As darkness falls each night, remind her where you are

Er hing een kille stilte om hem heen. Alsof er een wolk op hem was neergedaald en nogmaals herhaalde hij Silvers woorden in zijn hoofd. Ze zouden hem niet als dood beschouwen, maar ze hadden hem wel vervangen alsof hij al crowfood was. Het maakte hem misselijk en zwak. Zijn ogen waren nog altijd even troebel en iet wat wankel rende hij verder. Hij voelde geen woede richting Leader of gloednieuwe deputy. Hij voelde enkel leegte. Een diepe stekende leegte die hem overheerste. Hij was alleen, eenzamer als ooit tevoren. Hij was degene kwijt met wie hij zo close was geweest, degene die hij had kunnen vertrouwen en uiteindelijk.. degene tegen wie hij had moeten liegen over zijn gevoelens en problemen. Oh Starclan, had hij het nu maar verteld aan de rosse kater. Had hij nou maar de waarheid gesproken tegen Zeal dan was hij er misschien nu nog. Dan had hij uit woede zeker weten Rowan niet uit het oog verloren en was hij nu niet verdwenen..

De grond leek onder hem vandaan te brokkelen met elke stap die hij zette en terwijl hij zijn lichaam dwong om sneller en sneller te gaan leek hij verblind te zijn door de tranen die onophoudelijk over zijn wangen rolde. Hij moest Firedance vinden en met haar Zealspark terughalen, er was geen andere optie. Er was geen keuze om Zeal aan zijn lot over te laten. Hij betekende teveel voor hem en voor Thunderclan.

Slippend kwam hij tot stilstand, zijn kop heftig heen en weer schuddend voor zijn gouden ogen op de rode kattin vielen die zichzelf door haar poten liet zakken. Zijn lichaam trilde nog altijd, deels van emoties en deels van de adrenaline terwijl hij langzaam haar kant op stapte. Er waren geen woorden nodig tussen de twee, wetende dat ze met hetzelfde verdriet kampte. Maar oh.. Firedance moest eens weten wat Zealspark voor haar gevoeld had.. Hoe mooi hun toekomst had kunnen zijn. Een nieuw brok vormde zich in zijn keel terwijl hij naast haar ging zitten. Hij merkte haar tranen op maar sprak er geen woorden over. Het enige wat hij deed was zijn staart lichtjes over haar schouderbladen laten rusten. Hij was niet degene van wie ze troost en hulp zou willen hebben. Hij zou zijn plaats niet in kunnen nemen niet dat hij dit ooit zou willen. Maar voor een seconde zouden ze samen kunnen zijn in dit verdriet. Samen in deze diepe pijn voor ze door zouden gaan met de zoektocht, al zou die zijn hele leven duren, hij zou het niet opgeven.

Zijn oren vielen even weg in zijn nek toen ze zijn staart van zich af schudde en hij kon zichzelf wel door zijn lip bijten wetende dat dat per direct al een foute move was geweest. Hij kende Firedance, had moeten weten dat ze daar niet goed op zou reageren. Maar inplaats van er nog een woord over te zeggen knikte hij haar enkel even toe en krulde zijn staart om zijn poten als teken dat hij het begreep en staarde op naar de horizon. Zeal was daar ergens.. Hij moest daar ergens zijn, maar hij moest ook realistisch blijven, hij kon niet de clan verlaten om een wanhopige zoektocht in te stellen. En hij kon al helemaal Firedance niet zoiets laten doen. "Ik weet het." Mompelde hij zijn stem schor van de pijn terwijl hij diep adem haalde en terug keek naar de rode kat. "Laten we nogmaals een patrol lopen, geurmarkeringen achterlaten zodat hij ons kan vinden. We blijven voorlopig hier wel. Starclan zal hem naar ons toebrengen. Genoeg rogues kunnen ons onderweg wel gezien hebben en hem naar ons toe leiden." Hij wou hoopvol klinken maar wist dondersgoed dat zijn stem gebroken over zijn tong brokkelde terwijl hij haar niet aankeek. Hij wou haar niet nogmaals laten zien dat hij haar wou troosten, maar ook wou hij niet dat ze zijn pijn zag, hij wou haar niet tonen dat hij vanbinnen aan het breken was. Als hij hoop opgaf. Wat moest zij dan wel niet?

Er kwamen geen woorden meer van de rode kattin. Enkel een knikje maar dat was genoeg geweest. Er hoefde geen woorden meer besproken te worden wetende dat beide katten het toch niet goed aan zouden kunnen om nu hun pijn en eenzaamheid uit te spreken. Dus volgde de grijze kater haar. Zijn lichaam op verschillende plekken ook tegen de stenen aanduwend en meerdere markeringen achterlatende voor Zealspark. Als hij daar nog was, wat hij wel moest zijn, zou hij hen vinden. Voorlopig bleven de clans hier, het was veilig en warm hier dus ze zouden het hier voor de komende maan sowieso wel een thuis kunnen maken. Dat moest toch wel genoeg tijd zijn voor Zeal om terug te keren? Enkele keren wierp hij hoopvol zijn blik omhoog naar de opkomende sterrenhemel. Starclan moest nog wel bij ze zijn. Starclan zou over hen waken en starclan zou zijn beste vriend naar hen toebrengen. Anders zou hij zoeken tot zijn poten ermee ophielden. Hij zou blijven zoeken.

De opmerking van Firedance liet een bittere smaak achter in zijn mond terwijl hij langzaam knikte op haar woorden. Hoe zeer Silverstar dan ook zijn vertrouwen en warmte in hem had geplaatst kon Rowan nu niets anders dan pijn en woede voelen richting de Thunderclan leader. "We moeten hem terugvinden om te bewijzen dat Silver een fout heeft gemaakt." Sprak hij koeltjes de pijn wegbijtend en keek haar aan. "Kom op. We hebben hem gevonden voor de maan plaats maakt voor de zon. Dat weet ik zeker, dat moet wel." Het was een lege belofte. Maar hij moest maar. Hij moest haar een sprankje van hoop geven..