It's hard to explain it, and the water is getting deep

De slanke she-cat stapte rustig van het bankje op, toen ze zachte voetstappen uit de verte hoorde. Het was nog redelijk donker; een zachte mist lag over het park, en strekte hoogstwaarschijnlijk over de straten uit heel de stad door. Toch hoorde ze dat enkele mensen al wakker waren, meestal was ze rond dit tijdsstip nog alleen, maar vandaag was anders. Haar blauwe ogen gleden naar het geluid, en ze spitste haar gehavende oren. Als ze het niet verkeerd had, was er een hond bij. Ze kon twee vormen onderscheiden van elkaar, wat inderdaad aantoonde dat er een hond bij was. Niet dat die vaak voor problemen zorgde in dit deel van de stad, wat voor de redelijk nettere mensen was. Toch kwam ze overeind, om eventuele aandacht van de twee te voorkomen. Ze zette haar korte vacht lichtjes op tegen de koude lucht, en trippelde richting het hek, dat het einde van het park aanduidde. Deze bestond voor het onderste gedeelte uit steen, en werd hierna vervolgd door stalen buizen, die punten op hun uiteindes hadden. Doordat ze het al zo vaak gedaan had, wist ze gracieus op het steen te springen, en vervolgens door het stalen hek te glijden, waarna ze op de grond sprong, de straten op. Haar pootkussentjes maakten geen geluid, hoewel ze wel verhard waren door de ondergrond van steen die hier overal leek te zijn. Kort liet ze een lik over haar borst gaan, waarna ze haar mooie ogen van links naar rechts liet glijden, om een keuze te maken welke richting ze op zou gaan. Haar blik bleef hangen op een straat wat links van haar, en ze liet wat verlangend haar staart zwiepen. Het was de richting naar waar ze Jinx ontmoet had, en ze had misschien toch meer zin in een sociaal gesprek dan eerst gedacht. Zichzelf stilhouden lukte tevens ook minder goed dan verwacht. Ze had gedacht van zichzelf dat ze het wel aan zou kunnen, maar het bleef een lastige opgave, gezien ze nu eenmaal redelijk sociaal was aangelegd. Enkel haar belevenissen hadden haar terughoudend gemaakt, en nu leek ze telkens in tweestrijd te zijn met zichzelf, alsof ze niet wist welk karakter ze nu aanhouden moest. Al wist ze zeker wat het beste voor haar was; stilhouden. Als zij haar weer vonden - ze kon immers niemand volledig vertrouwen, er was altijd kans dat er één van hen tussen zat - zou ze in ontzettend veel problemen zitten.

Ze was gaan zitten, aan de rand van de weg, nog op de verhoogde stenen die veilig waren voor voetgangers - ook al was er op dit moment geen auto te zien, ze waren snel, en ze konden uit het niets komen als je niet goed genoeg oplette. Haar staart was netjes om haar poten geslagen, maar haar stille houding duidde aan dat ze in gedachte was. Ze had immers meer dan genoeg om over na te denken. Hoe lang zou ze hier nog blijven? Een paar dagen, weken, maanden of jaren? Alles was een mogelijkheid, maar boven alles, niets was zeker. Het gaf haar geen veilig gevoel, en had haar bijna altijd op haar hoede. Bijna altijd, aangezien dit nu niet het geval was. Een plotselinge stem achter haar - al was deze helemaal niet bedoelt om haar te laten schrikken - deed haar met een ruk doen omkijken. In een reflex sloegen haar nagels zich uit, en liet ze zichzelf verdedigend door haar voorpoten zakken, klaar om toe te slaan naar datgeen dat haar had willen aanvallen. Echter registreerde ze toen dat dit geen onbekende was, en dat dit ook niemand was met wie ze een gevecht aan wilde gaan. Jinx..? Wat deed hij hier? Haar houding verzachtte, en dat korte moment dat ze zo ontzettend op Zira geleken had, verdween hiermee. "Jinx?" miauwde ze vragend, en trok nieuwsgierig met haar oortjes. Ze waren een redelijk eind van zijn gebied verwijderd, ze had immers niet voor niets dit park gekozen om voor het grootste deel van haar tijd in te leven.

Hij kon duidelijk de humor inzien van haar reactie, en kort trok ze haar rechtermondhoek naar hem op. Ze relaxte wat meer, rolde kort met haar schouders, waarna ze nieuwsgierig met haar oortjes trok en zijn naam uitsprak als vraag. Hij beantwoordde haar vraag met een vraag, en kort schudde ze met haar kop om zijn vraag. Werkelijk, was haar reactie niet logisch? De stad was gevaarlijk, hij had het zelf benadrukt. Bovendien gebeurde het niet vaak dat iemand haar aansprak, gezien ze zich meestal zo veel mogelijk op de achtergrond hield. Om hier werkelijk rond te komen, was moeilijker dan het op het eerste gezicht leek. Ze moest wel op haar hoedde zijn, voor zowel katten als mensen en hun dieren. Het viel haar op dat Jinx was veranderd sinds hun laatste ontmoeting, al kon ze het niet met zekerheid zeggen, gezien ze hem nog maar één keer eerder in zich had kunnen opnemen. Opnieuw ging ze zitten, sloeg haar staart om haar poten heen, maar haalde haar blik niet van hem af. Ze was nieuwsgierig wat hij nu in haar deel van de stad deed; het was immers niet bepaald dichtbij het BloodClan kamp, ze had het er expres op uitgekozen. Jinx miauwde dat het goed was haar weer te zien, en ze gaf hem een klein glimlachje. "Likewise," beantwoordde ze met een vriendelijk randje om haar stem heen. "Hoe gaat het?" vroeg ze hem, en keek hem nu wat strakker aan. Als ze inderdaad gelijk had, en hij zichzelf slecht behandelde, was ze het hier niet mee eens. Hij zat immers in een bloeddorstige groep, en moest zichzelf weten te beschermen als dit nodig was. En als ze zijn woorden nog eens naging - dat hij gezien werd als een eikel, iets wat ze niet volledig snapte, gezien hij aardig was tegen haar - had hij dit nodig, nu hij niet meer de bescherming van haar nicht had.

Ik jank ik kan Jinx echt niet serieus nemen met die os!!

Zijn antwoord was vaag, en het ergerde haar. Ze kon merken dat hij iets voor haar achterhield, maar ze maakte er geen opmerking over. Het kon haar ergeren, maar het was zijn keuze, en hij hoefde zich niet tegenover haar te verantwoordelijken. Ze kenden elkaar immers amper. Maar voor hen allebei voelde het alsof ze eenander al een stuk langer kende dan een week - voor hem doordat ze een bloedverwant van Zira was, en voor haar omdat ze streefde naar sociaal contact. Toen hij vroeg hoe het met haar ging, trok ze haar mondhoek en wenkbrauw plagend op. "Goed genoeg," beantwoordde ze hem, zijn vage antwoord kopiërend. Ze knikte op zijn volgende woorden. "Al niet altijd," verbeterde ze hem. "Soms zal je me hier kunnen vinden, maar dit is niet mijn vaste verblijf." ze hield het expres een beetje vaag.

Het was inderdaad de bedoeling dat ze ongrijpbaar was, al wist de ander dit niet. Misschien had hij een vermoeden - gezien ze liever niet op één plek bleef, en ze altijd op haar hoedde was. "Indirecht heb je het al gevraagd." merkte ze op en schudde met haar kop. "Ik heb geen vaste verblijfplaats. Je kan me hier wel het vaakst vinden," vervolgde ze, waarna haar ogen kort het gebied rondom hen scande; er leek niemand in de buurt te zijn, maar de mist was verraderlijk en iemand kon zich hier gemakkelijk schuil in houden.

"Indirecht heb je het al gevraagd." merkte de poes op. Hm, hij begon in herhaling te vallen kennelijk. De kater schoof de schuld op zijn vermoeidheid en keek toe hoe de mooie poes vervolgens knikte. "Ik heb geen vaste verblijfplaats. Je kan me hier wel het vaakst vinden," hij knikte op haar antwoord en keek voor zich uit, zijn blik gericht op een onbekend punt in de ochtend mist. "Ik heb het ooit geprobeerd, om zo'n leven te leiden," hij trok even met zijn oor toen achter hen gerommel klonk, maar het bleek niets anders dan de wind te zijn die de bomen liet ratelen nu er geen blaadjes aan hingen. "Ik was, nee, ik ben de stad zat. Dus ik liep op een dag het rogue gebied in en vertelde mezelf dat ik alles achter me zou laten en nooit meer terug zou keren." Een vreugdeloze grijns sierde zijn lippen. "Dat heb ik niet langer dan een maan volgehouden."Hij wendde zijn blik van de mist af en keek de kleinere poes aan. "Deze stad is walgelijk, met de Elite, de mensen en de clankatten in de buurt. Toch blijft het katten aantrekken. Mij ook, kennelijk. Ik leef al hier, op bijna exact dezelfde plek, sinds ik net 4 seizoenen had meegemaakt." Daarbij was hij ook hier gebleven voor zijn eigenaar, uiteindelijk. Dat was echter informatie die hem nog iets te persoonlijk lag, het was niet belangrijk voor Azola om te weten.

Luisteren naar Jinx zijn verhaal voelde beter dan ze verwacht had. Het was een lange tijd geleden dat ze echt met iemand gepraat had gewoon omdat het kon, en het was fijn om dat nu weer te kunnen doen. Op de één of andere onbekende manier, dacht ze dat ze hem vertrouwen kon. Of dit inderdaad zo was, zou ze later achter komen. Nu was het in ieder geval prettig, en had ze dit nodig. Ze knikte om zijn woorden. 'De stad is inderdaad een nare plek. Maar ook ik woon er nu al twee jaar.' De reden dat ze hier bleef, liet ze voor nu uit. Misschien zou ze het hem vertellen als hij het vroeg, al was ze zelf ook niet zeker van het antwoord.

De grijze poes luisterde naar zijn woorden en leek daadwerkelijk geïnteresseerd in wat hij te zeggen had. Misschien was dat ook wel zijn verbeelding, bedacht hij zich vervolgens. Toch hoopte hij dat het tegendeel war was. 'De stad is inderdaad een nare plek. Maar ook ik woon er nu al twee jaar.' hij wilde haar vragen waar ze dan eerder vandaan kwam, maar wist dat hij waarschijnlijk toch enkel een ontwijkend antwoord zou krijgen, dus nam hij de moeite niet. "Wel, gelukkig zijn er ook een aantal voordelen van de stad." hij keek haar schuin aan, een wat trieste glimlach op zijn gelaat. "Ze zijn miscshien afschuwelijk, mensen kunnen wel het beste eten maken dat mijn tong ooit heeft geproeft."

Het antwoord van Jinx verbaasde haar. Ze had niet verwacht dat hij ooit dichtbij een mens zou komen, maar wat wist ze eigenlijk van hem? Ze kon geen verwachtingen over hem hebben, dit was immers pas hun tweede ontmoeting. Maar hij voelde bekend. Misschien was het omdat ze iets van Zira in hem terug wist te vinden. Kort wiebelde ze met haar oortjes, en sloot ze haar nicht weg uit haar gedachtes. "Ik wist niet dat de BloodClan dicht bij mensen stond?" merkte ze half-vragend op, en hield haar kopje lichtjes scheef. Ze bekeek de zwarte kater eens. Ze snapte niet waarom hij de tijd nam om met haar te praten. Ze wist dat ze niet al te best gezelschap was; ze was niet gezellig, je kon niet lachen met haar, en ze was bovendien erg wantrouwend. Niet de beste kwaliteiten in een.. Ja, wat waren ze van elkaar? Vrienden durfde ze hen niet te noemen. Dan was er iets om te breken, en werd alles zo pijnlijk als ze hem nooit meer zag. Want ze wist dat die dag hoe dan ook komen zou, iedereen verdween uit je leven, op wat voor manier dan ook. Maar voor nu was het prima zo.