Pushing away

Onderwerp: Pushing away vr 5 mei 2017 - 16:10

De schaduwen van dit gebied zorgde er bijna voor dat hij zich lichtelijk op zijn plek voelde, het gaf een gevoel van Shadowclan met zich mee.. Toch bleef zijn grimmige mood hem tegenhouden zich thuis te voelen. Hij voelde zich alleen, klein, zwak… ongewild… De eens grote en altijd opgewekte kater kon gewoon niet meer verder. Zijn ogen leken dof terwijl hij voor zich uit keek naar een hert. Hij wist dat het een hert was, waarom wist hij niet. Maar het dier was enorm groot, lange benen en bijna sierlijk. Hij vond het een mooi wezen. Een heel mooi wezen. Stil lag hij in de struiken en hielt izjn blik op het dier, alsof deze al zijn zorgen weg kon nemen zoals vroeger een uitzicht naar lichtjes dat had kunnen doen… of een blik naar de sterrenhemel.

[Eerste post voor Strugglebug]

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

Onderwerp: Re: Pushing away vr 5 mei 2017 - 17:54

Ze hadden zoveel verloren de afgelopen weken. Maar het leven ging door en dat wist de warrior. Haar leven had ook zo zijn tegenslagen gehad. Ze was zwanger geraakt van een kater die mentaal niet in orde was geweest, maar iedereen dacht dat de vader Forestrain was. Maar de kattin sprak haar kinderen niet meer, ze waren hun eigen weg gegaan en sinds haar relatie met Forestrain over was leken ze meer met hun 'vader' om te gaan dan met haar. Maar ze vond het prima. Het was goed zo. Wat niet goed was, was dat haar haar neefje Lurkingshade overleden was, net zoals zijn dochtertje Adderkit. Het leek wel alsof hun stamboom werd uitgedund. Strugglebug wandelde door het hoge bos heen. Iets verderop zag ze Acefray, en toen ze de blik van de kater volgde zag ze een hert. Rustig wandelde ze naar de medicine cat toe, om naast hem te gaan zitten en ook naar het hert te kijken. Alles leek zo vredig hier.

Onderwerp: Re: Pushing away vr 5 mei 2017 - 18:29

De kater bleef naar het hertje staren. Alsof hij verwachtte dat het beestje nog wat anders zou doen dan alleen grazen en om zich heen te kijken. Echter waren hun twee niet de enige wezens in het bos, want zodra hij opzij keek haakte zijn blik in de ogen van Strugglebug. De oudere zus van Tall en Running. Hij had een diepe band met hun familie en de kattin was er al heel zijn bestaan geweest…… en de tante van Lurk….. zijn princess…. Starclan wat leek ze erg op hem. Voor hij het helemaal doorhad vulde tranen zijn ogen terwijl hij naar haar keek. Hij kon het niet helpen. Hij mistte de kater zo erg… Zijn princess…

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

Onderwerp: Re: Pushing away vr 5 mei 2017 - 22:28

Vragend keek ze de medicine cat aan, hij leek het moeilijk te hebben. Was het misschien omdat Lurkingshade was overleden? Het kon best dat de twee close geweest waren - al zou Strugglebug nooit meteen denken aan het feit dat de twee lovers waren geweest, hoe moest ze dat immers weten, een medicine cat hoorde niet eens een geliefde te hebben. De kater had tranen in zijn ogen. Die altijd zo vrolijke en positieve Acefray had tranen in zijn ogen. Met haar smaragdgroene kijkers keek ze naar de medicine kat, terwijl ze een stapje dichter naar hem toedeed en troostend haar kopje tegen die van hem aandrukte. Strugglebug was altijd al een zorgzaam iemand geweest. Ze stond altijd voor anderen klaar wanneer ze het moeilijk hadden. "Gaat het?" vroeg ze fluisterend, het hert stond er immers nog steeds en ze wilde het niet wegjagen.

Onderwerp: Re: Pushing away za 6 mei 2017 - 11:36

Het deed pijn om naar deze kat te kijken.. zo veel pijn. Ze leek zo erg op de kater die hij lief had. Dezelfde ogen, vlekken… Lurking was kleiner geweest…. Was anders geweest. Lurking keek altijd droog en alsof de wereld het hem niet uitmaakte en verdomme wat had hij er veel voor over om die blik nog een keer te zien… Pijn kon een persoon breken… en Ace voelde zich nu op en top gebroken. Vandaar dat hij iedere mogelijke hulp aannam en zijn kop terug tegen die van Struggle aanduwde. Bij haar vraag bleef de kat voor een tijd stil... “…..Nee…. Nee het gaat niet” klonk er eerlijk en zacht van hem af. “Ik mis hem…. Ik… ik mis hoe het was voor we weggingen”

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day