Somewhere between heaven and hell.

Hoelang waren ze nu wel niet al weg? Routpaw was de tel van de dagen kwijt geraakt, het enige wat ze wist was dat ze niet veel langer zo door konden gaan. In de stad hier viel amper voedsel te halen voor een groep katten van deze grote, laat staan dat het genoeg kruiden verschafte om de nieuwe moeder katten en zieken te verzorgen. Het eisde een grote tol op de poes, die daarop ook nog eens net haar goede vriend Bearpaw was verloren. Ze wilde gewoon naar huis, terug zorgen maken om dagelijkse dingen. Niet deze honger in haar buik, deze lasten op haar schouder en deze droefheid in haar hoofd.
Toen ze tijdelijk hun kamp opsloegen voor de nacht werd het haar allemaal even te veel. Ze had net gezien hoe een zieke kitten geen medicijnen kon krijgen, simpelweg omdat het er niet meer was. Dat was voor haar de druppel en ze stond stilletjes op. De slaap kon ze toch niet vatten, dus waarom zou ze zich dan niet nuttig maken? In stilte sloop de poes weg tussen de vermoeide katten, een van de nabijgelegen tuinen in. Hier ging ze haar neus achterna en wist zo wat belangrijke kruiden te vinden. Vermoeid, maar blij met zichzelf sprong ze uit de tuin de straat op. Voorzichtig bewoog ze zich zo door de stille stad, totdat ze een hoek om moest. Plots keken twee koude, woeste ogen van een hond haar recht aan. Oh nee.

Alleen Tigergaze!

Voor een enkele seconde deelden zij en de hond dezelfde schrik; beide stonden ze als aan de grond genageld. Toen zonk het besef in en reageerden de twee natuurlijke vijanden instinctief. De straathond begon luid te blaffen en hapt naar haar, terwijl Routpaw, met de kruiden nog tussen haar kaken geklemd, wegsprong van zijn witte tanden. De jonge poes probeerde weg te rennen, maar de grote poot van de hond schopte haar omver. Nog net op tijd kon ze wegrollen om zijn tanden opnieuw te ontwijken. Slechts een aantal witten haren werden uit haar vacht getrokken en ze schreeuwde geschrokken. "Routpaw!" Haar doodsbange blik ging naar de bekende kat op de muur. Het was Tigergaze. "Kom dan, mormel!" De hond keek met schuimende bek op naar zijn nieuwe belager. Routpaw zag haar kans schoon en wilde wegspringen over het hek. De hond zag dit echter uit zijn ooghoek en hapte naar haar, dit keer met succes. Routpaw werd gegrepen in haar schouder en door de hond hard op de grond gesmeten. Bloed sijpelde uit de wond vlak onder haar nek en kreunende kwam ze overeind. Ze zette haar tanden in de kruiden tussen haar kaken, die ze weigerde los te laten. Instinctief haalde ze uit naar de ogen van de hond, waar ze haar nagel in wist te haken. Terwijl het massieve beest jankte van de pijn schoot ze overeind en klom zo goed en kwaad als het ging met haar gewonde schouder over het hek. "Wegwezen!" Piepte ze doodsbenauwd en pijnlijk tussen de bladeren in haar bek door.

De adrenaline schoot door haar lichaam en verdoofde de pijn grotendeels, waardoor ze zo snel als ze kon wegrende van de hond achter hen. Het ongeluk was hun echter nog niet voorbij, want uit het niets kwam opeens een andere hond tevoorschijn. Routpaw snakte naar adem. Oh nee. "Mousedung.." Siste Tigergaze tussen zijn kaken door en zette zich vacht op. "Ga!" Met volle overtuiging gooide de gestreepte kater zich op de hond, waardoor zij een kans had om te ontsnappen. Haar instinct was dan ook op keihard weg te sprintten, maar al snel kwam ze tot stilstand. Het beeld van Bearpaw spookte weer rond in haar kop, maar nu was het Tigergaze die daar lag, aan stukken gescheurd en bloedend. Nee, dat zou ze niet laten gebeuren. De angstige poes dwong zichzelf om te draaien en met al haar moed verzameld rende ze op volle vaart op de hond af, waarna ze haar lichaam tegen de zijne gooide. Even was het beest zijn evenwicht kwijt, maar daarna leek hij alleen nog maar kwader. Routpaw was geen dappere kat, niet zoals Tigergaze dat was. Dus racete ze ervandoor, de hond op haar hielen. Haar blik viel op een Thunderpath aan de andere kant van de weg. Ze zette haar kaken op elkaar en zo snel ze kon rende ze op het dodelijke pad af, terwijl een van de monsters haar naderde. Haar hart klopte in haar keel en ze durfde niet weg te kijken. Dit was haar, nee, hun enige kans. Zo snel ze kon schoot ze het pad op en het monster miste Routpaw op één haar na. De hond kwam echter, zoals ze had bedoeld, onder de auto terecht. De jonge poes zweefde een tijdje door de lucht en belandde toen in de berm naast de weg, waar ze een stukje naar beneden rolde en daar pijnlijk en trillend van de angst beef liggen.

Wow, Routpaw doet eens iets dappers :'D