giro555
1285
Actief
"Uncertainty is the most stressful thing."
| |
|  Onderwerp: Ouwe taart  ma 2 jan 2017 - 17:09 | |
| Met een hyper lachje stormde ze het kamp binnen, ze was dan misschien alleen maar dat betekende niet dat ze geen lol had. Trots legde ze haar prooi op de stapel en zag toen iets verderop haar zoon zitten. Nu al haar breuken weer beter waren voelde ze zich jonger dan ooit, dus stormde ze op Butter af en drukte hard twee poten tegen zijn borst zodat ze samen zouden omvallen. Hard lachte ze hierom en staarde hem daarna, nog met een klein glimlachje en speels, aan in de ogen. "Dus... Mentor hmm?" +Butterpact |
|
Anonymous
634
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: Ouwe taart wo 4 jan 2017 - 18:01 | |
| Peinzend was Butterpact naar de fresh-kill pile aan het kijken. Niet per se omdat hij een keuze wilde maken en omdat hij niet wist welke prooi hij nu zou nemen, maar eerder omdat hij met zichzelf in de knoop lag. Hij merkte namelijk enige veranderingen op in zijn karakter en hij wist niet zo goed wat hij daarvan moest vinden. Hij was bekend als een tom die zijn Clanmates soms wat kon treiteren, maar ze wel altijd goed advies probeerde te geven. En oké, hoewel hij in dat advies ook weer spottend was, bedoelde hij het meestal toch wel goed. Daar kwam dan het feit ook nog bij dat hij redelijk arrogant was aangelegd; zijn Clanmates konden dat niet altijd van hem appreciëren. Maar nu hij Shadowpaw als apprentice had en laatst voor Orangewild op was gekomen tegenover een senior warrior, vroeg hij zich af wat er met hem aan de hand was. Was hij soms ziek aan het worden? Het lag normaal gezien helemaal niet in zijn aard om voor de zwakkeren op te komen. Tijdens de Moonhigh Patrol was hij immers ook weer voor Orangewild opgekomen. Niet hardop tegen hun leader, maar hij had haar wel tips gegeven. Dat hij tegen Butterstar had gezegd dat ze bij hem terechtkon als ze dat wilde was normaal, maar een andere Clanmate helpen die zich verlegen en zwak opgesteld had…? Hm. Lang kon hij er echter niet meer over nadenken, want plotseling werd hij opzij gebeukt en voelde hij twee poten op zijn borstkas. Zijn klauwen schoten al ter verdediging uit hun hulzen, maar zijn ogen werden groot als schoteltjes toen hij zijn moeder herkende. ‘Mamaaaaa!’ Hoewel hij het klagend zei, snorde hij luid. ‘Ja! Goed, hè?’ Hij keek haar trots zijnde aan. Normaal gezien zou er nu een arrogante opmerking volgen, maar in plaats daarvan trok hij met zijn oortjes en trok hij een raar gezicht. ‘Mama,’ begon hij serieus. ‘Ik denk dat ik ziek aan het worden ben.’ Hij keek haar ernstig aan. ‘Er is iets mis met me en ik weet niet wat.’ Hij kon er niets aan doen: hij bleef nu eenmaal een moederskindje en als er iets mis was, was steun zoeken bij zijn mama het eerste wat hij deed.
OOC: 10/10 voor die topictitel lol |
|
