Brand New Friend?

De gemene en super evil kitten leek al niet meer zo evil en gemeen meer nu... Hij was mee aan het huilen op zijn verlies zo te zien en even keek ze langzaam op... Noo... het was echt niet de bedoeling geweest zijn vriendje dood te doen... Dat had ze nooit willen doen! Hoe kon ze dit goed maken!? Damn.. Plots pakte hij het ding op en liep weg. Nieuwsgierig liep ze achter hem aan en kantelde ze haar kopje wat... Toen ze zag wat hij deed veegde ze even haar traantjes weg en kroop ze wat naar voren en begon ze te graven om een plekje te maken om het ding terug in te steken... Ja... dat leek hij te willen doen niet? Haar nageltjes schraapten langs de goed aangedrukte grond.. MAN WAT WAS DAT HARD!

De onderkant van de bloem werd helemaal verpletterd toen hij het in de grond probeerde stompen. Gelukkig kreeg hij hulp. Voorzichtig legde hij de bloem neer. Kijk hoe lief hij was. Houndkit stak zijn klauwtjes in de aarde en groef mee. Toen ze samen de wortel hadden gevonden piepte hij. Hij pakte de bloem weer op en zette hem erin. Met zijn achterpootje duwde hij de grond weer dicht.

De grijze kater begon te helpen en een zacht gesnor ontglipte haar bekje, tussen het snikken door uiteraard. Even keek ze toe naar deze kater, en al snel hadden ze iets compleets nieuws gevonden! Meteen schoten haar ogen ernaar... Zo te zien moesten ze dat ding erop zetten en dan de aarde erop gooien... Okay! Ze deed net zoals hem en begon de aarde, die ze net nog las hadden gekrabt, erop te gooien. Ze glimlachte langzaam en keek rustig op naar hem... dit was nog niet half zo slecht...

Hij was al weer helemaal blij. Snorrend maakte hij een huppeldansje. Toen hij met zijn neus weer naar de bloem stond vlogen al zijn aanwezige haren overeind. NEEEH! De stoute gestreepte kat! SOS PLAN SOS! Angstig begon hij te piepen, verstijfd. Hij keek naar de gestreepte kat die op HUN bloem was komen zitten. Dat doet ie nu altijd. Als hij hen wou wegjagen beet de kat hem. Hij begon weer te huilen. "Kssst!", blies hij naar het ding. Het broembde boos terug.

Oh ja het was gelukt! Blij sprong de roestkleurige poes recht en keek ze met twinkelende oogjes naar het dingetje dat er maar plat bijhing, maar wel rechtop stond! Ze flikkerde even met haar oortjes en huppelde mee... Tot Hij kwam. Hij was sterk en oh zo klein... Maar Hij was ook nog eens geel. GEEEL???? Haar ogen werden groot terwijl ze bang naar achter kroop. Grijze kattiekat vloog echter in de aanval. Nee! Pas op! En hij huilde... Oh nee! Die gele sloeber zou haar vriendje geen pijn doen! Met een zachte strijdpiep sprong ze naar voren om te bijten naar meneer geelstreep... MAAR HIJ BEET TERUG. Jankend rende ze weg terwijl de pijn met stroompjes door haar heen ging. NEEE!!!!

De stoute gestreepte kat ging in de aanval. Woest kwam hij broemend aanvliegen. WAAAH! Hij durfde niet voor of achteruit, tot hij wel moest. Hij werd omver gelopen door Burnetkit die naar de gestreepte kat beet. Niet doen! Te laat. Houndkit gromde naar de stoute kat. Die was als hapje geëindigd. Wat hij niet had geweten was dat dit de koningin was. Dé koningin (die was gaan uitvliegen met haar kroost en een mooi bloempje zag). En wie de koningin vermoord heeft de hele kolonie op zijn kop. Daar kwam de kleine drets snel achter. Het boze gezoem was plotseling luider. Verward keek hij naar de dode gestreepte kat. Een pijnscheut in zijn neus deed hem opschrikken. Toen hij scheel keek zag hij een soortgelijke gestreepte kat, maar kleiner. Een volgende pijnscheut deed hem janken. Het was in zijn kont. Verdwaasd keek hij naar zijn kont, daar zat ook al zo een kat. Het gezoem werd luider en luider. WAAAH! Een hele zwerm stortte zich op hen neer. Hij kreeg overal soortgelijke pijnscheuten. Hupsend draaide hij zich om en rende midden het kamp in, met de boze zwerm achter zich. Hij gilde, want hij stond doodsangsten uit.

+ Open voor iedereen die deze arme jongen willen redden c':

Jah... ze hadden meneer geelstreep dood gedaan! Maar dat was ten koste van een pijnlijk iets aan haar bekje... Al snel volgde nog een steek en ze keek even bang op.. STOOOOP. STOOP. Piepend rende ze weg, zo snel ze kon! Sos! verlaat het schip soldaat! HJet gevecht met geelstreeps vrienden konden ze niet aan! Daarom schoot ze het eerste de beste den binnen en kroop ze zo snel ze kon een nest in om piepend en jankend haar oogjes te sluiten. Nee! De wereld was zo gemeen!

Zijn neus begon op te zwellen. Hij keek scheel naar het bultje dat er was gekomen. Jammerend en piepend keek hij toe hoe een paar van die gestreepte stouteriken ook Burnet aanvielen. Die dook een den binnen. Houndkit huilde en dook achter haar aan. Rennend door de den zocht hij een vlucht plaats. Daar. Hij dook onder een mosnest. De bijen waren nu in de den en dat ging ten koste van de andere katten. Hij piepte bibberend onder zijn veilige schuilplaatsje.

- SOS de bijen zijn in de warriorsden

Toen ze een flits van grijze vacht keek ze piepend naar hem... PRIK! Auw! Ze gromde even en keek piepend en huilend op waarna ze achter haar vriendje aanliep, met het nodige vallen that is. Waarom was de geelstrepen in het kamp?! Ze had ze nog nooit gezien! Ze waren hier om de wereld over te nemen. NEEE! Bang dook ze achter de ander aan, ook onder het mosnest en keek ze jankend naar de ander... maar hield even haar adem in toen het gezoem luider werd... Oh god...

Angstig piepend hield hij het mosnest een beetje omhoog voor Burnet erin de laten. Toen ze eronder zat duwde hij het snel dicht. Het gezoem werd luider en luider, maar hij hoorde ook geschreeuw. Zijn papa zou hem zeker komen redden. Alhoewel hij was onherkenbaar. Houndkit zat onder de pijnlijke bulten en zag er niet uit. Plots kreeg hij een prik in zijn staart. Piepend trok hij die binnen. De bijen hadden hun moordenaars geroken en broembden nu boven het mosnest. Hij huilde. Dit was zijn einde.

Ze werd toegelaten in het nest, of eerder onder het nest en bang dook ze eronder terwijl ze dicht tegen de grijze kater aankroop... Ze trilde even terwijl het gezoem verder raasde buiten het nest. "BWeng... Bwang..." zei ze trillend met een snikkende toon terwijl ze haar neusje in zijn pels duwde. Help! Toen er een piep van pijn klonk van de ander en het gebrom enkel luider werd begon ze luider te janken. "MWAMAMA!" gilde ze in een poging haar moeder ergens vandaan te halen...

Hij huilde en legde zijn neus op haar nek. Het was de enige manier om zo plat mogelijk te liggen. Toen ze begon te schreeuwen hield hij zijn adem in. Daarna begon zette ook hij zijn keel open: "PAPAA, PAPAAA!"

Ze voelde iets en al snoerde ze haar bekje toe en keek ze in stilte naar de ander. Nee! het was niet de bedoeling geweest haar vriendje bang te maken ofzo maar... Dit kon gewoon niet anders! Hoe konden ze anders weten waar ze zaten als ze hen kwamen redden? Hoe kon mama anders weten dat ze in de problemen zaten? Ze slikte even en keek met grote ogen naar de grijze kitten die plots zijn papa begon te roepen... Oh yeah... Papa! "PWAAPPAAA!" cootie zou haar wel komen redden... Of tigerpapa of nederdad... yeah... Ze zouden toch wel...? Please... :c

Het was middag en Cootsnarl kwam net terug van de jacht. Hij had een konijn bij, maar het was maar klein. De prooistapel was een ramp. De sneeuwbengaal zuchtte. Slechtgehumeurd legde hij het konijn op de prooistapel. Een trilling werd opgevangen door zijn witte oorvacht. De vacht binnen in je oor was het gevoeligste. "PWAAPPAAA!" Zijn haren vlogen overeind. Burnetkit. Hij lokaliseerde al snel het geroep en glipte de den binnen. "...heel rustig en voorzichtig van ze vandaan en richting mij. Wees niet bang. Ze doen niets." Angstig ging hij naast Oceanbreeze staan. Waarom deed ze niets? Als ze dacht dat de kittens gingen bewegen was ze nog... kittens? KITTENS? Dus zijn kleine Burbur had zich niet alleen in de nesten gewerkt?! Hij zette rustig een stap naar voren. Het gezoem klonk niet zo boos. Als hij heel rustig deed. Voorzichtig rekte hij zijn kop. Gloeiende pijn ging meteen door zijn kop, maar het gezoem bleef rustig. Nog trager dan eerst neusde hij het mosnest wat omhoog. Met zijn tanden greep hij haar nekvel vast. De geur van Houndkit drong in zijn neus. Heel traag, bijna slowmotion stapte hij achteruit. De bijen lieten Burnetkit met rust, gelukkig. Hij stapte achteruit tot hij bij Oceanbreeze was. Daar zette hij de kleine neer en gaf hij haar een lik over haar kop. "Het komt goed, alles komt goed. Ik ga nu de andere redden oké?" Hij herhaalde de actie. Spijtig genoeg was deze er iets erger aan toe. Heel zijn rug en kop waren bezaaid met bijensteken. Ook hij kreeg een lik over zijn kop.

- Ik maak nog een topicje aan voor Lizardpath c:

Haar ogen keken bang rond, tot ze plots iets zag dat ze kende. Ze moest echter terug kruipen toen het gezoem luider werd en ze bang was om weer een beet te krijgen van yellowtripes... ja, dat wilde ze dus niet... "Shhh, beweeg heel rustig en voorzichtig van ze vandaan en richting mij. Wees niet bang. Ze doen niets." Uh? Ze snikte even zachtjes en begon zachtjes luider te snikken. Dat durfde ze niet hoor mama... De gemen katten zouden haar slaan en bijten en haar zoveel pijn doen... Ze vertrouwde het niet en... Toen er plots iets haar oppakte, keek ze trillend op, maar met een geschrokken piep kneep ze haar oogjes toe en werd ze al snel bij haar moeder neergeplaatst. Ze kroop zowat tegend e grijze kattin aan met jammerend gepiep... het deed zoveel pijn.