Show me what it feels like now I’m on the outside. [&ROUTPAW] [FINISHED]

Een geïrriteerde blik lag in zijn ogen terwijl hij over zijn schouder keek naar de kater die tegen een poes aan het fluisteren was. Het was net alsof dat ze dachten dat Jaypaw hun niet in de gaten had, maar Jaypaw had heus wel in de gaten waar het over ging. Hoe kon hij ook anders als hij al moons aan één stuk werd getreiterd met zijn afkomst? Hij had Clangenoten die er gelukkig niet al te veel over zeiden, maar hij had ook Clangenoten die er verschrikkelijk dom over deden en die achter zijn rug met elkaar fluisterden alsof hij er niet was. Het vreselijkste vond hij katten die begonnen te speculeren over wie zijn echte vader kon zijn. En dan begonnen ze hun suggesties hardop te noemen alsof hij er niet was. Het was meerdere malen gebeurd dat hij aan de rand van een uitbarsting had gezeten en dat het enige wat hem nog weerhield om de treiterkoppen niet aan te vliegen was dat hij geen goede indruk op Silverstar zou maken, maar soms hè… Hij had ook al voornomen dat één van hun gemeld had op een Gathering dat hij half BloodClan was, maar gelukkig was daar nog niet al te veel over gezegd geweest. Misschien dachten de meeste katten wel dat ze bluften en dat hij gewoon een volbloed ThunderClan was. Jaypaw gaf een knikje toen er hem werd opgedragen om voedsel voor de Elders te gaan zoeken. Elke gelegenheid om uit het kamp te gaan nam hij met beide poten aan. Algauw rende Jaypaw met krachtige bewegingen door het bos en draaide hij zijn kopje heen en weer om de verschillende geuren op te vangen. Hij opende zijn bek en kwam tot stilstand waarna hij zich zo stil mogelijk hield, zijn staart zorgvuldig boven de grond houdend. Toen hij een muis hoorde sloop hij er op af en sprong er op. Hij doodde het met één klauw, begroef het en ging weer verder. De eiken die in de verte opdoemden trokken zijn aandacht en Jaypaw besloot een heel kleine rustpauze te houden en dan weer verder te gaan. Misschien kon hij nog eens bidden tot StarClan dat hij wakker werd in een ander lichaam of zo. De kater liep behoedzaam op de eiken af en ging toen vervolgens zitten.

Ze wilde de zorgeloosheid die ze vlak na de ceremonie gevoeld had weer terug, want dit wat er nu door haar heen raasde was alles behalve aangenaam. Je moest het niet verkeerd opvatten, immers wilde ze niets liever dan leren over de kunsten die medicine cat's hoorden te hebben, maar het bracht ook zoveel twijfels met zich mee. Het feit dat ze nooit een partner zou mogen hebben deed haar niet veel, immers had ze wel eens een aantrekking tot iemand gevoeld, misschien nu nog steeds zelfs wel, maar dat was iets dat ze kon negeren voor Starclan. Nee, het probleem was de verantwoordelijkheid die op haar schouders werd gelegd. Vooral na het gevecht met Shadowclan, waar meerdere katten gewond waren geraakt, zag ze in wat haar te wachten stond. Op een dag zou Lizardpath er niet meer zijn om te vertellen wat ze moest doen, en dan was het maar hopen dat ze genoeg kennis had om voor een clan te zorgen. Maar goed, zowel Starclan als Lizardpath had kennelijk voor ogen dat het haar wel zou lukken, misschien moest de poes daar ook wel kracht uit trekken.
Een zacht windje haalde haar uit haar gedachtes en met lichte verbazing besefte de poes zich dat ze zich opnieuw tussen de vier enorme eiken bevond. Ze was verder gelopen dan ze gedacht had, maar erg was dat niet. Het einde van de dag begon langzamerhand te naderen en haar mentor wist dat ze even een wandeling aan het maken was. Wat haar echter wel verontrustte was de geur van Thunderclan, die maar al te sterk aanwezig was. De woorden van Everstar galmden in haar achterhoofd, maar de poes besloot even net te doen alsof ze het was vergeten. "H-hallo?" Begroette ze de nog onbekende kat.

Jaypaw was zo erg in zijn eigen gedachten verzeild geraakt dat hij de poes niet eens hoorde aankomen, noch kon ruiken. Toen hij zijn bek opende om de geuren opnieuw in te drinken was hij zich pas bewust van haar aanwezigheid, maar toen was het al te laat. Hij kon ruiken aan de geur dat de kat van WindClan was en hij draaide zich om. Hij zag een she-cat staan die hij niet direct herkende, maar die hij ooit wel op een Gathering had gezien. Maar goed, dat wilde niet veel zeggen. Hij had meerdere katten op een Gathering gezien en niet bepaald goed onthouden wie het allemaal waren. Hij had soms moeite met de Clannamen te herinneren van de rest van de Clankatten in zijn eigen Clan, hoewel hij wel goed was in observeren en daardoor vrij veel onthield. Als een kat zich echter voorstelde aan hem zou hij hem of haar zich altijd kunnen blijven herinneren en dan zeker als hij een bepaalde band had met die kat. Dan kon hij de kat tot in de detail omschrijven. Rousepaw zou hij bijvoorbeeld tot in de detail kunnen omschrijven door enkel zijn ogen te sluiten. De poes die tegen hem sprak klonk op haar hoede en leek ook aan de verlegen kant te zijn waardoor Jaypaw wat ontspande. De kans dat de poes hem zou gaan pesten met zijn afkomst als ze het op de één of andere Gathering te weten kwam was klein. ‘Hallo,’ sprak hij begroetend terug. Het was niet zo dat zijn treiterige Clangenoten hem als een pestkop of een agressieve kater tegenover anderen buiten de Clan liet reageren, maar de voorzichtigheid in zijn stem was er altijd wel in geval van het vertrouwen dat opnieuw geschonden zou worden. ‘Mijn naam is Jaypaw,’ stelde hij zichzelf dan maar meteen voor. ‘En ik word de beste Warrior van ThunderClan.’ Hij glimlachte even om zijn eigen ambitieuze woorden en wachtte tot de poes zichzelf voor zou gaan stellen.

‘Hallo,’ Was zijn begroeting simpele begroeting. De kater leek zich een beetje te ontspannen toen hij haar gestalte zag, alsof hij zich geen zorgen maakte over een geval zoals zij. Echt kwalijk nam ze het hem niet, de poes had nog nooit ook maar een of twee vecht trainingen gehad, die ze behoorlijk had gefaald. De kater daarin tegen was behoorlijk groot gebouwd, waardoor ze hem haast als een jonge warrior had ingeschat, totdat hij verder sprak. ‘Mijn naam is Jaypaw,’ stelde hij zich simpelweg voor terwijl Routpaw wat ongemakkelijk ging zitten, niet zeker wetend wat ze geacht te doen was in deze situatie. De kater leek haar geen bedreiging, maar door hier een gezellig gesprekje met hem te voeren ging ze regelrecht tegen Everstars orders in. ‘En ik word de beste Warrior van ThunderClan.’ Ze glimlachte even wat flauwtjes bij zijn nogal ambitieuze woorden. Ze hield niet van arrogantie, maar zijn woorden leken haar niet zo bedoeld. "Aangenaam Jaypaw. Well, ik, eh, ik ben Routpaw." Sprak ze simpel en duidelijk niet helemaal op haar gemak. "En eh, ik hoop een goede medicine cat te worden." Haar stem was een stuk minder zeker dan de zijne, maar minstens even oprecht.

Jaypaw ontspande wat toen hij de ongemakkelijke houding van de she-cat tegenover hem zag. Dat wilde dus zeggen dat de she-cat evenmin wist wat te doen als hij. Dat was eigenlijk best wel een goed teken. Als ze vrienden zouden worden konden ze het op een rustige manier aanpakken zonder direct overal in te vliegen. Zijn vriendschap met Rousepaw was vanzelf zo gekomen, misschien ging dat ook zo zijn met deze she-cat. Jaypaw maakte zich voor de rest niet druk over de warrior code. Naar zijn idee maakte het niet uit wat hij deed met een andere kat zolang hij maar niet binnen hun grenzen ging of zolang hij er maar geen partners mee werd. Meer dan vrienden zou het bij hem dan ook niet worden en dat was wel iets wat zijn Clan moest onthouden. Hij nam de warrior code niet zo heel nauw op. Hij hield zich er natuurlijk wel aan, maar hij vond het onzin dat katten geen vrienden konden zijn met elkaar ook al zaten ze in een andere Clan. BloodClan hield hij daarbij buiten beschouwing omdat het ten eerste een rotClan was en ten tweede niet eens een Clan was omdat het zich totaal niet aan de warrior code hield, tenzij katten elkaar opeens voor geen reden mochten vermoorden. Maar goed, het was ook eens leuk om met iemand te spreken die niks wist van zijn achtergrond. De she-cat stelde zichzelf voor als Routpaw en Jaypaw schrok even van de vergelijking tussen Routpaw en Rousepaw. Niet alleen leken hun namen op elkaar, maar hadden ze ook nog eens dezelfde rang. ‘Wat toevallig,’ sprak hij. ‘Mijn beste vriendin haar naam lijkt op die van jou en ze heeft ook nog eens dezelfde rang.’ Hij bewoog geamuseerd zijnde met zijn oortjes. ‘Wel, Routpaw, aangenaam om je te ontmoeten. En maak je niet druk, hoor. Als je echt iets wilt dan zal je het bereiken ook.’ Tenzij je natuurlijk je hele Clan hebt die tegen je is vanwege je afkomst, maar dat probleem zal jij wel niet hebben. Even voelde hij een steek van jaloezie tegenover de WindClanner, maar hield zichzelf toen weer kort. Zij kon er niks aan doen dat zijn Clan mates zo tegen hem deden, dus moest hij er niet over zeuren ook niet!

Iets leek de kater verrast doen op kijken, waardoor Routpaw hem vragend aan keek. Ze had zeker een naam die niet vaak voorkwam, maar zo bijzonder was het nu ook weer niet. ‘Wat toevallig,’vertelde de kater, waardoor ze nieuwsgierig met haar oren wiebelde. ‘Mijn beste vriendin haar naam lijkt op die van jou en ze heeft ook nog eens dezelfde rang.’ De poes keek bedachtzaam. De enige Thunderclanner die ze kende wiens naam op de hare leek, was Rousepaw. Maar die deelde niet dezelfde rang als haar. Tenminste, niet toen ze haar voor het laatst zag. De woorden van Jaypaw haalde haar echter uit haar gedachtes, waardoor ze zich weer op het gesprek focuste. ‘Wel, Routpaw, aangenaam om je te ontmoeten. En maak je niet druk, hoor. Als je echt iets wilt dan zal je het bereiken ook.’ ze wist hem een verlegen, maar warme glimlach te geven. Haar zachte staart sloeg ze over haar poten waarna ze verder sprak, het was duidelijk dat de kater haar interesse had gewekt. Hoewel ze het altijd lastig vond met vreemden te praten, al helemaal van een andere clan, mocht ze hem nu al wel. "Ik... Ik hoop het, dat zeker."Sprak de poes. Het was duidelijk niet iets waar ze het graag over had, dus verranderde ze het onderwerp. "Wie, ehm, wie is die vriendin als ik vragen mag?" Ze wist dat Mistgaze de medicine cat was van Thunderclan, maar had nog niet gehoord dat ze een apprentice had gekozen.

De schampere lach van Routpaw wees op niet veel goeds. Was hun leader echt zo streng? Hij kon zich niet herinneren dat Silverstar uitdrukkelijk tegen hun had gezegd dat ze echt geen contact mochten hebben met andere Clan cats. Of misschien had hij dat wel al eens gedaan, maar had hij niet opgelet omdat hij daar geen aandacht aan besteedde. Want of Silverstar en Zealspark het nu goedkeurden of niet: Jaypaw stond open voor vriendschappen met andere Clan cats. Hij zou dan wel weer bedenken wat hij zou doen als hij tegenover ze zou staan in een gevecht, maar voor nu zou hij zich er niet al te veel iets van aantrekken. Hij zou het echter jammer vinden als Routpaw het oordeel van haar Clanleader zo erg zou aantrekken dat ze het al een ramp vond om met hem te praten, want tot dusver vond hij haar aangenamer in omgang dan de meeste Clanmates waarmee hij al een paar weken sprak. En dan was dit nog maar hun eerste ontmoeting. Gek hoe dingen soms konden lopen. Hij fronste even bij haar vraag, maar schijnbaar dacht hij te lang na, want opeens verwierp Routpaw het onderwerp en ging over op een ander. Hm. Hij zou hier later nog wel eens op terugkomen. Schijnbaar vond Routpaw moeilijke onderwerpen niet prettig om te bespreken, maar hij deed heel zijn leven al bijna niets anders. Zoals het gesprek die hij met zijn broer en zus had toen hij er achter kwam dat hij geadopteerd was. Toen ze over zijn training begon, slikte hij heel even. Shit. Had ze echt geen ander onderwerp kunnen kiezen? Hij keek naar de grond en schraapte zijn keel. ‘Gaat wel,’ mompelde hij. Hm. Dadelijk dacht ze dat hij niet goed werkte aan zijn trainingen of zo. Hij slikte. Zou hij het haar dan maar vertellen? Ze zou er immers toch wel achter komen als één van zijn Clanmates het er over had op een Gathering. Aan de andere kant zag hij dat de ThunderClanners niet gauw doen. Het was nu niet bepaald iets eervol of zo. Maar voor de één of andere manier wilde hij weten of het haar bang zou maken en het haar over hem zou doen laten nadenken. ‘Mijn Clanmates beoordelen me omdat…’ Hij slikte. ‘Omdat mijn vader afkomstig is van de BloodClan. Hij heeft mijn moeder verleid nog voor de overname van de ThunderClan echt begon en daar ben ik uit geboren. Hoewel ik keer op keer probeer te bewijzen dat ik niks met hem te maken wil hebben, blijven ze me als een mikpunt van hun getreiter zien.’ Gefrustreerd zijnde keek de tabby naar zijn poten.

Ze kenden hem als een gefrustreerde tom? Routpaw keek hem onbegrijpend aan. Ze geloofde best dat hij problemen had, maar dat had iedere kat. Zo zijzelf ook, meer dan misschien goed was. Toch maakte dat je niet een slecht persoon, bovendien leek Jaypaw dat alles behalve. Nu had ze hem nog maar pas ontmoet, toch leek ze hem al heel goed te kennen. Of was dat soms naïef om te denken?
Haar gedachte stroom werd ruw onderbroken en van haar stuk gebracht keek ze op toen ze zijn aanraking plots voelde. Jaypaw's staart krulde zich onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken. Routpaw slikte en kon haar blik niet los maken van zijn blauwe ogen. Ze wist dat het oh zo fout was, maar het voelde oh zo goed. ‘Je lijkt me geen slechte kat, Routpaw,’ murmelde hij en Routpaw glimlachte flauwtjes. ‘Je lijkt me juist heel oprecht en rechtvaardig. Precies wat de WindClan nodig heeft en verlangt van een medicine cat’s apprentice. Ik weet zeker dat als je mentor er om welke reden dan ook mee ophoudt dat je een prima opvolger wordt.’ Ze wilde hem bedanken, maar haar woorden vervlogen toen hij plots zijn neusje tegen de hare drukte. Haar ogen schoten open, maar ze verbrak het contact niet. ‘En als er iets is ben ik er vrij zeker van dat Rousepaw er voor je zal zijn om je te helpen.’ even leek hij te twijfelen en Routpaw wachtte ademloos af. ‘En ik ook.’ de jonge poes klemde haar kaken op elkaar en dwong toen hun contact te verbreken, al wilde ze heel wat anders. Wat van haar stuk gebracht maar duidelijk dankbaar keek ze hem aan. "B-Bedankt Jaypaw." ze slikte, opnieuw op zoek naar de juiste woorden om haar gevoelens over te brengen. "Ik bedoel, als in bedankt-bedankt. Eh, van, eh, het maakt me echt heel blij zoiets te horen. Ik bedoel, ik vind het echt super lief van je en ik wilde bedanken. Maar niet alleen in woorden, ook in, eh, in iets! Maar, ik, eh, ik..." ze stopte de vloedgolf van woorden en keek naar haar poten. "ik bedoel.. Het betekend heel veel voor me," ze had weinig geloof in zichzelf, en om dan zulke lovende woorden de horen van iemand zoals hem... Well, dat warmde haar hart.


OH BOY

‘Je hoeft niks voor me te doen, Routpaw,’ zijn murmelende stem lieten haar huiveren, maar niet op een nare manier. Of misschien juist wel, daardoor. ‘Ik zag de dankbaarheid in je ogen en in je houding. Je hoeft niet per se iets voor me terug te doen. Dat verwacht ik ook helemaal niet van je.’ ze keek wat van haar stuk gebracht op van haar witte poten en gunde hem een warme glimlach. Als het niet zo ongepast zou zijn, had ze haar poten om hem heen geslagen in een omhelzing. ‘Well, voor mij betekent het veel dat je ze leuk vindt om te horen. En ik wil ook niet dat je je er ongemakkelijk door voelt.’ zijn blik dwaalde even af naar zijn poten en Routpaw had geen woorden meer om te spreken. gelukkig verbrak Jaypaw al snel de stilte. ‘Maar ze zullen je in de Clan toch ook wel genoeg complimenten geven? Ik bedoel… katten helen kan echt niet iedereen. Ze mogen gerust wel wat dankbaarheid tonen als je ze geneest van hun wonden.’ ze lachte wat onzeker en schuifelde ongemakkelijk met haar poten over de grond. "Oh, ehm, ik krijg soms wel complimenten. En.. Die zijn super lief en alles, daad zeker. Ze hebben vertrouwen in me, maar.. Well, wat als ik dat vertrouwen breek?" Sprak ze wat binnensmond en haalde haar schouders op. "Ik ben altijd onhandig geweest, en er zijn dingen-" ze klemde haar kaken op elkaar en schudde het van zich af. Wat was ze aan het doen? Haar groene ogen keken naar hem op, en als ze niet stevig op haar lip had gebeten had ze hem alles verteld dat haar dwars zat. Toch wist ze naar haar gezonde verzand te luisteren. Was ze nu echt zo naïef dat ze haar hart zou uitten bij een bijna complete vreemdeling? Het duizelde haar en ze slikte haar woorden in. "S-sorry, eh, laten we het niet meer over mij hebben." Sprak ze schuldig.