Wel hello

Met een tevreden blik keek Butterpact naar de vis die hij had gevangen. Zijn maag knorde en heel even moest hij de neiging onderdrukken om zich over de prooi te buigen en er een hap van te gaan nemen. Hij onderdrukte een zucht en schoof de prooi van zich af. Hij groef een putje waar hij het in kon bewaren en stopte daar de vis in zodat de geur hem in elk geval niet meer zo zou uitdagen. Daarna deed hij het putje dicht en richtte zijn blik even naar voren. Hij kon natuurlijk kijken of hij nog wat prooi op kon jagen, maar besloot in plaats daarvan ergens anders naartoe te gaan. Hij had over deze vis al wel een half uur gedaan en hij kreeg een beetje kramp in zijn schouders en pijn in zijn rug vanwege de half gebogen houding. En dus liep de tom op een rustige manier langs de rivier af en besloot om richting the waterfall te gaan. Hij maakte niet echt geluid met zijn poten terwijl hij wat om zich heen aan het kijken was en lette op het feit of hij misschien een goede trainingsplek voor Shadowpaw kon vinden. Het mentor zijn beviel hem wel en hij dacht dat Shadowpaw het ook niet al te erg vond met hem. Het zou raar zijn als ze warrior zou worden en ze in dezelfde den zouden slapen, maar dat zou nog wel even duren. Eerst eens zien hoever ze zouden komen in de eerste paar moons. De tom richtte zijn blik naar voren en wilde net een stap naar voren doen toen hij de stem van een andere kat hoorde. ‘Gefeliciteerd,’ mauwde hij sarcastisch. ‘Ik zou je graag mijn vis willen geven voor je alertheid, maar die ligt helaas bij de rivier begraven.’ Hij draaide met zijn ogen en kwam tevoorschijn. ‘Ik was je niet aan het besluipen als je dat soms denkt. In dat geval had je me waarschijnlijk niet eens gehoord.’ En lichtelijk arrogant keek de grijze tom de andere tom die hij herkende als Ashfire aan.

Ashfire leek niet bepaald te reageren op zijn woorden en Butterpact vermoedde dat het dan voor de rest ook weinig zin had om arrogant te blijven doen. Hoewel zijn gedrag daarin al wel flink verminderd was omdat hij nu belangrijke verantwoordelijkheden had gekregen, was het soms nog steeds moeilijk voor hem om niet arrogant te reageren op bepaalde Clanmates. En dan vooral diegenen die dachten slim te doen door hem zogenaamd op te merken terwijl hij niet eens zijn best had gedaan om hun te besluipen. ‘Nee, dat is zo,’ zei hij grijnzend tegen de tom. Ze verschilden niet zo heel veel in leeftijd, maar leeftijd wilde niet altijd iets zeggen. Nam de elders bijvoorbeeld. Zij waren ouder dan hem, véél ouder, maar dat wilde niet zeggen dat ze per se beter waren dan hem. Ze hadden echter hun Clan al zo veel moons gediend dat Butterpact niet anders kon dan respect voor ze te hebben. Hij zou hun dan ook op hun wenken bedienen en zich zelfs door hun af laten snauwen, hoewel hij een tijd kon herinneren dat hij daar wat minder gul in was geweest. Maar, verdedigde hij zichzelf, toen had hij ook hele hoge ambities. Nu was zijn wil om de volgende deputy van RiverClan te worden al wel heel wat minder, hoewel hij niet bepaald een idee had waardoor dat kon komen. ‘Een vis, maar er zat best wel wat aan dat lijf om goed van te kunnen eten.’ Hij keek de tom trots zijnde aan. ‘En jij?’ stelde hij een wederkerende vraag aan de tom. ‘Als je net zo goed bent in het opmerken van Clanmates die praktisch gezien door het woud stampen, kun je ook wel wat prooi opmerken, niet dan?’ Hoewel het spottend klonk, grinnikte hij en keek de tom met een twinkeling in zijn ogen aan.