[OPEN] Just Survive Somehow

Het leek haast alsof hij het kabbelende water al vanaf een kilometer afstand had kunnen horen. Van veraf hadden de gebergten alleen maar intimiderend geleken, een nieuwe hindernis die ze moesten overbruggen, maar nu ze er eenmaal waren, leek het haast een paradijs. Vers water, beschutting, prooi, ruimte. Alles wat je nodig had was er. Misschien dat Starclan ergens toch nog op hen lette, al durfde hij ze niet het voordeel van de twijfel te geven. De kater verlaagde zijn gezicht naar net iets boven het waterpeil en begon gulzig te drinken. Koud, vers bergwater. Beter had hij het niet kunnen bedenken. Hij dronk tot hij niet meer kon en slaakte toen een tevreden zucht. Alles wat ze nodig hadden was hier. Ze zouden hier veilig zijn. Iedereen zou oké zijn vanaf nu.   

Meteen begon hij zich af te vragen hoe tijdelijk deze tijdelijke verblijfplaats dan wel niet ging zijn. Als terug naar huis gaan geen optie was, vond hij het niet eens zo'n slecht idee om hier voor een lange tijd te blijven. Veel zin om nog verder te trekken in de hoop op iets beters had hij niet, en hij had het gevoel dat dat voor meer katten zou gelden. Maar misschien was hij wel te vroeg, ze hadden het hele gebied immers nog niet herkend. Misschien woonde er wel één of andere bergtrol die hen weg zou jagen. Hij trok met zijn oortjes toen hij iemand langs zijn zij voelde strijken. Routpaw, met voor de verandering een glimlach op haar gezicht. Tijdens de reis had ze er ontzettend moe uitgezien, maar nu leek ze weer op te leven. Hij grinnikte om haar opmerking en likte het resterende water van zijn lippen af. "Misschien dat ik te snel geoordeeld heb," liet hij haar weten. Een vijfsterrenhotel kon hier zelfs niet aan tippen. Hij ving vervolgens de stem van Tigergaze op, die nonchalant begon te drinken. Quietstep had ietwat gemengde gevoelens over de bengaalse kater. Mistfeather had hem laten weten dat alles niet in orde was geweest tussen Mouse en Tiger en niet veel later had zijn zus besloten om van een klif te springen. Maar hij gaf zijn oude vriend het voordeel van de twijfel. "Ik denk dat we met zijn allen wel een vakantie verdiend hebben," sprak Quiet al knikkend. Starclan mocht weten dat ze hier hard voor geknokt hadden.  

Een nieuw begin, dat was het. Een kans om al het leed achter zich te laten. Om opnieuw te beginnen met de katten die het naar hier gered had. Een kans om het kleine beetje vrienden en familie dat hij nog had bij elkaar te rapen en weer iets op te bouwen. Hij herinnerde zich nog hoe hij een gesprek met Routpaw had over de clans. Over hoe ze misschien ooit bij elkaar zouden komen en niet meer met elkaar zouden hoeven concurreren. Het begon er wel eng veel op te lijken. Hij moest toegeven dat hij het niet heel erg zou vinden om hier te blijven, met alle clans bij elkaar. Hij zou Jewelgleam dagelijks kunnen zien. Al wist hij niet zeker of hij wel elke dag Riverclanners tegen het lijf wilde lopen. Beide katten knikten op zijn woorden en Quietstep haalde ietwat afwezig zijn poot door het heldere water. Zijn pootkussentjes voelden rauw aan van het verre lopen en het voelde heerlijk om ze even in het koude water te drenken. Routpaw gaf aan dat ze hoopte dat het een permanente vakantie zou zijn, waarop hij knikte. Hij grinnikte even om de opmerking van Tigergaze. "Wat ze ook van plan zijn, ik ga eerst eens genieten van deze plek," opperde hij tevreden. Hij zou wat gaan jagen en verder gewoon de hele dag uitrusten. Hij vond het allemaal wel prima zo.