Sisters in crime

Na een nacht woelen en draaien had Ferretkit toch eindelijk slaap gevonden. Ze wist niet goed waarom, maar ze had zich niet echt op haar gemak gevoeld deze nacht in haar nest. De schaduwen op de wanden van de nursery hadden de hele tijd te zitten bewegen, soms had er buiten een takje geknapt of ritselde er een blaadje waardoor de lapjespoes zich bijna elke keer dood had geschrokken; en wanneer ze eindelijk in een goede, comfortabele positie had gelegen, begon er een nestgenootje te wroetelen of snurkte haar moeder waardoor ze opnieuw moest verhuizen. Ze kon bijna omver vallen van slaap - dat deed ze ook - en ze schrok zich natuurlijk ook een hoedje toen iemand haar zo'n harde por gaf dat ze omver rolde uit het mosnest en op de koude harde grond. Een geschrokken piep van doodsangst verliet Ferret's bek, maar die kapte ze af toen ze zag dat 't Wolf was. Phew, nee, van Wolf had ze niks te vrezen... Geen enge krijger die haar dood wilde maken of ontvoeren. "Komop Fer! Ik heb een plan!" klonk er vreselijk enthousiast. Een plan? De lapjespoes overwon haar slaperigheid en keek nieuwsgierig naar haar zusje op. "Een plan? Hoe bedoel je?" zei ze met haar zachte, verlegen maar toch opgewonden stemmetje terwijl ze op haar rug naar haar zusjes ogen keek. Misschien moest ze toch wel eens overeind komen, want zo zag ze er belachelijk uit.

Haar zusje leek niet helemaal te weten wat het plan was, dus liet Ferret haar blik verwachtingsvol ronddwalen alsof ze verwachtte dat de oplossing ergens in de Nursery lag. En dat was zo, want haar zusje verkondigde dat ze van de mosmuur die ze ooit hadden gemaakt de WindClan gingen tegenhouden toen ze het kamp zouden uitsneaken. Uitsneaken? Wolfs stem alleen al baarde haar zorgen, maar ze probeerde haar enthousiasme te delen om haar blij te maken. "Komop!" Ferret rolde op nogal ongemakkelijk op haar buik en liep op haar zusje af terwijl ze naar de overblijfselen van de mosmuur greep. Ze propte er enthousiast zoveel mogelijk van onder haar kin en gooide er wat van op haar rug, maar toen ze nog een propje mos in haar bekje wilde stoppen keek ze haar zusje even onzeker aan. Ondeugend doen was niks voor haar - zij bleef liever braaf in de Nursery om geen preek van mama te krijgen. "Maar... Wat als we gepakt worden? Straks vinden ze ons, en dan... En dan... Nou ja, dan straffen ze ons, ofzo!" Toch wel wat twijfelend spuugde ze een plukje mos dat tussen haar tanden was blijven zitten uit.

Haar zusje leek het al helemaal te begrijpen en rolde zich niet al te charmant op haar buik, waarna ze opstond en de laatste resten van hun mosmuur greep. Wolfkit trippelde opgewonden achter haar aan en greep zoveel mogelijk mos vast. De rest zouden ze vast wel bij de grens kunnen vinden, niet? Dat de kitten de weg helemaal niet wist, was een probleem waar ze even niet aan besloot te denken. Hoe groot kon het daarbuiten nou zijn, ze zou de weg vast wel weten te vinden. Vast. "Maar... Wat als we gepakt worden? Straks vinden ze ons, en dan... En dan... Nou ja, dan straffen ze ons, ofzo!" ze keek haar zusje teleurgesteld aan. Ferretkit was ook wel een beetje een pluisje, maar dat zou Wolfkit met liefde uit haar slaan. Of nuja, niet echt slaan natuurlijk. "Komop, sis! Onze moeder is Sinclaw en onze vader is Thornfang; we zijn de beste kittens in deze hele den! Niemand gaat ons snappen, en als ze dat wel doen, dan zullen ze ons prijzen omdat we de Windclan zo goed buiten hebben gehouden!" Sprak ze vol overtuiging.