Hunt you down eat you alive

Deze hele reis, het maakte hem moe. Lichamelijk zoals iedereen, maar ook geestelijk. Het bleef in zijn kop malen. Dat hij alle herinneringen nu definitief achter had gelaten. Nooit meer zou hij op dezelfde plaats lopen waar Mousewish dat had gedaan. Ergens vroeg hij zich af of hij nog steeds niet over de kattin heen zou zijn. Misschien niet, misschien was het gewoon omdat hij moe was dat ze telkens terug kwam in zijn kop. Ze was nooit zijne geweest. Heel eventjes, heel eventjes misschien wel. Maar hij was haar verloren aan Raptorecho, en daarna was hij haar verloren aan StarClan, terwijl ze in feite niet eens meer van hem was geweest. De kater had het contact met zijn voormalige beste vriend verbroken, zijn vertrouwen in de kater was weg en hij wist dat het nooit meer terug zou komen. Hij had andere vrienden nu, andere verantwoordelijkheden. Hij had zijn dochtertjes, hij had Oceanbreeze als goede vriendin nu. Het was vroeg in de ochtend en de kater was gaan jagen voordat de clans weer verder gingen. De zon was nog niet eens op. Hij had zich begeven in een twoleg tuin, daar waar wel vaker prooi voor het grijpen lag. In deze tuin zat een konijn, niet een konijn zoals hij ze kende, maar het was een konijn. De kater had het buit gemaakt en sprong net de open ren uit met het beest tussen zijn kaken toen hij wat geritsel hoorde.

[ A m b e r p a w ]

ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS
Hunt you down eat you alive VFRwuTO

ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ

Ze was het zat. Om altijd tussen de katten te zitten, hun anderclanse stank, hun vachten die tegen de hare botsten, hun kakofonie van stemmen, hun mismatch van vachtkleuren. Het verachtte haar, ze vond het vreselijk. Haar blik was harder dan normaal en toen ze vroeg in de ochtend iemand weg zag lopen besloot ze hem te volgen. Het was een clangenoot van haar en met een beetje geluk kon ze hem helpen met wat te jagen. Even weg zijn van de groep en even enkel de Windclangeur ruiken, het zou haar deugd doen. Amberpaw haalde haar neus op en volgde zijn geur, want hij was al buiten zicht. Uiteindelijk kwam ze in een tweebeentuin terecht. Vanop het hek sprong ze naar beneden en door de struiken liep ze naar Tigergaze toe. even slikte ze, omdat hij zo hard leek op haar broer - hoewel ze nooit echt close waren geweest, deed zijn verlies haar toch pijn. Ze had het niet verwacht. Ze duwde het meestal weg, liet het niet tonen, en ook nu zou de kater nooit zien dat er haar iets dwarszat - of toch niet meer dan normaal. Amberpaw dacht dat ze het voor altijd achter slot en grendel kon verbergen, maar ze wist niet dat het er ooit uit zou moeten komen.

Hij had het konijn tussen zijn kaken en was van plan de tuin weer te verlaten, toen hij wat geritsel in de struiken hoorde. Met zijn oren gespitst keek de grote kater op, met zijn goudkleurige kijkers de omgeving af scannende op ook maar het kleinste detail dat er iets of iemand was die hier niet thuis hoorde. "Ik ruik je," mauwde hij droogjes nadat hij het konijn uit zijn bek had laten vallen en wat haren van zijn tong af klauwde. "Regel één, let op hoe je wind staat." Hij kon duidelijk ruiken dat de naderende kat van WindClan was, dus een dreiging was er op dit moment niet. Hij had zijn doordringende blik op de struiken gericht waar de geur vandaan kwam.

ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS
Hunt you down eat you alive VFRwuTO

ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ

De tabby rolde met haar ogen en kwam uit de struiken. Typisch iets voor warriors. Ze dachten dat ze alles wisten dat apprentices maar dom waren. Ze was bijna zelf een warrior, starclanverdomme, ze hoefde niet meer behandeld te worden als een kleine kitten op zijn eerste dag uit de nursery. "Ik ben niet dom hoor. Ik was je niet aan het besluipen.", mauwde de lichtbruine poes, misschien botter dan ze bedoeld had - maar wat deed het er toe. Tigergaze moest weten dat hij niet zo neerbuigend tegen haar moest praten. Dat tolereerde ze niet; of de kater nu bijna dubbel zo oud was als haar, of niet.