[Levens halen] On my way

Het was niet iets wat hij graag deed, maar het moest gebeuren. Zodra hij daar het kamp uitliep met Acefray, Swiftclaw en Waspsting was het definitief dat Inner nooit terug zou komen, en hijzelf de nieuwe leider zou zijn. Om eerlijk te zijn was het allemaal erg snel gegaan voor de kater, ja hij voelde zich meer klaar dan toen Inner net overleden was, maar helemaal klaar? Nooit. Misschien kon zoiets ook niet, moest het per se erin slijten, maar waarom had Inner dan wel helemaal klaar geleken toen zijn moeder overleed? Was het iets wat hijzelf miste, of was het iets wat Inner liever niet liet zien?
Hoe het ook geweest was, nu was het zo. Hij moest op weg, en daarom porde hij Ace nog eens in zijn vel, keek met gefronste wenkbrauwen naar Lurking, en liep de den uit. Het was nog donker, vroeg in de ochtend, en nog steeds droog in de lucht vanwege de aanhoudende warmte en droogte. Een zucht ontsnapte hem, zoveel dingen waar ze niets aan konden veranderen. En nog even en dan was het aan hem om ze erdoorheen te leiden.

Op weg naar Highstones voor levens met Swiftclaw, Waspsting & Acefray

Ook Swift was in stilte verzonken en de kater kon het haar - of iemand anders van de groep - kwalijk nemen. Het was een beladen reis, niet alleen omdat er een leider, maar juist omdat er een moeder gestorven was. Daarom kon de kater zich indenken dat het voor de rode poes niet het makkelijkste in de wereld was. Daartegenover stond dan weer dat er bij de Highstones een grotere kans van weerzien was dan op enig andere plek, wat misschien Swift juist mee had doen gaan op de reis. In ieder geval was Tall blij haar mee te hebben, ze was een betrouwbaar warrior en een fervent vechter. Het zouden voor Amberhunt een paar saaie uren worden, hij mocht immers niet naar buiten zonder Swift, maar dan had hij ook eens de tijd zijn zonden te overdenken. Ergens vond Tall het wel grappig.

Note: Ik ga toch even door met posten omdat het topic ooit afgerond moet, maar Wasp en Ace kunnen elk moment komen binnenvallen (:

Ook Waspsting was stil, en ook daar kon Tall niet bij bedenken waarom eigenlijk niet. De poes had duidelijk veel om Innerstar gegeven, het gerucht was zelfs gegaan dat ze van haar was gaan houden als meer dan een vriendin. De kater moest toegeven dat hij er nooit zo naar gekeken had, die twee, maar het had iets kunnen worden misschien. Wasp wal wel een van de vertrouwelingen geweest van de poes, ook al had ze een gegrond bezwaar tegen Tall. Mede om dat bezwaar had hij haar ook mee laten komen, misschien als ze meer tijd met hem doorbracht zou ze ooit gaan zien wat Inner zag - wat dat ook geweest moge zijn. En zo niet, dan wist de kater dat het een hopeloos geval was. Dan moest hij zich gaan focussen op zijn taken zonder haar steun. Al deed hij het liever met.

Ze waren al een flink eind gevorderd ondertussen, nu het land wat steiler begon te lopen en er rotsformaties waren die door de droogte onheilspellend kraakten. De kater keek dan ook eens in de zoveel tijd bezorgd omhoog naar de rotsen, klaar om opzij te springen zodra ze zouden vallen. Het was zo droog dat het gras wat de stenen bij elkaar hield, verdord was, het was nu slechts een geest van wat het geweest was en dat maakte deze plek een stuk gevaarlijker dan normaal het geval was. Then again, er zou vast niets gebeuren, want als het goed was waren ze er bijna en zouden ze na zijn levens gehaald te hebben, hier een tijd niet meer hoeven komen. Dan -
Bij het horen van een kleine verschuiving hield de kater meteen halt. Ze liepen op het moment in een soort kloof tussen twee wat hogere rotsformaties in, en het geluid van de verschuiving weerkaatste tegen de natuurlijke muren. Hij hief zijn staart op om de groep tot stilte en stilstand te manen, waarna hij een kleine stap vooruit zette. Op dat moment schoof een grote steen van de plek waar hij wankel had gelegen, en nam in zijn toch naar beneden andere stenen met zich mee. De trillingen van het gedender hadden invloed op de stenen aan de overkant, en voor de kater het wist kwamen van beide kanten stenen op hen af. "Terug!" Schreeuwde hij in bevel, en draaide op zijn hakken om, meteen duwde hij Swift, Ace en Wasp in de richting van de veiligere uitgang. Als ze niet levend begraven wilden worden moesten ze nu moven!

Iedereen reageerde zo snel als verwacht mocht worden, en met hier en daar eens steen tegen zich aan kon de kater wel leven zolang het betekende dat ze niet allemaal een graf zouden krijgen hier bij Highstones. Op zich super efficiënt, maar iets te vroeg wat hem betrof. Daarnaast was hij, zodra ze op een veilige afstand waren en de kater ruimte had voor zijn emoties, uitermate gefrustreerd. Betekende dit iets? Was Starclan het dan toch niet met hem eens? Had Inner zich bedacht? Misschien vonden ze zijn optreden tot nu toe niet goed genoeg nog. Misschien was dit een kans om het te verbeteren.