, waarom eigenlijk? Die halsbanden? Was dat het nou echt waard? De kater knikte ietwat afwezig op wat ze zei. Vervolgens stelde ze een tijd voor om elkaar weer op te zoeken. Een maan, dat was wel lang, maar het zou ervoor zorgen dat het niet te obvious werd. "Klinkt goed!" miauwde de jonge kater. "Tot dan!" zei hij, terwijl hij het mos weer in zijn bek nam en begon te lopen, terug naar huis.

- Topic uit -