Looking at you makes it harder

Redpetal snakte naar de eenzaamheid die ze meestal zo verafschuwde. Ze moest adem kunnen halen en temidden van alle katten voelde ze zich alsof ze verdronk. Hun stemmen trokken haar onder, hun ondertussen maar al te bekende vachten blokkeerden de lucht. Ze moest weg. Ze moest.. Maar ze kon niet. Ze kon haar kittens niet achterlaten. Niet nu, niet op zo'n gevaarlijke plaats. Ze moest bij hen blijven. Ze moest hen beschermen. Vroeger had ze hen misschien toevertrouwd aan Snowdance of aan hun vader - maar die hadden zich ook onbetrouwbaar getoond. Het had een open wonde gemaakt op de relatie die ze met beide katten had, een relatie die altijd gelukkig en prachtig was geweest maar nu voor altijd lelijk getekend door een groot litteken. Toen dacht de rosse poes aan iemand anders. Haar zusje Sandpaw.. Ze had altijd gezegd dat ze op haar mocht steunen. Toen ze voorzichtig op haar af stapte met de twee kittens in haar bekje had ze dan ook positief gereageerd. Redpetal voelde zich alsof Sand nog de enige was op wie ze kon steunen, de enige die dan niet weg zou lopen van haar. De enige die nog niet weggelopen was. Ze liet Aurykit en Cedarkit bij haar achter maar zorgde ervoor dat ze hen altijd kon zien zitten. Ze wandelde weg van de groep, haar gouden ogen constant gericht op haar zus en haar twee kittens. De stilte die kwam met de afstand kalmeerde haar. Even sloot ze haar ogen, maar meteen nadat ze dat deed botste ze op iemand op - iemand met een wel heel bekende geur.

+Branchtrove

Hij hield Redpetal al vanaf die ene dag in het oog. De kater checkte of ze niet met iemand anders omging. Zeker geen kater. Daarom wandelde hij meteen snel naar Sandpaw. Zijn kittens waren wakker. Hij miauwde zachtjes tegen hun en knuffelde met zijn kroost. De kater zei nog wat onverschillig dag tegen Sandmud toen hij ging jagen. Hij had al een hele tijd de geur van een groep vogels geroken. Een groep vogels dicht bij een alleenstaand huis. Hij voelde zich al wat beter door de liefde van zijn kittens. Pas toen hij een dreun voelde en een bekende vacht werden zijn ogen koud. De poes die niet meer van hem hield. Hij voelde zich nog steeds vreselijk schuldig en was ook nog steeds vreselijk verliefd, maar hij wilde het niet tonen. Hij draaide zich droogjes en kalm om. "Ook op jacht?"

Ze draaide zich om en opende haar gouden ogen om hem aan te kijken. De koude blik in zijn groen met goud gespikkelde ogen deed haar ineenkrimpen. Het was alsof hij na al die tijd zijn masker had afgezet en nu toonde hoe hij zich echt voelde. Dat hij haar maar aan het lijntje hield, zoals ze in het begin soms gedacht had. Zijn stem was koud en de warme toon die ze zo graag hoorde was compleet weg. Tranen hoopten zich op in haar ogen en Redpetal draaide haar kopje weg om hem toch maar niet te moeten aankijken. Het deed zo'n pijn als ze naar hem keek. Alsof hij keer op keer haar hart uit haar borstkas rukte en erop sprong. Zo zou de wonde die er nog maar net in gegrift was nooit helen. Was dit hoe hij zich voelde? Had hij altijd naar haar zus gekeken als ze samen sliepen? En toen haar kittens geboren werden, vergeleek hij het toen ook met hoe zijn eerstgeboren kittens geboren werden? Misschien vond hij haar te zwak, te klein, niet grappig genoeg, niet zelfzeker genoeg. Misschien had hij altijd eerder van Snowdance gehouden en had hij haar gebruikt als middel om tot haar te raken. De misschiens tolden rond in haar hoofd, maakten haar duizelig en misselijk. Ze gaf geen antwoord op zijn oh zo neutrale vraag.

Het deed hem pijn toen hij ze zo zag zitten. Hij hoorde haar hersenspinsels van kilometers afstand. Hij kende haar daar te goed voor. Ze was onzeker, maar dat was juist wat hij zocht in een poes. Hij wilde geen zelfzekere poes-kreng dat zich met alles bemoeide. Branchtrove sloot zijn ogen. Zijn pijn vertaalde zich in woede, omdat hij zo doodgraag dat masker op wou laten. "Je hoeft niet te antwoorden hoor," snauwde hij.

De kleine poes schrok naar achteren bij de snauw van de kater en keek hem bijna ongelovig aan. De tranen die in haar ogen stonden waren duidelijk zichtbaar maar ze was niet sterk genoeg om ze terug te dringen. Ze haalde beverig adem, haar lichaam ineengekrompen. Redpetal wierp opnieuw even een blik op Sandpaw met haar kittens. Die waren toch nog veilig. Misschien moest ze hun kittens zeggen.. Maar het deed pijn. Hij leek niets meer te maken willen hebben met haar; maar telde dat dan ook voor de kittens? Zou hij Aurykit en Cedarkit de kans op een vader ontnemen? Ze wist eigenlijk niet wat beter was. Het deed zo veel pijn om hem te zien, nu toch, maar ze wou ook dat alles weer kon worden zoals vroeger. Hoewel dat nooit meer kon. Want nu had ze gezien wat zij dacht dat zijn echte ik was, en niet het masker dat hij vele manen had opgehouden om haar te verleiden. Hij had haar hart in zijn poten en nu kneep hij die poot toe, zijn nagels uitgestrekt. Waar was de tijd dat hij zacht koosnaampjes ernaartoe fluisterde? Het koesterde alsof het zijn eigen hart was?