I'm in love with the shape of you.

Crowfur voelde een vreemde storm van emoties door zijn binnenste gaan. Allereerst omdat ze WindClan territory plotseling achter hun hadden gelaten. Alles wat hun eigenlijk WindClan maakte, hadden ze nu achter hun gelaten. En de rest van de Clans had hetzelfde gedaan, maar daar zat Crowfur niet zo mee in. Hij was het ermee eens dat de vier Clans bij elkaar moesten blijven, maar hadden ze echt geen andere oplossing dan dit kunnen bedenken? Maar goed. Nadat hij, na een hele discussie met Leopardkit, eindelijk zijn kitten neer had kunnen zetten en naar Crowcall had kunnen gaan, was er daar weer een hoop gedoe met haar vader. Ze had hem verteld over de ThunderClanner en van wat hij had kunnen opvangen, leek het erop dat de tom niet mee wilde gaan op reis. Crowfur had het daar maar bij gelaten, want Tallshadow was zich opeens in het gesprek komen moeien en Crowfur had het awkward gevonden om daar als een soort steunpilaar voor de zwarte she-cat te staan terwijl de rest er gewoon op kon kijken. En dus had hij haar maar gezegd dat ze hem kon vinden als er iets was en was vervolgens naar een ander gedeelte gegaan. Leopardkit had hij even gelaten voor wat het was, maar hield haar wel goed in de gaten. Hij zou niet willen dat één of andere knappe tom van een andere Clan naar haar toe zou gaan en opeens met haar zou beginnen praten. Dan moest papa Crowfur toch echt even optreden, hoor. Maar daar ging hij de kans waarschijnlijk niet toe krijgen, want hij merkte dat iemand hem naderde. Hij draaide zijn kopje een kwartslag opzij… en keek weinig enthousiast toe hoe een tabby tom die hij maar al te goed kende zijn kant op kwam lopen. ‘Ik zweer dat als jij nu ook met die onzin aan komt zetten dat het echt het beste was voor ons allemaal dat we vertrokken uit ons thuisgebied dat ik serieus ga overwegen om je de volgende keer gewoon achter te laten als we nog eens achtervolgd worden door een hond.’ Een warm welkom, toch? Vond hij wel!

Crowfur kneep zijn ogen kort samen terwijl hij naar Tallshadow keek. Het was een tijdje geleden dat hij de tom nog eens had gezien. En dat was op diezelfde Gathering geweest waarbij hij Crowcall voor de eerste keer was gaan troosten. Een dag geleden had hij hetzelfde gedaan en hoewel het iets was wat hij niet vaak deed – zeg maar gerust nooit – was het ook weer niet zo dat het echt ongemakkelijk aanvoelde. Nee, het voelde alsof het zo hoorde. Maar dan had hij natuurlijk die vervelende flashbacks in verband met zijn ex die hier ook nog ergens vrolijk rondliep. Hopelijk kreeg ze een verkeerd idee in haar hoofd als ze Crowfur en Crowcall zag en dacht ze dat de twee een relatie hadden. En dan zou hij nog wel eens zien hoe ongevoelig ze wel niet was. “Ik weet dat je dramatisch bent, maar dit slaat toch echt alles. In plaats van de opties nog even af te wegen en er eventueel met de Clans over te praten, gaan jullie allemaal massaal beslissen om te vertrekken naar een gebied waar we misschien nog slechter af zijn dan nu. Ik heb een kitten, Tallshadow.” Hij keek de leader nijdig zijnde aan. “En ze is niet al te blij met deze reis. Ze zeurt me de oren van mijn kop. Ik heb ook kittens gezien, in jouw Clan notabene, die aan het huilen zijn omdat ze niet weten wat deze reis hun gaat brengen. Hadden we echt niet heel even kunnen wachten?” Nu keken zijn ogen de tabby opeens lichtelijk zorgelijk aan. “En om nog maar niet te spreken over Crowcall. Haar vader heeft besloten om in het oude territory te blijven. Kunnen we diegene die besluiten achter te blijven zomaar achterlaten? Wat als wij daar ook moesten blijven? De kans op overleving voor Clan cats die zich opeens afzonderen van hun Clanleven is vrij klein, weet je."

Crowfur had gedacht dat Tallshadow zijn antwoord wel weer direct klaar zou hebben, maar de waarheid was dat de tom zweeg en naar hem keek terwijl hij afwachtte tot Crowfur klaar was met zijn spreekwaterval. En Crowfur wist niet of hij daar dankbaar voor moest zijn of niet, maar hij was in elk geval blij dat hij bij tenminste één leader de kans kreeg om zijn zegje te doen. Hij had Tallshadow ontmoet toen deze nog maar een deputy was en hij wist dat er vrij veel gebeurd moest zijn als Tallshadow in zo’n korte tijdspanne leader was geworden. Hij had tijdens de Gathering gehoord dat Innerstar dood was en had ook nog vaag meegekregen dat een ShadowClan apprentice zich misdragen had, maar het fijne wist hij daar niet van omdat hij te erg bezig was geweest met Crowcall te kalmeren. Het was raar om zich te bedenken dat hij de she-cat een paar moons geleden enkel nog bij naam kende en dat ze zich nu schijnbaar goed genoeg voelde om bij hem uit te huilen wanneer ze verdriet had. Niet dat hij het erg vond, maar het was gewoon apart. Crowfur nam de houding van Tallshadow over toen deze een harde blik in zijn ogen kreeg, maar hield zijn kaken stevig op elkaar om geen verkeerde opmerkingen eruit te gooien. Ook al lagen die dan op het puntje van zijn tong. Het was duidelijk dat Tallshadow geleden had, misschien wel meer dan Crowfur zelf. En hoe hij het ook wendde of keerde, hij vond Tallshadow een aangename tom om mee om te gaan. Een beetje gestoord misschien, maar toch wel aangenaam. Maar was het nog wel van toepassing om vriendelijk tegen elkaar te blijven in deze omstandigheden? Om te doen alsof er niets aan de hand was en er grapjes over te maken? “Ik ben benieuwd hoe groot die kans is,” mompelde hij zacht. “Als ik het zo bekijk zijn er evenveel doden als toen we nog in het Clangebied zelf leefden.” Nu werd zijn blik eerder somber en hij keek naar de grond. “Ik wil gewoon dat mijn dochter in een veilige omgeving opgevoed wordt en dat de Clans zo snel mogelijk weer een echte thuis vinden. Dit is toch geen manier van leven? De bergen dagen nieuwsgierige apprentices uit om ze zelf te gaan verkennen met alle gevolgen daarna. Ik snap niet dat StarClan ons gedwongen heeft om ons op zo’n gevaarlijk pad te sturen.”

Crowfur onderdrukte een zachte zucht. Misschien vond hij het ergste niet eens dat ze uit hun territories getrokken waren. Misschien vond hij het ergste wel dat hij met zijn ex op reis moest gaan. Dat hij haar telkens weer moest zien en dat zij met een stilzwijgende, beoordelende blik naar Leopardpaw kon kijken. Dat ze telkens haar blik weer naar hem liet glijden en hem telkens opnieuw met haar blik leek te vragen of dit was wat hij wilde. Ze gedroeg zich kinderachtig en hij kon er niet tegen. Ze was gewoon gefrustreerd omdat ze de rank nog altijd niet had gekregen die ze wilde hebben. En hij had schrik dat ze haar frustratie ging botvieren op Leopardpaw. Dat ze naar de zwart-witte she-cat zou gaan en haar zou vertellen over haar afkomst voordat Crowfur er zelf iets aan kon doen. Alleen al bij het idee schoten zijn klauwen geagiteerd naar buiten. Hij wilde het Leopardpaw zélf vertellen, maar het was gewoon nooit het goede moment. Altijd kwam er wel iets tussen. Hij wist dat zijn dochter zich vrij weinig aantrok van alle doden en dat het haar alleen maar wat deed dat hij haar niet trainde, maar hij wist dat het haar diep vanbinnen toch wel schade aan moest richten hoe het nu allemaal ging, ook al had ze moeite met dat te laten merken. “Het is gewoon…” Hij haalde diep adem. Zou hij het vertellen? Het was één ding om het tegen een Clanmate te vertellen, maar tegen de leader van een andere Clan? Hij keek Tallshadow peilend aan. Hij had wel het idee dat ze een soort van vrienden waren geworden, hoe raar die vriendschap dan ook verliep. En hij wist dat Crowcall te veel aan haar kop had om zich nu bezig te houden met zijn onzekerheden. En hij had ruimte nodig om te ademen, hij wilde zijn verhaal doen na zo veel moons en dat kon hij niet aan zijn dochter. En dus maakte hij een beslissing. “Laten we een wandeling maken,” sprak hij en hij wenkte de tabby. “Ik wil je iets vertellen, maar het is niet bestemd voor andermans oren.” Hij keek de tabby indringend aan, hopend dat deze begreep dat het echt privé moest blijven wat hij ging zeggen. En hij hoopte dat hij nu niet de grootste fout van zijn leven maakte. Zou het er echter nog toe doen als Everstar het te weten zou komen? Er waren al zo veel dingen gebeurd dat dit in vergelijking niet zo erg leek. Hij schudde zijn kopje, draaide zich om en wenkte Tallshadow nogmaals terwijl hij naar buiten liep.

Hoe moest hij hier in StarClan’s naam aan beginnen? Ja, Tallshadow was bevriend met meerdere Clan cats die niet uit ShadowClan kwamen en had daar waarschijnlijk al een hoop geheimen van gehoord, maar dit was toch wel iets heel anders. Hij wist dat Crowcall en Tallshadow bevriend waren en vroeg zich af hoe veel de tabby tom wist van haar vader. Ze had een vader in een andere Clan. Maar daar kon ze zelf niks aan doen. Het feit dat hij een partner had gehad in RiverClan en dat ze samen een kitten hadden, had hij wel iets aan kunnen veranderen. Oké, misschien niet de kitten, want zo heel erg bewust was dat nu ook weer niet gedaan. Of nou ja. Hij had kunnen weten dat er gevolgen aanzaten toen… hij voelde de huid onder zijn pels warm worden en klemde zijn kaken op elkaar. Over dat soort dingen nadenken was gewoon awkward en dus besloot hij het onderwerp te laten vallen en zich eerder te concentreren over hoe hij dit gesprek ging aanpakken. Het leek hem het beste om niet te veel rond de pot te draaien omdat het anders steeds moeilijker ging worden om zijn verhaal voort te zetten. Crowfur was al een poosje aan het wandelen toen hij concludeerde dat niemand hun hier kon horen en draaide zich een kwartslag naar Tallshadow toe. “Ik heb in het verleden een relatie met een RiverClanner gehad,” sprak hij. Hm. Misschien was dat toch wel iets te direct. “Ik ontmoette haar in Fourtrees en eerst hadden we heel erg veel ruzie, maar daarna legden we het toch bij en begon het contact steeds beter te verlopen tussen ons.” Hij onderdrukte een zucht. “Ik werd verliefd op haar en zij ook op mij. Het werd echter algauw duidelijk dat een relatie onderhouden terwijl je beiden uit verschillende Clans komt niet echt een goede optie was, maar toch zetten we door. Na een paar moons kreeg ik echter te horen dat ze zwanger van me was, maar dat ze het nestje niet wilde hebben.” Hij klemde zijn kaken op elkaar. Het deed nog altijd zeer als hij terug dacht aan de dag dat ze hem had gedumpt voor een rank. “Ze wilde dolgraag deputy worden en een nestje van een WindClanner zou haar ambities om haar rank te krijgen alleen maar dwarsbomen. We kregen ruzie over het nestje en uiteindelijk besloten we dat als de kittens kwamen dat ik ze onder mijn hoede zou nemen.” Hij onderdrukte de neiging om zijn klauwen uit hun hulzen te laten schieten. “Zo gezegd zo gedaan en na Leopardkit’s geboorte werd ze naar mij gebracht. De kat die zogenaamd zo veel van me hield zei dat ze me niet meer wilde zien en dat het haar zogenaamd speet. Ik nam Leopardkit onder mijn hoede en heb mijn ex-partner alleen nog tijdens Gatherings gezien.” Hij zuchtte. “Nu zijn we echter samen op reis dankzij deze stomme trip naar een beter gebied voor ons allen en ik merk dat ze steeds naar mij en Leopardkit kijkt. Ik heb schrik dat ze dadelijk iets gaat doen waardoor iedereen weet wat er is gebeurd en waardoor ik Leopardkit misschien kwijt kan raken. Ik ben een betere optie voor haar, maar je weet hoe ze zijn. De meesten vinden nog altijd dat kittens bij hun moeder op moeten groeien en niet bij hun vader.”

Er gingen gemengde gevoelens door hem heen toen hij zag dat Tallshadow op een meelevende manier naar hem keek. Aan de ene kant wilde hij zo helemaal niet bekeken worden en wilde hij nog steeds geloven dat hij dat soort dingen niet nodig had, maar aan de andere kant vond hij het prettig dat toch tenminste één kat moeite deed om ook maar iets van de situatie te begrijpen. En dan was het ook nog eens de leader van ShadowClan notabene. Crowfur had ook eerlijk gezegd niet verwacht dat hij dit geheim zou vertellen tegen Tallshadow, maar hij was toch blij dat hij zijn verhaal bij tenminste iemand had kunnen doen. Crowcall wist het ook, maar zij had nu te veel aan haar hoofd om dit soort zaken te bespreken en voor de rest wist niemand het. Hij vermoedde dat Quietstep misschien wel een vermoeden had, maar ook daar had hij geen bevestiging over. En Leopardpaw… hij wilde haar zo lang mogelijk afschermen van de waarheid. Zodra hij voelde dat de tijd rijp was, zou hij er pas over beginnen tegen haar en dan was het nog maar de vraag hoe ze zou reageren. Het leek hem echter wel belangrijk dat hij er eerlijk over was nu ze nog op een makkelijke manier contact kon maken met haar moeder, maar voor de één of andere reden stelde hij dat constant uit. Hij wist dat de tijd drong, want de Clans zouden binnen dit en enkele weken verder trekken. Misschien vonden ze dan wel hun gebieden en splitsten ze weer in vier voordat Leopardpaw ook maar de kans had gekregen om een fatsoenlijk, eerlijk gesprek met haar moeder te voeren. Maar ergens wilde hij niet dat de RiverClanner ook maar één keer in de buurt kwam van Leopardpaw, ook al lag de keuze voornamelijk bij zijn dochter. Hij zuchtte toen Tallshadow zijn vraag stelde. “Eerder redelijk reëel,” sprak hij. “Zeker nu ze ziet dat Leopardpaw bepaalde trekjes van haar over begint te nemen en haar uiterlijk zelfs op dat van een RiverClanner begint te lijken. Ik denk dat ze voor het einde van de reis Leopardpaw weer terug als haar dochter wil claimen. En ik zie haar er nog voor aan om één of ander verzonnen verhaal er aan vast te hangen.” Hij kneep gefrustreerd zijnde zijn ogen even dicht. “Ik denk dat Oceanbreeze mijn kant van het verhaal wel aan zal willen horen, maar Everstar…” Hij haalde zijn schouders op. “Het helpt ook niet bepaald dat RiverClan en WindClan voordien een soort van oorlog hebben gehad. Het kan alleen maar in haar voordeel werken als je het allemaal bekijkt.”

Tallshadow leek beginnen in te zien dat de situatie binnenkort onhoudbaar ging zijn als Crowfur er niet snel iets aan deed. Hij wist dat zijn ex kwaad was omdat ze haar rank niet had gekregen en dit graag op iemand uit wilde werken. En hij wist hoe erg hij zijn best deed om het geheim te houden dat Leopardkit ook RiverClanbloed door haar aderen had stromen. Dat was misschien wel een extra reden om hem dwars te bomen. Crowfur wist dat het grootste gevaar geweken zou zijn vanaf het moment dat Leopardpaw apprentice zou worden, want dan zou het een stuk moeilijker worden om haar te laten switchen van Clans. Maar ze was nog geen warrior en Crowfur zou zijn ex gevaarlijk genoeg inschatten om iets te zeggen nog voordat Leopardkit haar apprentice rank had gekregen. Al bij al was het een rotsituatie en Crowfur wilde dat ze nooit samen op deze stomme reis waren vertrokken. Dan was zijn ex hun misschien vergeten en zou ze niet op wraak zinnen. “Het gewoon een slechte timing,” siste hij. “Leopardkit is nog maar kitten en er kan nu van alles gebeuren. Ik zou me geruster voelen als ze apprentice zou zijn, want dan wordt het een stuk makkelijker om haar naar een andere Clan te halen.” Hij schudde zijn kopje toen Tallshadow zijn vraag stelde. “Ik wilde het wel en ik stond ook eens een keertje op het punt om het haar te vertellen, maar toen besefte ik dat je eigenlijk niemand kan vertrouwen. Oceanbreeze lijkt heel vriendelijk en heel rechtvaardig, maar zelfs zij zal zich aan de warrior code willen houden en een oorlog met RiverClan willen voorkomen. Bovendien is het nu ook weer niet zo alsof ik echt bij haar in een goed boekje sta.” Hij keek een tikkeltje beschaamd naar zijn poten. “Ik had tijdens de ruzie met RiverClan iets te veel wrok tegenover Leopardkit’s moeder en Oceanbreeze was nog maar pas deputy toen ze het gevecht moest leiden. Ik had mijn frustraties niet op haar moeten uitwerken toen.” Hij haalde zijn schouders op. “Aan de andere kant doet ze ook alles voor een kitten en heeft ze de zorg van meerdere kittens op zich genomen. Ze weet hoe hard ik voor Leopardkit ga en misschien ziet ze dat wel als een reden om ervoor te vechten om Leopardkit in WindClan te houden.” Hij zuchtte gefrustreerd. “Het is allemaal zo dubbel. Ik denk dat ik het beste gewoon kan hopen dat mijn ex niks doet voordat Leopardkit apprentice wordt en dat ik het dan misschien aan Oceanbreeze vertel. Misschien is Everstar tegen dan misschien wat meer zichzelf.” Hij keek Tallshadow vragend aan. Want wat dacht de tabby van dat plan?

Crowfur voelde zich gefrustreerd toen hij de twijfel al in Tallshadow’s blik zag voordat de tom antwoordde op zijn voorstel. Hij dacht eerlijk gezegd niet dat er één juiste keuze bestond met deze situatie. Misschien waren wel meerdere keuzes goed, maar hadden ze gewoon allemaal een vervelende impact. Hij moest dan gokken wat de minst vervelendste impact zou hebben op zijn leven en die van Leopardkit. Alleen was hij niet zo goed in gokken en bovendien vond hij gokken met dit soort dingen heel erg onverstandig. Nee, da kon hij beter wachten tot hij een beter advies zou krijgen en vervolgens een goed plan kon samenstellen. Hij fronste even naar Tallshadow toen deze een voorstel deed en gaf een klein knikje ten teken dat dat misschien wel een goed idee kon zijn, hoewel hij zich nauwelijks kon voorstellen dat de tabby dat voor hem wilde doen. Oké, misschien kon hij het zich wel voorstellen, maar het was gewoon vreemd dat een leader van een andere Clan zich wilde bemoeien met problemen die niet eens betrekking hadden tot zijn eigen Clanmates. Het was een eigenschap waar Crowfur hem voor respecteerde en, ja, hij gaf het eerlijk toe, misschien ook wel een beetje spijt voelde dat hij daarnet zo kwaad was geworden op de ShadowClanner terwijl deze zelf ook vrij weinig kon doen aan de situatie. “Het enige wat dan wel kan gebeuren is dat ze kwaad kan worden omdat ik jou heb laten informeren en dat ik zelf niet de ballen heb gehad om het zelf te doen. Dat kan ze misschien tegen me gaan gebruiken.” Het was nu niet dat zijn verstandshouding met de she-cat echt enorm goed was en dat was dom van hem, want zijn deputy kon veel invloed hebben op zijn leven als ze dat wilde. Gelukkig was Oceanbreeze een oprechte kat en zou ze vooral voor een optie kiezen die haar Clan ten goede zou vallen. Maar wat zou de Clan goed vallen? Nog een oorlog tussen RiverClan en WindClan omdat ze Leopardkit niet gingen opgeven of zijn wrok naar de Clan toe omdat ze Leopardkit wel hadden afgegeven? “Maar het klinkt als een plan.” Hij keek de tabby dankbaar zijnde aan. “Bedankt dat je dit voor me wilt doen, Tallshadow. Ik had nooit gedacht dat ik dit tegen je zou zeggen, maar je bent een echte vriend. Ook al zit je in een andere Clan en stink je een uur in de wind."

Het was vreemd dat hij Tallshadow zojuist hardop als vriend benoemd had, maar hij wist dat het waar was. Het was ook vreemd dat hij een paar moons geleden niks had moeten weten van vriendschappen met een ShadowClanner, maar dat hij Tallshadow nu wel zijn diepste geheim toevertrouwde in de hoop dat het allemaal goed zou komen en hij advies kreeg waar hij ook effectief iets mee kon doen. Maar dit was meer dan hij voor had durven hopen: Tallshadow ging hem helpen om met Oceanbreeze te praten en liet duidelijk merken dat Leopardkit opgeven geen goed idee was. Ondertussen zou Crowfur zelf goed moeten letten op wat zijn ex allemaal wilde doen. Hij dacht eerlijk gezegd niet dat ze in het openbaar een move zou maken, want dan zou Butterstar ontdekken dat Leopardkit háár kitten was en dan kon ze haar rank wel vergeten. Niet dat ze het ooit zou krijgen of zo. Zo’n smerig karakter zoals zij had, kwam altijd uit en uiteindelijk zou Butterstar ook wel merken wat voor mormel ze wel niet in de Clan had zitten. Crowfur rolde met zijn ogen en keek Tallshadow met een droge blik aan toen hij over de kikkers begon. “Ik zou het niet weten, ik heb mezelf er nog nooit toegebracht om zoiets op te eten. Je moet wel heel wanhopig zijn als je dat wilt proberen.” Hij rilde bij het idee dat hij echt zo’n prooi moest opeten alleen maar omdat ze niks anders konden vinden. Maar er waren dus schijnbaar ook ShadowClanners die het vrijwillig opaten, ook als er een ruime keus aan andere mogelijkheden was. Toen viel hem opeens weer iets in en met zijn oortje trekkend keek hij naar Tallshadow. “Wat was je laatst toch allemaal raar aan het doen toen Crowcall en ik voor een wandeling gingen?” Hij keek de tom vragend aan, maar vroeg zich af of hij het antwoord wel wilde weten.

Jep, dit was weer de goede oude Tallshadow. Crowfur zuchtte al even dramatisch als Tallshadow’s reactie op het feit dat hij nog geen kikkers had gegeten en rolde met zijn ogen toen Tallshadow aangaf dat ze kikkers gingen vangen. Zijn vraag werd niet beantwoord en Crowfur kon niet zeggen of dat was omdat Tallshadow zo geschokt was door het feit dat hij nog nooit een kikker had gegeten – wat Crowfur niets zou verbazen als dat ook de daadwerkelijke reden was aangezien Tallshadow echt een dwaas was op dat vlak – of dat hij de vraag expres had willen ontwijken. Hij zou het er later op een rustiger moment nog wel eens over hebben, maar nu leek het hem beter als ze zichzelf op iets luchtigs zouden concentreren. Ook al had hij echt geen behoefte aan het eten van een kikker. Waarschijnlijk zouden ze die dieren ook helemaal niet vinden hier omdat het gebied nu niet bepaald leek op de vroegere ShadowClan territory. “Ik denk niet dat je die hier kunt vinden, maar ik wens je heel veel succes,” zei hij met een grijns tegen de ShadowClan leader. Hij keek om zich heen. “En waar denk je die ergens te kunnen vinden? Er zijn hier voornamelijk wegen met monsters en de open plekken die er zijn, bevatten alleen muizen, konijnen en eventueel eekhoorns. Ik denk niet dat er hier kikkers in de buurt zijn.” Hun kennende zouden ze waarschijnlijk weer in de problemen raken met Twolegs en honden, want dat was nu eenmaal wat er altijd leek te gebeuren als ze bij elkaar in de buurt waren, ook al hadden ze elkaar nog maar één keer ontmoet. Wat was hij toch dramatisch. Tallshadow begon echt een slecht effect op hem te hebben.