[A Path Unwalked] A house is not a home as our hope fades away

De frisse jeugdigheid van de jongste van het stel was haar niet ontgaan. En ergens moest ze toegeven dat ze wel blij was met een jonge blik. Ever, Silver en zij zaten vastgeroest in dit gebied dat ze hun thuis noemde. Het zou niet makkelijk zijn om dit te verlaten. Maar als het echt moest.. Verslagen liet ze haar kopje zakken en schudde haar kop even heen en weer. Als het echt moest dan hadden ze weinig keus. "Dat zou een goede mogelijkheid zijn. Maar zelfs al komen de clans mee. Zal het nog moeilijk worden om deze samen te laten werken en al helemaal in kleine patrols zonder een leider of deputy.. En dan is het nog maar de vraag of Windclanners naar een Thunderclan deputy luisteren." Schuin keek ze Silverstar aan voor ze haar kop schudde en een lik over haar doorweekte vacht gaf. "Maar alsnog. We speculeren nu alleen maar, en hoewel we inderdaad een deel missen. Is het veilig om te zeggen dat we moeten vertrekken, met ze allen en voor nu met een concreet plan moeten komen." Ze rechtte haar rug de leiders een voor een aankijkend.

"Dus.. we verlaten ons thuis.. alles wat ons lief is en alles waar wij over gevochten hebben.

Samen..?"

Everstar volgde Silverstars blik richting de Highstones. Een gebergte oversteken, ja, geweldig idee. Dit werd alsmaar beter. Everstar fronste. Het leek er niet op dat iets wat zij zei verandering kon brengen in de mening van de anderen. Ze maakten plannen alsof het al vaststond dat ze weggingen en Everstar leek de enige die nog bezwaar maakte. Haar opmerking over de missende profetie werd echter zonder veel aandacht door de andere leiders aan de kant geveegd. Alleen Butterstar zei er nog even iets over, maar daarna ging ze ook gewoon verder alsof Everstar niets had gezegd. De WindClanleider zwiepte geërgerd met haar staart. Dus wat haar clan eventueel te horen had gekregen deed er niet toe?
Even bekroop de gedachte haar dat ze ook gewoon de andere clans kon laten vertrekken. De territoria hier hadden niet veel meer te bieden, maar alles bij elkaar moesten vier territoria toch wel één achterblijvende clan kunnen onderhouden? Tegelijkertijd besefte ze ook wel dat dat plan absurd was. De clans hoorden bij elkaar te blijven. Of ze nu wilden of niet, ze moesten met zijn allen gaan of met zijn allen blijven. En met zijn allen blijven was geen optie meer. Ze keek naar Butterstar zonder iets te zeggen. Ze kon Tallshadows vastberadenheid bij dit besluit niet delen, maar ze sprak de RiverClanner niet tegen. Het leek erop dat ze weinig keus had.

Ze kon het niet helpen om even zachtjes te zuchten. Het was duidelijk geen keuze waar iemand, afgezien van Tallshadow dan misschien, achter stond. Maar ieder van hen wist dat dit het beste was voor hun clans. Haar blik keerde terug naar Silverstar toen die eindelijk sprak, de stilte doorbrekend. "Ik zie niet hoe een andere oplossing ons beter zou kunnen helpen." Mompelde ze iet wat verslagen en zuchtte opnieuw. "Maar ja, ik sta achter deze keuze.. Hoe pijnlijk dan ook. We moeten aan de levens die we redden hiermee denken.. Niet aan wat we achterlaten.." Een serieuze blik lag in haar ogen terwijl ze opkeek naar de andere twee leiders. "We kunnen niets anders nietwaar. Maar we kunnen alleen als jij het er ook mee eens bent Everstar.. De vier clans moeten samenblijven.."

Blijkbaar merkten de anderen haar ergernis op, want nu werd er wel gesproken over de missende voorspelling. Niet dat het veel aan de zaak veranderde. Everstar wilde dat ze nog even konden wachten tot zij achter de WindClan profetie was gekomen, maar ze begreep hun positie. Met het ten onder gaan van hun kampen was een keerpunt bereikt en áls ze gingen, konden ze maar beter snel gaan, voordat iedereen nog erger verzwakte door de honger. Ze keek naar Butterstar, verbaasd door wat ze zei. Butterstar was niet bepaald een vriendin van haar, en toch sprak ze nu over samenwerking, en was ze zelfs nog zo beschaafd om de schijn op te houden dat Everstar een keus had. Al met al paste ze zich misschien beter aan de ernst van de situatie aan dan Everstar, bedacht deze laatste zich. Samenwerking. Met andere clans. Everstar had nooit willen samenwerken. Ze had ShadowClan en RiverClan erom veracht toen zij samenspanden tegen haar. Het was iedere clan voor zich. Zelfs als ze dit echt samen moesten doen, wist Everstar dat ze katten van andere clans nooit op hetzelfde niveau zou plaatsen als haar eigen clangenoten. Toch besefte ze dat ze zich op de een of andere manier zou moeten aanpassen aan hun situatie.
Ze zuchtte, en gaf een knikje. "Het moet gebeuren, en het moet met zijn allen gebeuren, of we nu willen of niet", miauwde ze. Ze konden er nog langer omheen blijven praten, maar als je even nadacht was hun besluit allang gemaakt. Het was vertrekken of verzuipen. Ze liet haar blik even naar de grond zakken. Gaan we deze grond echt vaarwel zeggen? Het leek opeens haast alsof ze de pootafdrukken van alle afgelopen generaties in die grond kon voelen. Ze keek op. "Ik zal het laten weten als de WindClan voorspelling ons iets anders zegt", miauwde ze. Dit was geen tijd voor sentiment. Het was tijd voor toekomstplannen.

Ze kon het niet helpen. Haar oren zakte weg in haar nek even bijna dodelijk de jongste leider aanstarend. Hij was zo dom als het achterend van een koe of niet. Zuchtend schudde ze haar kop voor ze zich op Silverstar richtte. ''Juist. Ik zie jullie daar dan.'' Zachtjes knikte ze en duwde zichzelf omhoog klaar om te vertrekken. Zich afvragend hoe ze dit aan haar clan ging vertellen.