Here for a good time, not a long time

Zijn dunne pels was niet het beste wat hij van zichzelf waardeerde op deze tijd van het seizoen. Waar de sneeuw al bijna pijn deed aan zijn kussens en hij geen idee had waar hij zijn poten aan het plaatsen was. Het was nu puur instinct en vertrouwen dat hij niet in een kuil vast bleef of struikelde over een rots. Hij was al onhandig genoeg. Eerlijk gezegd vond hij het idee om gewoon in de grot te blijven om met de nesten te helpen veel beter dan jagen in zo’n weer. Speciaal nu zelfs zijn wintervacht nutteloos was. Hij had eerder verwacht om in de loop van de tijd zo’n dikke vacht te krijgen als zijn moeder of als zijn vader, zelfs zijn zusje had een dikkere vacht waar hij altijd als kitten ertegenaan had gedrukt. Nu stond hij er alleen voor, maar dat vond hij geen probleem. Hij was er gewend om dit te doen. Hij had vrede gesloten met StarClan, dat niet alles voor eeuwig duurde. En dat had hem zo gevormd. Geen onbetrouwbare, sceptische kater zoals je zou kunnen verwachten. Nee, hij was optimistisch, een clown. Hij zorgde dat de Clan en de rest van de katten zich niet zo rot voelden. Tenminste, dat probeerde hij. Niet dat hij daardoor zijn eigen zelf verwaarloosde. Maar hij wist dat hij Swiftclaw had en Leopardspirit en al de andere ShadowClanners waar hij niet specifiek bang voor was. En nu dat alle Clans momenteel één waren geworden was dit een goede kans om de rest te leren kennen. Sommigen waren al aan het problemen om zijn ogen te openen. Om er is op uit te gaan om een knappe ShadowClanpoes aan de haak te slaan en kittens te krijgen, hij was immers de enige die de stamboom verder kon brengen. Maar dat was het probleem, hij was niet geïnteresseerd in de instincten van zijn voorouders. Hij was hier om verleden te maken in gevechten, zichzelf waardig voor de Clan te maken. Bovendien, hoe kon hij kittens opvoeden als hij zelf nog niet wist hoe hij zichzelf moest opvoeden?

+Tag Redpetal

Redpetal was absoluut bevroren door de plotse leafbareprik. Sneeuwvlokjes versierden haar felle rosse vacht, die ondanks het feit dat die licht dikker was geworden haar toch niet bijzonder warm kon houden. De jonge poes rilde en haar tanden klapperden. Ze was mager en ze had geen beschermend vetlaagje over haar lichaam, zoals de Riverclanners. De Windclanners moesten het echte maar erg hebben, met hun korte vacht.. Maar zij waren dat misschien gewend. Redpetal was het alles behalve gewend. Vorige leafbare had ze doorgebracht in haar nest op de zonnerotsen, zo vlak na de brand in hun bos - ze was zwanger geweest, of misschien nog net niet, maar ze had warme vachten naast haar gehad. Het had toen nog geleken of ze de wereld aankonden, samen, en nu was ze alleen en nu leek het of alles haar kapot zou kunnen maken. Ze twijfelde er niet aan dat ze zwak was en dat er ooit een winter zou komen die ze niet zou overleven - maar er was nu nog een klein vuurtje dat in haar doorsmeulde, gevoed door de aanwezigheid van haar kittens en die kleine koppigheid die ze altijd al ergens had gehad, gekoppeld met het overlevingsinstinct van een wilde kat. Dat haalde haar hierdoor. Dat zorgde ervoor dat ze pootje voor pootje vooruit zette op het sneeuwtapijt, een rood vlekje in een eindeloos witte vlakte.