[OPEN] i'm gonna make it through this year if it kills me

Eindelijk konden ze even stoppen, eindelijk had ze tijd om even adem te halen. Het was niet de meest ideale plek: omringd door twolegs en Thunderpaths, maar ze was al lang blij dat de menigte gestopt was met bewegen. Het werd moeilijker en moeilijker om de rest bij te kunnen houden. Het was alsof haar borstkas zich langzaam maar zeker strakker en strakker om haar longen wikkelde, totdat ze amper kon ademen. Ze had gehoopt dat het gewoon een verkoudheid was geweest, niet meer. Het was haar echter duidelijk geworden dat ze kampte met whitecough. En alle kruiden die haar zouden kunnen helpen, waren opgegaan in de modderstromen. Nu was ze afhankelijk van Blackbear, die op zoek was naar kattenkruid om haar te helpen. Natuurlijk waardeerde ze het, maar aan de andere kant voelde ze zich net een liefdadigheidsgeval. Het was vreselijk om niet gewoon voor jezelf te kunnen zorgen, om niet met de groep mee te kunnen komen, om te moeten teren op anderen. Haar lichaam vertrok pijnlijk terwijl ze ineen kroop, hopend zich zo af te kunnen schermen van de pijn.    

Het ging niet meer. Zowel fysiek als mentaal niet. Het overlijden van Winddancer was een gigantische schok geweest, die tien malen harder aan was gekomen dan ze verwacht en gehoopt had. Ergens had ze gehoopt dat ze na het zoveelste verlies niets meer zou voelen, maar niets was minder waar. De dood van haar zus was pijnlijk geweest, en de manier waarop Winddancer gestorven was, maakte het absoluut niet beter. De verdrinkingsdood wenste je niemand toe, hij was langzaam en pijnlijk. Alleen om er al aan te denken, zorgde ervoor dat ze in ademnood kwam. Het enige voordeel was dat ze op dit moment niet opviel met haar deprimerende, gepijnigde staat van wezen. Zoveel katten zaten hier met hun kop omlaag gebogen, verslagen en uitgeput. Ze was slechts één van velen. Er klonk een stem van dichtbij, en blijkbaar was hij naar haar gericht. Of het wel ging. Met een doffe blik in haar ogen keek Bitterpaw omhoog, naar Snakesong. De pluizige zus van Acefray. Bitterpaw zuchtte en haalde haar schouders op. "Gewoon een verkoudheid," miauwde ze. Het was niet alsof ze iedereen's medelijden nodig had. Er waren altijd katten die het erger hadden.  

Whitecough gepaard met de herinneringen aan wat er gebeurd was in het kamp was geen ideale combinatie. Als de hoestbuien haar s`nachts niet wakker hielden, dan waren het de nachtmerries wel. Het geschreeuw, de paniek en het idee dat haar zus weg was gezonken in de modderstromen. Soms vroeg ze zich af of ze iets had kunnen doen om Winddancer te redden, maar daarmee zou ze Heavespark waarschijnlijk niet hebben kunnen redden. Er was geen ideale oplossing voor dit soort situatie, alleen het beste van twee kwaden. Snakesong leek voor nu genoegen te nemen met haar antwoord. Gelukkig maar. De poes uitte haar nieuwsgierigheid naar het nieuwe gebied. Al met al leek de poes behoorlijk enthousiast over het hele gebeuren. Bitterpaw knikte even en er kon zelfs een lachje vanaf toen Snakesong grapte over het potentiële water in hun gebied. "Stiekem hoop ik dat we iets mooiers vinden dan een moeras," miauwde Bitterpaw toen. Natuurlijk werd het geassocieerd met Shadowclan, maar als je eerlijk was, welke kat wilde nou echt in een moeras wonen?