Lost

Vermoeid zakte het kleine poesje door haar pootjes. Ze hadden weer de hele dag gewandeld, en ze was doodmoe. In het begin was ze bang geweest om haar veilige thuis te verlaten, daarna vond ze het ergens ook wel spannend, en nu was ze er helemaal klaar mee. Gelukkig voor haar werd de reis nu niet voortgezet in het donker, want stiekem was ze best wel bang voor het donker. Ze sprong weer op toen ze de kou van de grond in haar lijfje voelde trekken. Oh, ze moest eerst een soort nestje maken! Ze vergat haar vermoeidheid totaal en ging op zoek naar materiaal voor een nestje. Ah, daar was mos! Ze begon aan de hoop mos te trekken, maar het wilde niet loslaten. "Werk nou mee, stom mos!" murmelde ze boos. Plotseling gaf het mee, en viel ze achteruit op haar kont. Oeps. Nou ja, in elk geval had ze nu mos. Tevreden nam ze het in haar bekje en wilde teruglopen naar het plekje voor haar nestje. Wacht even... waar was iedereen? Paniekerig keek ze om zich heen, maar ze zag enkel donkere dreigende silhouetten van bomen, omringd door stilte. Wat moest ze doen? Hulp roepen?! Nee dan maakte ze misschien gemene monsters wakker die haar op gingen eten. Verslagen en totaal in paniek kroop ze tegen een grote boomwortel aan.

+ Tigergaze

Inmiddels was Elk veranderd in een moe, koud, bang en beverig hoopje pluis. Schaduwen leken levende wezens te zijn die haar probeerden op te slokken, maar om de een of andere reden was het nog niet zover gekomen. Ze had geen flauw benul van tijd, en begreep natuurlijk ook niet dat haar angsten redelijk ongegrond en onlogisch waren. Net toen ze dacht dat het niet erger kon worden hoorde ze voetstappen naderen. Geschrokken keek ze om zich heen, terwijl de angst weer haar lichaampje overnam. W-wie kon dat zijn? Of... of... wat kon dat zijn? De voetstappen waren nu vlakbij en doorbraken nu definitief de stilte, en ze kreeg bijna een hartverlamming toen ze de gestalte van een enorm monster zag. Dit was het dan, dit was het einde van haar korte leventje. Maar toen... "Elkkit?" zei een zware stem vragend. Wacht, huh? H-hoe wist het monster haar naam? Drie tellen later had ze door dat het geen monster was, maar een grote kater van haar eigen clan. Ze keek hem aan met ogen zo groot als schoteltjes. "Wat doe je hier?" vroeg de kater. Zonder er verder bij na te denken holde ze onhandig naar hem toe en sloeg haar voorpootjes om zijn grote voorpoot. "Ik uhh..." ze haalde even beverig diep adem en zocht naar de juiste woorden. "Ik was op zoek naar dingen voor... mijn nestje." murmelde ze met haar kopje half verborgen tegen de poot.