At least we stole the show.

Een ontevreden blik lag in de ogen van Lightkit terwijl ze naar buiten keek. Ze vond het maar niets dat ze hier nog steeds in de nursery zat. Eigenlijk wilde ze dat ze die eerste moons vooruit kon spoelen en dat ze dan apprentice kon worden. Ze trok lichtelijk met haar oortjes en wierp een blik over haar schouder; Bronzemask lag zo te zien nog altijd te slapen en Oceanbreeze was er voor het moment niet. Ze kon natuurlijk weer heel even het camp buiten glippen, maar ze was de boze reactie van Bronzemask niet vergeten de laatste keer dat ze uit het camp was geglipt. Dat was samen met Harekit geweest en ze hadden op hun donder had, maar ze had toch wel mooi aan de tom bewezen dat ze uit het camp durfde te gaan! Sindsdien had de tom haar eigenlijk niet meer geplaagd en ze hoopte dat dat voor Harekit hetzelfde geval was. Ze hadden elkaar niet meer gesproken sinds die dag dat ze naar buiten waren gegaan, maar Lightkit zag wel een goede vriendin in de she-cat. Maar goed. Het zou nog wel even duren voordat ze dus naar buiten mocht. Zouden Blossomkit, Tigerkit en Otterkit zich niet behoorlijk vervelen? Ze ging het maar niet vragen; haar broers en zusje lagen namelijk allemaal te slapen. Stelletje slaapkoppen waren het dan ook. Na één verlangende blik te hebben geworpen in het camp ging Lightkit weer terug naar het gedeelte waar ze sliep. Net toen ze terug tegen haar broers aan wilde kruipen om dan ook maar even een dutje te gaan doen, merkte ze een andere kitten op. Ze wierp haar blik op de kitten en glimlachte toen ze Faithkit herkende. Stilletjes liep ze naar de kitten toe om de anderen niet wakker te maken en porde de kitten met haar poot. ‘Faithkit?’ siste ze. ‘Ben je wakker?'

+ Eerste post voor Faithkit*

Faithkit lag stilletjes in het nest, een nest die nog warm voelde van haar moeders vacht. Ze had nog niet zoveel zin om op te staan, immers droomde ze nog weg bij de mooie dromen die ze had gehad. Dromen gebasseerd op een verhaal die haar moeder haar met sussende en liefdevolle stem had verteld en waarna Faithkit in slaap was gevallen. Ze sliep nog veel, immers was ze nog jong, een van de jongste zo niet de jongste van de Nursery, en had ze genoeg avonturen om te beleven. Vaak hielden die haar nog wel in de Nursery, ze vond het wat aan de koude kant buiten, haar broer Bearkit had er vast geen last van. Hij was immers groot en sterk en had een behoorlijk lange vacht. Net zoals haar moeder, ze leek op geen van haar broers en ook niet op haar overleden zus, al wist ze dat zelf niet. Ze had haar zus Rosekit nooit echt gezien, ze wist wel dat ze haar miste. Een vachtje minder die tegen haar moeders buik lag s'nachts, een vachtje minder waar ze tegen aan kon kruipen in de koude. Het besef dat ze er niet was begreep de kitten niet, ze wist nog goed hoe ze bij Bronzemask had gezocht enkele dagen nadat Rosekit was verdwenen. Echter was ze vastbesloten haar zus terug te vinden, ze on niet altijd wegblijven toch? Het concept van de dood was nog niet duidelijk voor de kitten, ze was dan ook behoorlijk onschuldig en vredelievend. Ze zou het niet zo snel geloven, niet dat haar moeder het waarschijnlijk uit kon leggen, ze vroeg ook niet naar Rosekit, had wel door dat Oceanbreeze niet altijd vrolijk was. Dus lag ze nu ontspannen in het nest te wachten op de terug komst van haar moeder om naar meer verhaaltjes te vragen. Haar blauwe ogen waren geopend en observeerden de andere kittens. Ze mocht dan erg klein zijn van postuur en tamelijk onhandig, maar ze was wel altijd in voor een uitdaging. Niet dat ze persé moest winnen, ze had meer de drang om alles te onderzoeken, om veel uit te vinden waardoor ze wel als dapper gelabeld kon worden. Daarbij was ze ook nog eens extreem verlegen, meer in de zin van praten, niet in de zin van doen en zorgde dat ervoor dat ze heel zachtaardig overkwam. Ze voelde zich nu dan wel een klein beetje eenzaam omdat alle andere kittens zo'n beetje sliepen maar afstappen op een ander deed ze niet. Dat durfde ze nu net weer niet, ze wist niet hoe ze een andere kit aan moest spreken en dus bleef ze stil en observerend liggen, nadenkende over de vleugels van vogels. Waar konden die hun brengen? Ze hoorde iemand op haar afkomen en keek hierdoor stilletjes naar de wit-lichtrossige kitten die haar aan tikte. Met een observerende en vragende blik keek ze die aan. Lightkit was duidelijk net zoals haar wakker, maar ze wist niet wat ze wou, ze had haar nog niet gesproken. "Faithkit?" Siste de andere kitten, waarschijnlijk om de rest niet te storen. "Ben je wakker?" De witte kitten keek haar stilletjes aan, ze schudde haar kopje half serieus half ondeugend. Nee, ze sliep...

Lightkit keek de she-cat aan en snorde toen ze merkte dat ze wakker was. Ze had jammer genoeg nog niet veel gesproken tegen de she-cat, maar ze hoopte daar vandaag verandering in te brengen. Ze wilde immers een hoop vrienden hebben als ze de nursery zou verlaten. Als één van hun dan haar leeftijd zou zijn of vlak na haar ook de apprentices’ den in kwam, zou ze tenminste iemand hebben om mee om te gaan. Ze werd al nerveus van het idee om bij een stel vreemde katten te gaan liggen en hoewel de kittens van de nursery eerst ook vreemd voor haar waren geweest, had ze er nu niet zo veel tijd voor om na te denken over wat anderen van haar vonden. De meeste kittens zagen een gesprek immers wel zitten omdat ze zichzelf erg verveelden en daarom was het makkelijker om een gesprek aan te knopen. Apprentices verveelden zichzelf niet zo heel erg en dus zou het communiceren lastiger worden, maar Lightkit was er vrij zeker van dat als ze zichzelf zou zijn dat het wel goed zou komen. En dus richtte ze iets meer gerustgesteld zijnde door haar conclusie haar blik op de witte she-cat. Ze grinnikte zachtjes toen ze zag dat de kitten op een serieuze wijze haar kopje schudde, maar Lightkit merkte heus wel de ondeugende glans op in haar ogen. ‘Dat ben je wel,’ zei ze lachend en ze drukte begroetend haar neusje tegen die van Faithkit aan. Ze had geen idee wat voor soort karakter Faithkit had, maar ze vond de she-cat nu al aangenaam in omgang. Ze was dan ook zeer makkelijk in vrienden maken; ze had niet bepaald veel vijanden in de nursery. Oké, misschien die ene tom waar ze haar bek naar open had getrokken, maar die zou binnenkort naar de apprentices’ den vertrekken en haar vader kon haar in de tussentijd heus wel beschermen tegen de tom. Ze dacht met een gelukzalig gevoel in haar buik aan haar pleegvader die er voor gekozen had om voor haar te zorgen. Lightkit richtte haar blik snel op Faithkit zodat ze niet te hard zou afdwalen in haar eigen gedachten; daar had Faithkit immers niet veel aan. ‘Maar als je toch denkt dat je slaapt dan ga ik wel een andere kat zoeken om mee te spelen,’ zei ze op een toon alsof ze de she-cat echt achter ging laten, maar alles in haar houding wees er op dat ze haar maar aan het plagen was.

Faith ♥
"sheeps and lambs
becoming lions"

Faithkit bleef stilletjes liggen. Haar bolle wangetjes werden nog boller toen ze verlegen glimlachte. Toen de kitten ondeugend antwoordde schudde ze weer haar kopje. Met haar blauwe oogjes keek ze op naar de kitten. Ook in de hare lag een ondeugende glans. Toen Lightkit leek af te dwalen vond ze dat niet erg. Dan kon ze nog een beetje denken over de vleugels van de vogels. ‘Maar als je toch denkt dat je slaapt dan ga ik wel een andere kat zoeken om mee te spelen.’ Haar oogjes sperde zich weid open. Ze schudde weer van nee, maar nu heftiger. Toch had ze geen zin om uit het nest op te staan. Maar ze wou ook niet dat de kitten weg ging. Hmmmm.

lili # #

credit to kenz.

Lightkit snorde luid toen ze de ondeugende blik van de kitten zag. Faithkit was haar aan het plagen, maar zij had besloten om daar niet in te trappen. Ze kon duidelijk zien dat de kitten niet aan het slapen was, hoewel dat niet per se wilde zeggen dat dat niet kon gebeuren in een paar minuten als Lightkit haar niet wakker hield. Ze wist hoe jong Faithkit was en ze wist hoe ze zelf op die leeftijd was geweest. De eerste weken had ze echt alleen maar kunnen slapen en kunnen drinken bij haar moeder. Daarna was het vooruitgegaan en was ze steeds nieuwsgieriger geworden. Op een dag hoopte ze dat Everstar haar naam zou roepen zodat zij als apprentice benoemd kon worden. Ze grinnikte toen de kitten wild met haar kopje schudde toen zijzelf aangaf weg te gaan. ‘Faithkit,’ zeurde ze. ‘Je moet wel weten wat je wilt.’ Plagerig sloeg ze met haar pootje, heel zachtjes natuurlijk, naar het neusje van Faithkit met de bedoeling om haar te laten niezen of haar uit haar tent te lokken. ‘Je bent echt zo’n luie kitten,’ mauwde ze. Daarna kwam ze dichterbij, hief zich op haar kleine achterpootjes en liet haar pootjes zachtjes tegen Faithkit’s oortjes botsen. Ze snorde terwijl ze Faithkit’s oren plagerig met haar pootjes bewerkte door steeds heel zachtjes een tikje tegen ze te geven zodat het een kietelend gevoel gaf, maar zodat het zeker geen pijn deed.

Onderwerp: Re: At least we stole the show.