What did I do wrong? [Amberpaw]

Stinson liep weer eens door het bos van de twolegs place. De lucht is en stuk verminderd op dit gebied en het is een stuk natuurlijker dan vlakbij de houten muren. Op een of andere manier vind hij de landschappen met Leafbare mooier dan op een ander seizoen. Stinson loopt gewoon over de stenen en hier en daar hoort hij wat geluiden in de bosjes en op het gras. vast wel de wind ofzo, want die was vandaag een stuk sterker. hij deed zijn ogen even dicht en rook heel goed. "Geen spoor van andere katten. alleen frisse lucht. Heerlijk. Alleen moet ik nog uitkijken voor de eventuele twolegs die waggelen over hetzelfde pad". Stinson hoopte op nog een prooi ofzo die hij lekker naar het kamp kon sleuren na zijn reis van de wel natuurlijke kant van de twolegs place. Hij bleef even stilstaan. "Volgens mij hoor ik een prooi. het achtervolgt mij.". Het water liep hem al in de bek. "ik hoop op een vogeltje dat zijn vleugel bezeerd heeft of een lekkere eekhoorn.". Stinson ging sluipen en liep op het geluid af, in de hoop dat hij een lekkere prooi ontdekt had.

Eigenlijk mocht ze hier niet komen. Het was gevaarlijk, dat had haar mentor haar vaak genoeg gezegd. Hier waren agressieve, wilde katten. Niet alleen zachte kittypets maar ook bloeddorstige Bloodclanners. Zoals iedereen wel kon verwachten, veegde Amberpaw daar haar voeten aan. Pff. Ze kon dat stelletje opgehemelde kittypets wel aan. Zij was immers een clankat, een echte wilde boskat, daar konden die toch niet tegenop? De jonge apprentice stak haar neus in de lucht en rook een geur. Ze ging ervanuit dat het een bloodclanner was, aangezien de geur die ze zou associeren met tweebeen nergens te vinden was. De lichtbruine tabby sloop de kater achterna. Ze kwam steeds dichterbij, kon hem nu zelfs al zien - het was een zwarte kater. Plotseling stopte hij. Amberpaw verstijfde. Muizenkak, hopelijk had hij haar niet gezien.. De Bloodclanner begon nu ook te sluipen, en hij kwam recht op haar af. Starclanverdomme, ze kon nergens heen - maar ze wist onder haar stoere houding heus ook wel dat ze nooit zou kunnen winnen tegen de veel oudere kater. Verstijfd bleef ze onder het struikje zitten, misschien kon ze hem nog verassen moest hij aanvallen.

Stinson deed weer zijn ogen dicht en rook. "wacht eens even, ik ruik iets bekends.". Herinneringen van een oudere windclanner die hem probeerde weg te jagen toen hij en keer zijn rust wou pakken. Stinson voelde woede door zich heen stromen en sloop heel stil op de geur af. Het kon mij niks schelen dat hij ouder was, ik wou rusten en hij heeft het verpest. Ik vergeef het hem nooit. Niemand verstoort mijn rust. Stinsons vlijmscherpe klauwen staken al in de grond en je kon zijn scherpe tanden al zien. Stinson grijnsde en sprong boven op het bosje met daartussen de kat. Maar hij zag dat het niet de clankat was die hij eerder ontmoet had. het was een kleine kattin, lichtbruine vacht. Hij keek haar boos aan en zei "wat moet zo'n klein katje als jij hier op zo'n gevaarlijke plek als deze?". Stinson hield de kattin tegen de grond en liet zijn tanden duidelijk zien. zijn klauwen stonden klaar om haar aan te vallen als dat moest.