MOUSEBRAIN WE GON LEARN WORDS

Thornface zat aan de rand van het tijdelijke kamp, niet al te ver bij de nursery vandaan. Hij keek strak naar het bos met een – voor hem zeldzame – zorgelijke blik in zijn ogen. Hoe erg zou hun oude kamp eraan toe zijn? Wat bleef er nog over van hun thuis? Zou Newleaf het bos genoeg kunnen genezen om terug te keren? Hij was diep weggezonken in zijn gedachten en vragen, zonder zich echt bewust te zijn van wat er om hem heen gebeurde. "Hallo hallo hallo!" Thornface schrok op uit zijn gedachten, waarbij hij verschrikt om zich heen keek. Het duurde een aantal tellen voordat hij besefte dat het stemmetje van een kitten was gekomen, en toen hij zijn hoofd liet zakken zag hij inderdaad de jonge Jinglekit. Het zien van het kleine pluizebolletje deed zijn blik verzachten. "Hallo hallo, Jingle," miauwde hij, waarna hij vlug een blik richting de nursery wierp. "Durf je het nieuwe kamp te verkennen, zo zonder mama?" vroeg hij ietwat geamuseerd. Als dat inderdaad het plan was van het kleintje, zou hij haar natuurlijk niet alleen laten rondlopen.

Natuurlijk durfde het kleintje het aan om alleen op verkenning te gaan – dat het niet zo’n slim idee was, zou op die leeftijd nog niet in haar opkomen. Jinglekit leek iets te horen en Thornface volgde haar blik. Hoorde ze de rivier? Ze zou toch niet van plan zijn om- ja hoor, de nieuwsgierige kitten liep al in de richting van het stromende water. Thornface stond snel op en liep naar Jinglekit toe, om vervolgens vlak naast het jonge katje te lopen. "Dat is de rivier, waar water doorheen stroomt," legde hij uit, waarna hij zijn pas weer wat versnelde en vóór Jinglekit stilstond. "Het is heel erg gevaarlijk," waarschuwde hij, terwijl hij haar recht aankeek. "Vooral voor nieuwsgierige jonge kittens."

Thornface voelde enkel een zacht duwtje toen Jinglekit tegen zijn poten aanbotste en hij kon het – ondanks zijn waarschuwende woorden – niet laten om kort te spinnen bij het grappige aanzicht. Hij merkte dat het jonge katje alsnog langs hem heen wilde lopen, wat hij zonder veel moeite blokkeerde door een stap opzij te zetten. "Ook voor grote kittens is het gevaarlijk," zei hij, waarna hij opmerkte dat Jinglekit met grote ogen naar het stromende water keek. Hij besefte plotseling hoe groot en meedogenloos de rivier eruit moest zien voor zo’n jonkie, wat het in werkelijkheid ook was. Hopend dat ze de waarschuwing dit keer zou begrijpen, keek Thornface haar weer aan. "Alleen hele grote warriors mogen naar de rivier toe. Wil je misschien de rest van het kamp zien?" stelde hij voor in een poging om haar aandacht af te leiden van het stromende water.

Gelukkig begon de kitten terug in de richting van de Sunningrocks te lopen, waarbij Thornface haast onmerkbaar zuchtte van opluchting. De rotsen zouden veel veiliger moeten zijn dan de oever van de rivier. Hij liep kalmpjes naast Jinglekit, die vroeg of hij een grote warrior was. "Oh, ja, ik ben al een erg grote warrior," reageerde hij, waarbij zijn snorharen geamuseerd bewogen. Dat er warriors waren die fysiek een stuk groter waren dan Thornface, speelde nu geen rol. "Mijn naam is Thornface," antwoordde hij toen het kleintje ernaar vroeg. "Je mag ook wel "Thorn" zeggen, als je dat gemakkelijker vindt." Hij ging er toch vanuit dat dat makkelijker zou zijn, aangezien hij Jinglekit nog geen lange woorden had horen zeggen.

Zoals Thornface al had verwacht, werd zijn naam niet helemaal correct uitgesproken. Ondanks dat hield de jonge kitten voet bij stuk en drong ze erop aan hem "Thoonfeest" te blijven noemen – want ze kon al zó goed praten –, waardoor de warrior het niet kon laten even te glimlachen. "Ik heb je onderschat, zo te horen." Iemand zou ooit wel de foute uitspraak van zijn naam verbeteren, toch? Hij keek even om zich heen, waarbij de tijdelijke elder’s den hem opviel. "Weet je, de elders kunnen héél goed praten en spannende verhalen vertellen," zei hij tegen Jinglekit, waarbij hij met zijn staart naar het tijdelijke verblijf wees. "Je kunt heel veel van hen leren."

Thornface keek verbaasd naar Jinglekit toen ze ineens stopte met lopen en spontaan in de grond begon te graven met haar kleine pootjes. Hij wist nog iets over de Elders te zeggen, maar daar besteedde de kitten geen aandacht aan. Ze bleef stug doorgraven en Thornface bleef verbaasd kijken naar waar ze mee bezig was. Pas toen Jinglekit hem weer aankeek en een vraag stelde, snapte hij wat er aan de hand was. Een zacht, geamuseerd gesnor verliet even zijn keel voordat hij antwoordde. "Oh, nee, hier liggen geen schatten. "Onderschatten" betekent dat…" Hoe moest hij dat nu uitleggen? Hij bleef even stil terwijl hij naar de juiste woorden zocht. "Het betekent dat je meer kan dan ik eerst dacht," zei hij uiteindelijk.  

Zo te zien was Jinglekit blij met wat Thornface te zeggen had, want ze paradeerde met een hoog opgeheven hoofdje verder naar de rotsen en deelde mee dat ze heel veel kon. De bruine kater volgde haar op de voet terwijl ze wel heel vastberaden op de rotsen af liep. Wat was ze dit keer van plan? Eenmaal aangekomen zette ze zich af en hield ze zich vast aan één van de stenen – die gelukkig niet al te hoog was – en ze gleed er al snel vanaf, waarbij ze met een plofje op de grond belandde. Thornface moest er wel even door grinniken. Nee, een jonge kitten was nog niet bepaald in staat om te klimmen. "Oefening baart kunst," zei hij geamuseerd, waarna hij even naast haar kwam zitten.