Kittyboom

De bruine warrior sliep nog. Het was misschien wat vroeg, misschien ook niet, maar in ieder geval bleef het erbij dat ze diep in slaap was - haar mond openhangend en een beetje gesnurk erbij. Ze sliep altijd goed, altijd zeer vast ook. Toch was ze altijd even vrolijk, zelfs als ze opstond of wakker gemaakt werd van een diepe slaap. Ze was een ochtendkat en een avondkat, ze kon 's nachts vrolijk rondlopen en ze kon overdag vrolijk. Het leek wel alsof ze altijd vrolijk was, maakt niet uit wat.

De grote poes voelde iemand in haar buik porren en schrok wakker. Ook al was ze geen vaste slaper, haar buik was op het moment nog een zeer gevoelige plaats, en de por had zelfs pijn gedaan. Ze opende haar groene ogen en ze deed haar best om niets te laten merken van de pijn die de por had gedaan. Winddancer glimlachte naar Tallshadow, een beetje geamuseerd omdat hij gegeneerd zijn ogen had gesloten. "Goeeeiemorgen.", begroette ze hem, even geeuwend, waarna ze opstond en zich even pijnlijk uitrekte. Auwch, haar hele lichaam deed pijn - wat logisch was, natuurlijk, ze was gisteren bevallen van een nestje waar niemand iets van wist en waar de medicine cat dan ook niet bij was geweest.. Maar daar dacht ze niet graag aan, dus schudde ze de gedachte maar weg.

De grote poes was blind voor de blik die hij op haar wierp en richtte haar groene ogen op hem. Ze haalde lichtjes haar schouders op toen Tallshadow vroeg hoe het met haar ging. Ze loog niet graag, en dan was het makkelijker om maar een vaag antwoord te geven; want het ging nu eenmaal niet geweldig met haar, niet zo goed als normaal. En hoewel ze altijd bleef zeggen dat het een geheim moest blijven, was er een deel van haar dat haar hart wou luchten bij de kater die sinds de dood van haar vader, zijn broer, een vaderfiguur voor haar was; al had hij die rol zelfs al een beetje gevuld toen Thrushdive nog leefde en hij haar mentor was. En zelfs daarvoor nog, toen hij alleen maar haar oom was, toen hij haar het verschil leerde tussen 'tabby' en gewoon bruin. Winddancer wou gewoon dat ze het hem allemaal kon vertellen, zonder bang of koppig te moeten zijn, zonder rekening te moeten houden met de anderen; met die vier nieuwe zieltjes die ze in de clan had geïntroduceerd.

De grote poes rolde met haar ogen naar haar voormalige mentor en wandelde kalm op hem af. Het was raar dat er geen glimlach op haar gezicht lag; dat was immers meestal wel het geval. Toch gaven zijn capriolen haar een geamuseerde glans in haar bladgroene ogen. De ogen die ze deelde met haar grootmoeder, zijn moeder, Shrewstar. Leefde zij nog maar. "Wat is er, tall?", vroeg Winddancer, een ondertoon van irritatie in haar stem al was daar niks van te zien terwijl ze zich voorzichtig neerzette. voorzichtig, omdat haar lichaam pijn deed wanneer ze het op een verkeerde manier bewoog. Geen wonder dat queens meestal in de nursery moesten vertoeven en de eerste week nog niet naar buiten gingen. Het verzwakte je, physiek én mentaal, maar Winddancer was sterk en koppig en liet zich zo makkelijk niet doen.