Don't give youre heart away (Southkit)

De jonge bruin gestreepte kitten keek naar de uitgang van het Nursery, het was bijna tijd dat ze naar buiten konden. Buiten het kamp, al was zijn blik verijst. Nog 3 maanden wachten, hij keek naar de uitgang. Hij had een serieuze koude blik naar buiten gericht, hij likte zijn droge lippen en sloot zijn ogen. Hij had zijn warme staart om zich heen geslagen deze wiebelde en zwaaide heen en weer, zijn oortjes draaide richting het geluid. Overal waren er drukke kittens te vinden over het hele Nursery met hun moeders, iedereen wilde aandacht. Langzaam glimlachte hij en draaide naar zijn zus South toe, zijn groen gekleurde ogen keken haar diep aan in de hare. Hij had een warme glimlach op zijn gezicht, hij stond op en ging in een speelse houding staan. "Spelen?" Piepte hij, zijn staart zwaaide heen en weer. Zijn zwarte pupillen werden groot, hij had te minsten iemand waarmee hij kon spelen. Iemand waar hij liefde aan kon geven en natuurlijk kon hij dat ook aan zijn moeder, al was dat wel fijn. Aan familie had je altijd iemand waar op je kon rekenen, een warm fijn gevoel dat je kon geven aan iemand. Te minsten iets, zijn klauwtjes waren ingeklapt en hij was klaar voor het spel.

Don't give youre heart away (Southkit) N5q8wm

De wit-bruine kitten lag rustig te slapen, iets wat moeilijk ging ze-ze wist niet waarom maar ze had zoon moeite om in slaap te komen de laatste tijd. Ze voelde zich niet ziek ofzo gewoon, moe. Niet zo gek ook eigenlijk toch?; kittens hadden veel slaap nodig. Hun lichaam was nog altijd volop in de groei, en elke dag leerde ze wel nieuwe informatie . En zelfs dat kon vermoeiend zijn. Opeens hoorde ze iets, een vraag. "Spelen?" klonk een piepende stem, een stem die de poes herkende uit-duizenden; de stem van haar eigen broertje Asysskit. Geïrriteerd liet de kitten een lage sis horen. 'Nee' bromde ze terwijl ze zich van haar broertjes warme glimlach weg draaide. Ze opende even haar ogen, waarom deed ze zo bot? Abyss wilde alleen maar spelen... een schuld gevoel nam de kleine kitten over en al snel draaide ze zich weer naar haar broertje toe; 'Sorry Abyss... ik ben gewoon de laatste tijd erg moe' ze stopte even en keek haar broertje met grote ogen aan. 'Heb niet zoveel zin om te spelen'

Don't give youre heart away (Southkit) 2hhkqdt

De jonge kitten zwiepte met zijn staart speels heen en weer, hij staarde de kattin voor zich aan. Zijn ogen waren zo gefocust op het spelen, tot hij een hard gesis hoorde. Zijn oortjes schoten omhoog waarna even zijn blik onderdanige op de grond focusten, vlug keek hij haar weer aan alleen niet meer met een vrolijke glimlach maar met een kille koude blik. 'Nee' bromde zijn zus terwijl ze zich van haar broertjes warme glimlach weg draaide. Ze opende even haar ogen, al snel draaide ze zich weer naar haar broertje toe: 'Sorry Abyss... ik ben gewoon de laatste tijd erg moe' Miauwde ze daarna waarna ze hem met grote ogen aan keek, 'Heb niet zoveel zin om te spelen.' Waren haar woorden. Hij slikte waarna hij knikte, hij nestelde zich naast haar. Keek haar aan maar zijn blik was veranderd naar een serieuze blik, zijn staart gesloten om zich heen geslagen. "Waarom ben je zo moe sis?" Piepte hij, als kitten kon hij zijn stem nog niet 100% onder controle houden. Al was dat niet erg of ja het veranderde nog, zijn grote kitten ogen keken naar South diepe ogen.

"Waarom ben je zo moe sis?" miauwde de kater terwijl hij haar diep aankeek en naast haar plaats nam. South zuchtte diep en legde even haar poot op haar hoofd, want jeejte die voelde echt zwaar aan. 'Weet ik niet' klonk haar stem vermoeiend ze probeerde even recht op te zitten en lukte dat haar niet, haar lichaam was te zwaar. Ze keek weer naar haar broertje, Haar amber ogen boorde in zijn groenen. 'Te weinig geslapen ofzo' mompelde ze toen, meer tegen zich zelf. Haar ogen wijkten even van haar broertje af naar haar potten, ze trilde een beetje.

kkortt

De jonge gestreepte kitten keek naar zijn zus, hij keek haar aan ergens vragend maar ook bloed serieus. South zuchtte diep en legde even haar poot op haar hoofd, 'Weet ik niet' klonk haar stem vermoeiend. Haar stem klonk anders dan normaal, waarom was ze zo vermoeid? Al stonden zijn oortjes alert heen en weer te bewegen, helemaal toen hij zag dat ze probeerde op te staan maar het haar niet lukte. 'Te weinig geslapen ofzo' mompelde zijn zus bijna onverstaanbaar. Hij dacht na, langzaam knikte hij. "Sis, ik weet hoe we kunnen spelen." Zei hij zelfverzekerd, hij probeerde onder South te kruipen. Als dit eenmaal was gelukt probeerde hij op vierpoten te staan, op deze manier kon hij zijn zus dragen. Misschien was hij nu wel een paard en was zijn zus de rijder ervan, hij maakte speels het geluid van een paard. Natuurlijk wilde hij haar op vrolijke, ze leek zo verdrietig. Zo hij deed dit, misschien zou dit haar wel een glimlach geven op haar gezicht. Misschien kon hij hiermee eindelijk haar blij maken, als ze zo vermoeid was kon ze ook eventueel op zijn rug een dutje doen maar nu stond ze min of meer. Hij grinnikte kort, waarna hij begon langzaam rondjes te lopen.

"Sis, ik weet hoe we kunnen spelen." South keek haar broertje verbaasd aan, maar voordat ze haar bekje kon openen doen voelde ze Aybss die onder haar probeerde te kruipen. Waarna hij vervolgens op 4 poten stond, hij draagte haar; min of meer. South voelde een golf van paniek over haar heen stromen, ma-maar dit wilde ze niet! 'Abssy laat me naar beneden nu!' sprak ze boos terwijl ze van haar broertje af klom. Ze kwam met een harde plof op de grond neer, auuww. Ze voelde de omgeving om haar ronddraaien er ging weer een pijnlijke steek door haar kleine kopie heen. De bruine met witte poes liet een luidde sis horen en probeerde weer overeind te krabbelen.

Abyss rende blij rond, hij had zijn zus op zijn rug gedragen. Hij voelde zich blij, hij kon eindelijk wat met haar spelen. Al werd ze er niet blij mee, al hoefde zo op deze manier weinig te doen. 'Abssy laat me naar beneden nu!' sprak South boos terwijl ze van haar broertje af klom. Hij keek geschokt en ging gelijk naar beneden toen ze dat riep, hij rilde een beetje van de schrik waarna hij vlug zich herstelden. Hij keek serieus maar probeerde haar kwade blik te ontwijken, de kattin Ze kwam met een harde plof op de grond neer. De bruine met witte poes liet een luidde sis horen en probeerde weer overeind te krabbelen, hij stopte en stapte achteruit. Hij had haar moeten helpen, al deed hij dat niet. Ze was uiteindelijk al overeind gekomen, hij slikte. "Sorry." Miauwde hij zacht, hij stapte wat meer naar achteren. "Ik zal je wel met rust laten." Zei hij een stuk zachter, zijn ogen probeerde haar te ontwijken hoe ze erbij zat maar ook haar ogen.