Accepting your presence.

Runa liet een zachte zucht ontsnappen. En hier zat ze dan weer. Ze wenste dat ze eens oud genoeg zou zijn om deze stomme barn te verlaten en uit het camp te mogen gaan, maar ze wist wel beter dan dat te doen. De zwarte tom had er de vorige keer ook niet al te blij bij gestaan toen hij haar moeder pijn had proberen te doen en vervolgens Runa had bedreigd dat hij hetzelfde met haar zou doen als ze een grote bek op zou blijven zetten. Runa had die keer wijselijk geluisterd, maar dat wilde niet zeggen dat ze het opnieuw zou doen als haar moeder weer in gevaar was. Het was lichtelijk ironisch, want aan de ene kant had ze haar moeder zwart proberen te maken, maar aan de andere kant was ze weer teruggekomen toen de tom haar moeder pijn had proberen te doen. En ze moest ook eerlijk toegeven dat ze op dat moment een soort band met haar moeder had gevoeld. Alsof ze elkaar moesten beschermen tegen de tom. Hoewel ze eerst tegen de tom had opgekeken, voelde ze er nu niet zo veel meer voor om in zijn aanwezigheid te mogen zijn. Haar vader had zich ook nog altijd niet getoond en Runa begon daar lichtelijk gefrustreerd over te raken. Ze had gedacht dat hij tegen nu wel gekomen zou zijn, maar als ze haar moeder ernaar vroeg dan was hij zogenaamd steeds niet in de buurt. Runa wist echter na het incident met de zwarte tom niet meer of ze boos op haar moeder moest zijn of niet. Het feit dat ze haar moeder had proberen te beschermen tegen de zwarte tom en haar moeder op haar beurt Runa wilde toch zeggen dat ze iets van een band moesten voelen, niet dan? Runa zuchtte. Eigenlijk veel te veel vragen voor zo’n klein ding zoals zij, maar goed. Ze opende haar bek en rook de geur van haar moeder. Ze hoorde pootstappen haar richting opkomen en ging wat rechter zitten zodat ze naar haar moeder kon kijken, maar voor deze ene keer ontsnapte er geen bittere of boze opmerking uit haar bek, maar keek ze haar moeder zelfs lichtelijk awkward aan. Hoe ging het nu verder?

De houding van haar moeder was… anders. But then again: haar houding was ook anders. En dat allemaal omdat ze één keer was opgekomen voor haar moeder tegenover de leader. Ze had immers ondervonden dat de zwarte tom weldegelijk de leader was en dat de tabby tom die aan zijn zijde liep de deputy was. Wat dat dan ook mocht inhouden. Ze had echter gemerkt dat de katten minder onderdanig tegenover de tabby tom waren dan tegenover de zwarte tom, maar dat de tabby tom wel zijn best deed om gehoord te worden. Het was voor Runa echter al een reden om de tabby tom niet meer serieus te nemen en ook de zwarte tom vond ze niet zo heel eng, maar dat kon ook komen omdat ze voor vrij weinig dingen bang was. Misschien voor één ding: dat de Elite haar zou veranderen. Ze was niet bepaald de vrolijkste she-cat en ze had ook zeker een grote bek, maar ze wilde geen moordenaar worden. Ze wilde geen kittypet om het leven brengen. Runa keek op toen haar moeder haar naam zei en gaf een teken dat ze naar haar luisterde terwijl ze de houding van haar moeder kopieerde. Toen de she-cat haar woorden echter sprak, kon Runa het niet laten om overeind te springen en haar met grote ogen aan te kijken. ‘Echt waar?’ mauwde ze opgewonden. ‘Dat zou ik echt cool vinden! Ik verveel me hier dood.’ En snel trippelde ze op haar moeder af zodat ze snel naar het camp konden gaan. Toen dacht ze echter weer aan de woorden van de tom. Hij zou haar met rust laten, maar zou hij dat ook doen met haar moeder? ‘Mama,’ begon ze plots een tikkeltje onzeker en ze keek naar haar poten alvorens te kuchten en verder te gaan. ‘Gaat die zwarte tom jou pijn doen als je me buiten het camp neemt? Want eh… dat eh… dat wil ik niet.’ Dat laatste mompelde ze en ze keek naar de grond alsof dat het interessantste ding was wat ze kon zien. Gelukkig waren de queens op gehoorsafstand en sliepen de kittens; Runa wilde zich zeker niet zwak tegenover hun opstellen!