Somewhere, beyond the sea

Hij knikte, maar Crowcall zag aan hem dat het antwoord hem niet echt blij maakte. "Ik snap het", miauwde ze. Je wilde toch dat de katten om wie je gaf jou ook vertrouwden, en als dan later bleek dat ze zoiets belangrijks geheim hadden gehouden, moest dat wel pijn doen. "Misschien zocht ze nog naar een goed moment." Ze dacht even aan Crowfur, die uit alle macht had geprobeerd de waarheid geheim te houden tot zijn dochter apprentice was. Crowcall wilde zijn voorbeeld wel aanhalen, maar ze wist niet of Tall ervanaf wist, en ze wilde Crowfurs vertrouwen niet beschamen door zijn geheim door te vertellen, ook al leek haar dat een goed idee. Katten wachtten altijd op 'het juiste moment' om iets te vertellen, niet beseffend dat ze dat moment misschien nooit zouden bereiken. Suntail had nooit de kans gehad haar kittens te vertellen wie hun vader was. Als ze het ooit van plan was geweest, maar dat was iets waarin Crowcall maar probeerde te geloven. En hetzelfde was met Winddancer misschien het geval geweest. Het was de reden dat Crowcall had besloten om nergens meer een geheim van te maken. Zij zou nooit de fout maken die haar moeder had gemaakt. Zij zou nooit te lang wachten.

"Nee", beaamde Crowcall zacht. Winddancer had het niet aan zien komen. Niemand kon zoiets aan zien komen. Even staarde ze bedrukt naar het gras, denkend aan al die katten die het einde niet aan hadden zien komen. Een beetje verbaasd keek ze op bij zijn vraag, om op zijn gezicht een uiterst serieuze uitdrukking te zien. Het schokte haar bijna om hem zo ernstig te zien, terwijl hij gewoonlijk altijd overal grapjes over maakte, zelfs over de meest serieuze onderwerpen. Even was ze stil, toen glimlachte ze geruststellend, maar een beetje zwakjes. Hoe kon ze zoiets beloven? Het was een belofte die te makkelijk verbroken werd. Wat had zij daar voor invloed op? Maar dat kon ze ook moeilijk zeggen. Dat wilde hij niet horen, net zoals zij niemand wilde horen zeggen dat de clans waarschijnlijk weer uit elkaar zouden gaan. Sommige dingen wilde je niet horen. "Ik zal mijn best doen", miauwde ze uiteindelijk maar. "En jij, blijf altijd wie je bent." Daar had hij tenminste invloed op. Daar kon hij zelf voor kiezen, al zei iets haar dat dat misschien wel bijna net zo moeilijk zou zijn als de dood op afstand houden. Ze had wel gemerkt dat er nogal wat tegenstand was vanuit zijn clan. Maar hij mocht zich absoluut niet in het traditionele leidershokje laten drukken. Daar was hij veel te goed voor.

Ze kreeg een knik als antwoord, en verder stilte. Een stilte die weinig deed om haar gerust te stellen. Het was net als met zijn vraag aan haar, het was niet mogelijk om hardop en zonder twijfel te zeggen dat het goed kwam. Ze wilden allebei die zekerheid hebben, maar konden het niet krijgen, want niets in de toekomst was zeker. Ze bewandelden een smalle richel en het was maar al te makkelijk te vallen, door een moment van onoplettendheid, een plotselinge windvlaag of een duw. Maar het pad leidde omhoog, Crowcall durfde niets anders te geloven dan dat. Als ze maar volhielden, als ze maar door bleven lopen en niet vielen... dan zou het beter worden. Dan konden er mooie dingen gebeuren. "Hou vol, Tall", miauwde ze zacht. "Ik weet dat het moeilijk is, en dat er veel katten zijn die je tegenwerken, maar je bent een goede kat, en dat kun je blijven, en die goedheid kun je aan anderen doorgeven." Het kon. Het moest kunnen. Maar daar moesten ze voortdurend voor blijven strijden, en nooit opgeven. Zeker niet nu. Deze reis was het cruciale moment, dat wist ze zeker. Alles stond op zijn kant, en wat er op deze reis gebeurde zou beslissen welke kant het op viel. Ze moesten ervoor zorgen dat het de goede kant was.

Ze zag weer een glimlach op Tallshadows gezicht verschijnen en dat deed haar goed. Ze grijnsde even bij zijn knipoog, maar was ook blij toen hij daarna wat serieuzer knikte. Het was duidelijk dat hij net als zij zag hoe belangrijk dit alles was en dat waardeerde ze. Hij was een grapjas, maar wel een die echt zijn best deed om de wereld beter te maken. Het was een wonder, een fantastisch wonder, dat juist hij ShadowClans leider was geworden. Maar er waren natuurlijk nog drie leiders. En die drie keken voor zover zij wist heel anders tegen de zaken aan, vooral Butterstar. Crowcall knikte op zijn laatste opmerking. "Misschien moet ik ook eens met de andere leiders praten", miauwde ze nadenkend. Misschien kon ze dan nog echt iets bijdragen.

Ze knikte even. Everstar leek haar niet echt het beste startpunt, maar de leider van ThunderClan zou haar misschien wel aan willen horen. En ergens had ze bijna zin om van alle mogelijkheden juist Butterstar te benaderen. Zij leek degene die het hardst overtuigd moest worden. Crowcall wilde die discussie aangaan. Everstar zou er vast net zo hard tegen zijn als haar collega uit RiverClan, maar Crowcall had de indruk dat Tall wel gelijk had wat de rossige leidster betrof. Ze zuchtte even. “Ik weet niet goed wat het is met Everstar”, miauwde ze. ”Ze lijkt een beetje ingestort te zijn. Ik weet niet of het alleen vanwege haar broer is of dat er meer speelt…” Ze schudde haar kop. ”Ik weet niet goed of ik gewoon naar Oceanbreeze moet stappen of toch beter met Everstar zelf kan praten. Ocean zal in ieder geval wel meer voor mijn argumenten openstaan, vermoed ik. Ze lijkt de kwaadste niet.” Ze vroeg zich nog altijd af waarom Everstar haar überhaupt als deputy had gekozen. Een jonge, zachtaardige queen was nou niet echt de meest voor de hand liggende optie voor een leidster als Everstar.