Different place.

Zuko keek kort over zijn schouder naar haar, maar besloot om geen vragen te stellen. Waarschijnlijk voelde ze zich niet echt gebonden aan het op tijd in haar camp zijn zodat ze kon praten met haar Clanmates. Hij had eerder al afgeleid dat ze het niet bepaald tof vond om haar Clan te zitten, dus de kans dat ze veel vrienden had daar was misschien ook wel vrij klein. En het feit dat ze eigenlijk zo snel mogelijk naar zijn schuur wilde gaan, toonde aan dat haar interesse daar ook wel meer in lag dan het op tijd zijn bij haar Clan. Hij besloot om er geen vragen over te stellen, noch te beoordelen. Misschien had ze vandaag gewoon een slechte dag dat ze echt al het negatieve zag van haar Clan, maar zag ze binnenkort wel weer verbetering komen. In elk geval had het haar niet bepaald veel plezier gedaan als hij erover begon en dus was het beter als hij erover zou zwijgen. De tom knikte toen ze haar vraag stelde. ‘Ja, maar ik hoop dat daar binnenkort verandering in komt.’ Hij had immers aan veel katten voorgesteld dat ze een paar nachten bij hem bleven slapen, maar het was niet dat daar echt zo’n goede vriendschappen uit voortkwamen dat ze echt bij hem wilden blijven wonen of zo. Velen hadden ook al een gezin of woonden ergens anders waardoor ze ook niet naar hem toe kónden komen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Niet per se in de vorm van een partner of zo, maar eerder iemand waarmee ik gewoon samen een leuk leven kan hebben. Gewoon vrienden of zoiets.’ Hij hoopte op een dag natuurlijk wel dat hij van iemand zou houden en dat hij zelf vader zou worden, maar dat was nu nog allemaal te ver weg voor hem. Hij sprong over een klein stroompje toen ze een paar struiken passeerden en wees met zijn staart in de richting van een bescheiden schuurtje. ‘Daar is het,’ mauwde hij.

Even schoot er een belachelijke gedachte door zijn kopje. Een gedachte waarvan hij vrij zeker was dat hij het eerder had gedacht. Maar ja, hij dacht op bepaalde momenten nogal veel en dan was het nogal moeilijk om na te gaan of hij dat ene nu wel al in zijn gedachten voorbij had laten schieten of niet. Maar in elk geval dacht hij er aan om haar gewoon uit te nodigen dat ze bij hem bleef overnachten. Dat ze niet meer terugging naar de Clan waar ze zich niet thuis leek te voelen, maar dat ze gewoon even een pauze nam door bij hem te blijven. Maar hij wist dat dat vrij raar zou overkomen en misschien ook wel iets té vriendelijk nadat ze elkaar nog maar een uurtje kenden of zo. Of was het al langer? Hij had geen idee. Alleen was het zo snel van licht naar schemerig gegaan dat hij het niet in de gaten had gehad. Hij haalde zijn schouders op toen ze haar vraag stelde. ‘Mijn gebied grenst niet bepaald een gebied die tot een alleenstaande rogue behoort en ik heb tot dusver ook niet echt iemand gevonden waarmee ik mijn gebied wil delen. En ik bedoel dan mijn gebied samen met een ander. Ik zou liever mijn eigen gebied houden omdat dit het gebied is dat ik het beste ken.’ En hij wilde ook niet dat de herinneringen aan zijn mentor voorbij zouden vliegen door dit gebied te verlaten, maar daar wilde hij het niet over hebben. Die emotie wilde hij het liefste zo ver mogelijk wegstoppen zodat hij er nooit meer mee hoefde te dealen. Hij snorde toen ze haar compliment maakte. ‘Het is natuurlijk veel compacter dan de den waarin jij slaapt en helemaal anders dan het camp waarin je verblijft, maar dit is ook maar voor één kat bedoeld of eventueel meer.’ Hij dacht niet dat het aantal dat in RiverClan leefde naar hier kon komen in elk geval. ‘En ik heb alles wat ik me maar wensen kan. Ik heb de stroom waaruit ik kan drinken als hij een beetje gevuld is tenminste, de schuur voor de muizen in de winter en mijn territory grenst aan Twolegplace zodat ik andere katten een bezoekje kan brengen.’ Hij was benieuwd of ze hierop zou reageren, want hij wist dat Clan cats een heel ander oordeel hadden over de kittypets dan hijzelf. Hij wilde alleen weten of Sagefeather ook zo was.

Bij het zien van de glimlach van Sagefeather begon Zuko zelf ook te glimlachen. Hij merkte dat ze tot nu toe nog niet veel naar hem geglimlacht had en dat het echt leuk was om te zien dat ze dat nu opeens wel deed. Hij vroeg zich hoe dat het kwam. Misschien omdat hij zo hartstochtelijk over zijn schuur vertelde? Tja, daar kon hij vrij weinig aan doen. Hij hield ontzettend veel van deze plek. Dit was de plek waar hij was opgegroeid en waar hij geleerd had van zijn mentor om als rogue te leven. Hier was waar hij de waarheid over zijn moeder ontdekt had en waar hij had geprobeerd om haar te vinden. Of dat idee toch had gekregen, want tot dusver had hij nog niet echt veel succes gehad. Hij hoopte dat hij zijn moeder ooit een keer zou vinden, maar hij dacht niet dat dat binnen de kortste keren zou gebeuren. Hij besefte dat Sagefeather in haar Clan zat en vroeg zich af of de she-cat haar mogelijk zou kennen. ‘Niet echt,’ beantwoordde hij haar vraag. ‘Ik wandel vaak langs Twolegplace, maar ze zijn heel erg schuw. Dat komt omdat de BloodClan zich in hun buurt bevindt en daar vaak katten gaat terroriseren. Ze zijn erg teruggetrokken en wantrouwig, maar soms zijn er wel katten die me aan durven spreken. Ik heb laatst nog een oudere kittypet ontmoet die maar wat graag wilde leren hoe hij een prooi kon vangen. Uiteindelijk heeft hij er zelf ook een kunnen vangen.’ Hij grinnikte terwijl hij dacht aan Cliff’s enthousiasme. Dat was leuk geweest om te zien. ‘Voor de rest ken ik een paar rogues in de buurt en een paar BloodClanners. Je zou denken dat ze allemaal heel erg zijn door hun imago, maar sommigen vallen echt wel mee.’ Hij keek haar peilend aan. Hoe zou ze het vinden dat hij een positief contact had en een neutrale mening over de BloodClanners? Hij wist dat de BloodClan de Clans erg gevoelig lagen en vroeg zich oprecht af hoe de mooie tabby she-cat zich erover zou voelen.

Zuko merkte dat er nervositeit door hem heenging terwijl hij wachtte op een antwoord van de RiverClanner. Het kwam niet vaak voor dat Zuko echt belang hechtte aan wat iemand van zijn mening vond. Hij was nooit bang om zijn eigen mening te geven en vond het belangrijk dat hij andere katten liet weten hoe hij zich ergens over voelde, maar bij Sagefeather had hij de angst om iets verkeerds te zeggen. Hij vond het oprecht prettig om aandacht van haar te krijgen en vond het ook een hele eer om haar te mogen verwelkomen in zijn schuur. Hij had nog nooit echt een Clan cat in zijn schuur gehad en was er vrij zeker van dat ze er toch niet van onder de indruk waren omdat ze zelf een groot camp hadden in hun eigen Clan. Maar Sagefeather leek zijn schuur niet lelijk te vinden en had zelfs aangegeven dat het er lang niet slecht uitzag. Hij merkte dat hij meer belang aan haar mening hechtte dan hij waarschijnlijk zou doen bij iemand anders tijdens een eerste ontmoeting. Misschien vond hij het gewoon leuk om eens een keer goed contact te hebben met iemand van een andere Clan. Hoewel hij nooit echt ruzie met ze had gehad, was het nu ook weer niet zo geweest dat hij de kans had gekregen om een goede vriendschapsband met ze op te bouwen. Misschien had hij dat nu bij Sagefeather wel. “Ik denk dat dat ook niet meer dan normaal is, juist omdat jullie zo afgesloten leven van de rogues, BloodClanners en kittypets.” Hij bewoog kort met zijn oortjes. “Onze levensstijlen zijn helemaal anders en het zou ook echt niet te combineren zijn, maar ik denk dat het wel aangenamer zou zijn voor de kittypets als er wat minder vijandigheid zou heersen jegens hun. Ik ben nog altijd van mening dat elke kat voor zichzelf mag kiezen welke levensstijl hij wil hebben, zelfs als dat betekent dat een kat graag bij Twolegs wil wonen.” Hij glimlachte. “Wie weet had ik wel een heel andere mening gehad als ik daadwerkelijk in een Clan was opgegroeid. Ik zal het nooit weten.” En hij kon er niks aan doen dat zijn mondhoek een beetje naar beneden trok. Want als hij effectief in RiverClan had gewoond, zou hij bij Sagefeather hebben geleefd en wie weet wat voor mooie vriendschapsband daaruit gegroeid zou zijn.

Zuko was aangenaam verrast toen Sagefeather instemde met wat hij zei. Hoewel hij haar niet zo bevooroordeeld leek als de meeste Clan cats die hij was tegengekomen, was het een feit dat ze een Clan cat bleef en dat ze dus makkelijk een andere mening kon hebben. Hij vond het wel dapper van haar dat ze de feiten benoemde zoals ze waren, ook al betekende dat dat hij misschien een nadelige kijk kon krijgen op de Clans. Hij zat echter niet zo in elkaar: over het algemeen was hij zijn hele leven wel neutraal geweest en zeker met dit soort dingen. Hij had gewoon het idee dat je niet veel bereikte met alsmaar oordelen te hebben over anderen en had gemerkt dat katten je veel aardiger vonden als je een neutrale houding had. Natuurlijk waren er echter wel dingen waarvan hij vond dat ze niet door de beugel konden; het was niet dat als hij een neutrale houding had tegenover de BloodClan dat hij ze zomaar een onschuldige kat zou laten uitmoorden als zich dat voor zijn ogen afspeelde. “En ik wilde soms dat dingen anders waren gelopen,” gaf hij toe. “Anders hadden we waarschijnlijk bij elkaar in de Clan gezeten en was het veel makkelijker om met elkaar af te spreken.” Hij stelde zich voor hoe het moest zijn om elke avond warm tegen elkaar aan te liggen als het ijskoud was. Zelfs in zijn barn was het tijdens de winter ijskoud en dus kon hij wel een pels gebruiken waar hij tegen aan kon kruipen. Hij voelde teleurstelling door zich gaan toen ze aangaf dat ze moest gaan, maar kon ook wel begrijpen dat dat soort dingen voorop kwamen en dat ze op tijd wilde gaan slapen. Bovendien werd het ook alsmaar later en dus was het belangrijk voor haar als ze op tijd thuis zou geraken. “Dat zou ik heerlijk vinden,” snorde hij, blij zijnde met het vooruitzicht haar over een moon weer te zien. “Zal ik je begeleiden naar je border? Niet elke rogue is zo vriendelijk als ikzelf en ik zou niet willen dat je onderweg iets overkomt.” Hij voelde de huid onder zijn pels warm worden en gaf een lik over zijn borst. “Wie moet je apprentice anders lesgeven?” grapte hij er vlug achteraan, maar stond al wel klaar om haar te begeleiden als dat zou moeten.

Zuko kon een licht gevoel van teleurstelling niet onderdrukken toen Sagefeather aangaf dat het geen goed idee was, ook al kon hij zich goed genoeg voorstellen waarom het geen goed idee was. Het was, zoals ze zelf al aangaf, behoorlijk gevaarlijk om met haar mee te gaan omdat ze inderdaad misschien op een border patrol zouden stuiten en dan zou zij misschien in de problemen komen. De she-cat had al geen hoge pet van haar Clan en hij wilde dat niet verergeren door haar ook nog eens in de problemen te brengen. Hoewel hij het zeker niet erg zou vinden als ze om die reden bij hem zou intrekken, vond hij het ook niet nodig om haar een onnodige zware hekel te laten hebben tegenover haar Clan. Hij zou zelf juist moeten weten hoe het was om zich af te vragen hoe het geweest zou zijn als hij in de Clan was gebleven en dan zou hij haar daar weghalen? Nee, dat was niet de bedoeling. Ook al zou het dan nog onopzettelijk zijn, toch wilde hij niet dat ze nog slechter over haar Clan ging denken of onnodige straf zou krijgen. Of allebei. En dus gaf hij een snel knikje aan haar ten teken dat hij het met haar eens was. “Wees voorzichtiger,” flapte er uit en hij gaf snel weer een lik over zijn borst. Jeetje. Hij wist dat hij niet bepaald goed functioneerde in de buurt van mooie she-cats, maar dit was toch wel echt erg. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen ze zijn neusje tegen de hare drukte zodat hij niet als één of andere rare haar geur zou indrinken. “Tot over een moon!” riep hij haar na terwijl hij haar met zijn ogen volgde. Daarna schudde hij zijn kop en wierp kort een blik over zijn schouder naar de fresh kill-pile die zich op de grond bevond. Tijd om weer eens wat te gaan jagen! En dus zette hij de RiverClanner uit zijn gedachten en liep uit zijn territory en richting de Twolegplace om hopelijk wat te gaan jagen.