A little goes a long way.

Oh, ze was doodsbenauwd voor alle katten om zich heen. Naarmate ze ouder werd, werd haar zicht ook steeds slechter. Overdag zag ze van dichtbij nog scherp, maar in de verte zag ze enkel een stroom van vage vegen. 'S nachts kon ze helemaal niets zien. Het jonge poesje had amper één woord gesproken sinds ze vertrokken waren. Ze wilde niet weg, ergens had ze nog steeds de hoop dat haar moeder en broertje terug zouden keren. Zij waren gesprongen van de klif, vlak voor haar ogen. Het was het enige beeld dat nog telkens haarscherp in haar gedachtes afspeelde. Het jonge poesje schudde haar kop wild. "Nee, nee, ga weg!" piepte ze zachtjes, al kon ze het beeld maar moeilijk van zich af schudden. Helaas lette ze niet op, waardoor ze struikelde en wat naar beneden tuimelde. Versuft kwam ze overeind, plots tussen allemaal vreemde katten die ze doordat de schemering inviel enkel als vage vegen zag. Haar ademhaling versnelde terwijl ze paniekerig om zich heen keek. "P-pap!" snotterde ze doodsbang. Voor haar was alles eng, alles wat ze niet kende. Ze wilde gewoon terug naar huis, naar mama en Cheekykit.

[Eerste post Tigergaze!]

Opeens weerklonken overal om haar heen pootstappen, alle geluiden leken drie keer zo luid terwijl ze trillend op haar poten tussen de donkere figuren een bekende zocht. De jonge poes stond op het punt om in een paniekaanval te zakken toen er plots twee gestreepte poten voor haar stonden. Er werd een lik over haar kop gegeven en met betraande oogjes zag ze hoe haar vader voor haar ging staan.  "Shhh, papa is hier." Trillend en zachtjes huilend drukte ze zich tegen hem aan, het duurde even voordat ze weer in staat was om te praten. "Pap, ik wil terug naar huis..."Miauwde ze met een klein stemmetje, haast onhoorbaar. "Ik wil naar mama, naar Cheekykit..." Opnieuw begon ze zachtjes te snikken terwijl ze terugdacht aan die ene namiddag dat ze ze beiden aan het water verloren was, waar ze nu zo bang voor was. Maar goed, de jonge poes was haast bang voor alles. Behalve voor hem, behalve voor haar zusjes.

"Ik wil ook terug naar mama en Cheekykit.." murmelde zijn zware stem zachtjes en even drukte hij zijn neus tegen haar aan. Mistkit zuchtte huiverend. "Maar we moeten bij elkaar blijven. Jij, Harekit, Russetkit en ik."Ja, misschien moest dat. Misschien was dat beter. "Mama en Cheekykit zullen altijd over ons waken," Ze snikte zachtjes en keek haar vader met waterige oogjes aan. "Waarom kunnen we niet met hen waken, papa?" Ze keek vaag uit over de katten voor haar. "Waarom kunnen wij niet mee The Gorge in? Ik vind het hier niet leuk, helemaal niet," Ze snapte de dood nog niet. Wellicht omdat ze nog te jong was, wellicht omdat het trauma in haar jeugd ervoor zorgde dat ze er niet meer in wilde geloven. Dat simpelweg niet kon, omdat iets in haar nog wilde geloven dat ze beide nog terug kwamen.