What's going on there? [Open patrol]

Met zijn oren in zijn nek slikte Shark een keer zodat hij dat rauwe gevoel in zijn keel wat weg kon slikken, maar natuurlijk ging dit nauwelijks en terwijl hij een zucht onderdrukte, hield hij er al mee op. Zijn blik gleed naar de lucht. Er zou dadelijk een nieuwe dag beginnen. Het was een tijdje geleden sinds hij de nieuwe deputy was geworden van de Elite, maar hij had het idee dat nog steeds veel katten moesten wennen aan het feit dat Zira hier niet meer rondliep. En hoewel hij het jammer vond voor de she-cat dat ze had moeten sterven, kon hij ook weer niet ontkennen dat hij deze nieuwe rank leuk vond. Hij had macht gekregen. Anderen moesten naar hem luisteren en hij stond weer een stap dichterbij Claw. Het was vanaf het begin wel goed gegaan tussen hun, maar nu overlegden ze veel dingen samen en had hij het idee dat hun vriendschap hechter was geworden. Hoe emotioneel dat dan ook klonk. De tom schudde zijn hoofd en wilde net zijn kop op zijn poten leggen toen hij een luide klap hoorde die zijn hart in zijn keel liet kloppen. De tom schoot overeind en rende naar de ingang van zijn barn. Wit licht was zichtbaar aan de hemel en Shark ontblootte zijn tanden. Nog geen paar seconden later bulderde Claw’s stem al door het camp. ‘Zorg ervoor dat de kittens in de barn blijven. Neem maatregelen als ze dat niet doen.’ Hij keek diegenen die achterbleven met een strakke blik aan. Dat zou wel genoeg moeten zijn. Hij had geen zin om duidelijk gaan uit te leggen dat ze de kittens gerust naar binnen mochten duwen als ze zich niet gedroegen, maar hij dacht wel dat de queens op hun kleintjes zouden passen. Hij schoot langs de overige members en rende aan de zijde van zijn leader mee over het gras. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij zag dat het recht boven ThunderClan gebeurde. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en hij richtte zijn blik naar Claw. ‘Eveningpaw,’ mompelde hij zo zacht dat alleen hun tweeën het konden horen. ‘Claw, Eveningpaw zit daar.’ Ongeduldig begon hij met zijn poten het gras te bewerken. Hij kon moeilijk naar ThunderClan gaan m zijn dochter te gaan halen, maar het idee dat ze dood kon gaan door het vuur vond hij ook niet leuk klinken. ‘We hebben haar nog steeds nodig,’ murmelde hij tegen de tom. Hoewel hij net deed alsof het hem om het feit ging dat ze een spion voor hun was, wist hij dat het in zijn blik te zien was dat het ook om iets anders draaide. Zou Claw ook geen liefde voelen voor zijn eigen zoon? Hij dacht aan de wanhopige reactie toen Chawl ontvoerd was door Twolegs. Jawel, Claw wist precies wat hij nu doormaakte. En zonder iets te zeggen keek hij met een strakke blik naar het zich snel verspreidende vuur, geen idee hebbende wat hij nu moest doen. Hij keek opzij toen Hellhound - die bij hun was komen staan gelukkig nadat Shark het over Eveningpaw had gehad - tegen Claw begon te spreken en onderdrukte de opluchting die door hem heen ging. Als die Twolegs, hoe stom ze dan ook waren, nu op tijd zouden zijn, hoefde hij zijn dochter niet eens te gaan redden.

Het leek erop dat zijn vriend in de gaten had hoe frustrerend hij het wel niet vond dat hij niet naar zijn dochter kon gaan, want hij reageerde begrijpend. Shark gaf een klein dankbaar knikje ten teken dat hij de opmerking van zijn leader apprecieerde; het was niet vaak dat hij gerustgesteld moest worden en dat iemand dat dan ook daadwerkelijk deed. Claw moest nu vast herinnerd worden aan zijn eigen paniek om zijn eigen zoon toen hij dacht dat deze in levensgevaar verkeerde. Shark begreep nu een stuk beter hoe het was om in die onwetendheid te verkeren en hield in gedachten dat, zodra het vuur voorbij zou zijn en er een paar dagen verstreken zouden zijn, hij ging zoeken naar zijn dochter. Desnoods sprak hij een ThunderClanner aan en vroeg hij op een heel pesterige manier hoe het met de apprentices ging. Geen enkele ThunderClanner zou het nu immers in zijn kop halen om een gezonde Elite cat aan te vallen. Hij had vrij spel wat dat betrof. Hij spitste zijn oren toen Claw zei dat ze een kijkje gingen nemen vanaf het moment dat er nog maar weinig Twolegs in de buurt waren. Mooi zo. Dat wilde zeggen dat hij zelf kon gaan kijken of het met zijn dochter ging. Misschien waren ze wel naar één of andere border gegaan waar ze veilig konden gaan zitten. Hij keerde zich naar Claw. ‘Het meest logische is dat ze in de richting van de RiverClan border zijn gegaan,’ mauwde hij. ‘Misschien hebben ze daar nu wel een tijdelijk onderkomen als hun camp afgebrand is.’ Hij wist zich tijdens de overname van ThunderClan nog goed te herinneren welke borders er zich in de buurt bevonden en die van de RiverClan dan al zeker, want die smerige vislucht kon je in de buurt van hun border echt overal ruiken. Hij wist niet of het weinige water het vuur echt ging tegenhouden, maar hij wist dat ThunderClan geen risico’s ging nemen en dat dat de veiligste plaats moest zijn. ‘Die patrol regel ik morgen wel meteen,’ beloofde hij aan zijn leader. ‘Ik zal er zelf ook één leiden.’ Hij keek zijn leader even veelbetekenend aan, maar richtte zijn blik daarna weer naar het vuur. ‘En nu gaan we gewoon wachten?’ vroeg hij aan Claw.