Next Level casanova.

Inmiddels had ze het nieuwe gebied al redelijk in kaart gebracht, waardoor de weg naar het stroompje niet moeilijk te vinden was. Het nieuwe gebied was haar nog altijd vreemd, onnatuurlijk. Niets was zoals thuis, maar ze wist dat dit momenteel hun beste optie was. Alles wat noodzakelijk was om te overleven, was aanwezig. Dat was momenteel het belangrijkst voor hun allemaal. De jonge poes zuchtte en boog zich voorover naar het stroompje, waarna ze wat van de koele vloeistof naar binnen werkte. Het was vandaag een vrij warme dag en het verbaasde haar dan ook niet dat andere katten verkoeling zouden komen zoeken. Toen ze dan ook een vaag figuur aan de andere oever zag, wilde ze hem al vriendelijk begroeten. Dat was totdat ze zijn gevlekte vacht herkende. Oh Starclan, het was die Riverclanner weer. Opnieuw stond er een strook water tussen hun in, maar deze was veel makkelijker te overbruggen en Routpaw wist niet helemaal zeker hoe ze zich daar bij voelde. Dus stapte ze zo stil mogelijk naar achteren, hopend weg te kunnen komen voordat hij haar door had.


Warhound!

Even leek ze succes te hebben, maar dat was van korte duur. Er klonk nog meer geritsel en toen ze omkeek zag ze hoe de Riverclanner soepel over het beekje heen sprong. Routpaw keek wat ongemakkelijk en misschien ook wel angstig toen hoe hij wel heel dichtbij kwam. Nu was er geen Gorgeom haar te beschermen. “Hallo Routpaw” Ze wilde antwoord geven toen hij een wel erg suggestieve lik over haar wang gaf. Routpaw kreeg het warm op haar wangen en schuifelde haastig een stukje achteruit. Oké, dat ging wel heel erg ver, zijn naam wist ze niet eens. “Het is een tijdje geleden, of niet soms?” Ze bracht nog wat meer afstand tussen hen in, totdat ze wat ongemakkelijk tegen een steen achter haar aan leunde. Great. "Ehm, ja, best lang,"beaamde ze wat van haar stuk gebracht. "Maar eh, ik denk dat ik maar eens terug moet gaan," Ze gunde hem een flits van een nerveuze glimlach en maakte aanstalten om langs hem heen terug naar de Clan Cavern te gaan. Normaal zou ze altijd wel contact willen leggen met anderen, maar deze kater was een uitzondering.

Hij leek de hint niet te stappen en overbrugde in no-time alweer de ruimte die zij zojuist had gecreëerd. Ze kreeg het idee dat ze bijna geen ademruimte meer had en voelde zich absoluut niet op haar gemak, vooral omdat ze gemixte gevoelend had. Als in, de kater was knap, dat zou ze absoluut niet ontkennen. Maar ze was trouw aan haar rang, trouw aan Starclan, ze zou niet zomaar toegeven aan een knappe vreemdeling die haar zo hard probeerde te winnen. “Gaan? Maar we hebben nog zo veel bij te praten” Ze lachte wat ongemakkelijk en stapte opnieuw wat achteruit toen hij zijn kop onder de hare langs streek. Hij blokkeerde nu met zijn lenige lichaam haar de weg naar de Clan Cavern en dwarsboomde zo opnieuw haar plan om weg te komen. “Wat als ze we eens wat tijd samen doorbrachten?” Hij knipoogte en hoewel het vrij duidelijk was waar hij op doelde, sloeg het er bij haar pas laat in. Plots kreeg ze het wel heel erg was. Starclan, was dit een Dinspots 2.0? Was een niet al genoeg? “Het moet immers eenzaam zijn in een taak zoals de jouwe” Ze schudde haar kop. "Ha-ha, n-nee hoor," hakkelde ze ongemakkelijk. "Ik heb Starclan, en mijn vrienden," Misschien had hij ook wel wat meer Starclan in zijn leven nodig.

[War needs jesus Starclan]