Not at home

Het liefst bleef ze bij het beekje of de velden vol lavendel, omdat ze zich daar het meest op haar gemak voelde. De Vulture's drop droeg by far te veel drama met zich mee, en de Hightrees, waar ze zich nu bevond, was voor een Windclan kat zoals zij veel te dicht begroeid. Toch had ze zich hierheen bewogen, gezien de meeste kruiden die ze nu nodig hadden toch hier groeiden. Ze snapte niet dat sommige katten, zoals de bruine tabby die in de verte aan het ronddartelen was, zich hier thuis konden voelen. De hoge bomen leken haar intimiderend, alsof ze telkens op haar neerkeken en afkeurend met hun takken ritselden wanneer ze iets verkeerds deed. Het was allemaal zo anders dan hun oude gebied, en ondanks dat Routpaw niet ondankbaar wilde zijn, wenste ze dat ze weer thuis was. Ze kwam tot stilstand en keek met een kleine glimlach naar de bruine kater, die ze nu als Tallshadow, of Tallstar, herkende. Waarschijnlijk mocht ze hem het meest van alle leaders, maar dat moest je niet aan Everstar door vertellen. "Ehm, goedenmiddag Tallsha-, eh, Tallstar," Knap verwarrend hoe ze hem nu precies moest noemen.

Hij grinnikte toen ze over zijn naam struikelde. Even keek ze hem verontschuldigend aan, maar de Shadowclan leader leek het haar gelukkig niet kwalijk te nemen. De kater draaide zich om en boog, waardoor de jonge poes even allemaal vraagtekens in haar ogen kreeg. Zou het niet eerder andersom moeten zijn? "Gegroet vrouwe Routpaw," Zijn stem klonk vrolijk, Tallstar was zo'n beetje het tegenovergestelde van Everstar en de jonge poes wist niet precies hoe ze er nu op moest reageren. "B-bedankt, meneer," Haar eigen leider dwong respect af met enkel een blik, Tallstar, niet echt. Eigenlijk vond ze dat wel prettig. "Sorry als ik stoor! Ik kwam enkel langs," ze gunde hem een haastige glimlach.

 De Shadowclan leader wuifde haar verontschuldigingen weg, duidelijk er weinig acht op slaand. "Relax," Mauwde hij glimlachend, wat een vriendelijke kater. Routpaw was echter niet zo goed in dit 'relaxen' wat de jongeren tegenwoordig deden. Ze glimlachte terug en besloot te gaan zitten, haar staart keurig om zich heen geslagen. "Ik dacht na over onbelangrijke zaken," Even keek ze hem schuin aan. "Waarover, ehm, als ik vragen mag?" haar nieuwsgierigheid won het opnieuw van haar verlegenheid.

Ze keek hem nieuwsgierig aan en zag hoe hij op haar woorden knikte. Haar nieuwsgierigheid had haar meer dan eens in de problemen gebracht, maar deze keer gelukkig niet. "De perikelen der vriendschap en liefde," ze lachte wat verlegen en terwijl hij zijn woorden dramatisch verzuchtte. Routpaw glimlachte vaagjes naar hem. Oh ja, daar had ze ook vaak genoeg nachten over wakker gelegen. Ze was er eigenlijk altijd vanuit gegaan dat katten met haar rang simpelweg geen liefde konden voelen, of zouden voelen. Het tegendeel was echter waar en ze wist niet goed hoe ze met die gedachte om moest gaan. Even zuchtte ze, maar ze zou haar hart niet gaan luchten over dergelijke zaken bij de leader van een, voor vele, vijandige clan. "Ah, ik zou dat niet onbelangrijk noemen, toch," Ze gunde hem nogmaals een glimlach. "Waar zouden we immers zijn zonder?"

De leader grinnikte, maar schudde vervolgens weemoedig zijn gestreepte kop. "Ik zou persoonlijk een heel wat makkelijker leven hebben," een soort van verontschuldigende blik werd haar kant op geworpen en de poes voelde een steek van medeleven. Soms was het lastig te bedenken dat leaders ook gewoon katten waren, ze had altijd een soort, nuja, afstand gezien tussen een leader en een 'normale' warrior. Een soort lijn, dat er perse een verschil moest zijn. Dat leaders op een of andere manier hun gevoelens gewoon uit konden zetten en de clan voor moesten kunnen laten gaan. Nu pas bemerkte ze dat ze dit onbewust had gedacht. Wie weet dacht met ook wel zo over haar, als medicine cat apprentice. Hoe dan ook glimlachte de jonge poes begrijpend. "Ik ook," stemde ze met een zucht in, en lachte even wat ongemakkelijk. "maar ook een stuk minder leuk leven," Het was lastig voor haar om sommige keuzes te maken, om een bepaalde afstand te houden tussen haar en degene die ze lief had. Toch had ze liever die pijn, dan dat ze helemaal niets zou voelen.

Uhm, voelde hij zich.. Schuldig? Oh nee, dat was helemaal niet haar bedoeling! Routpaw had zich neergelegd bij het feit dat ze geen liefde mocht koesteren, dat was nu eenmaal zo. Het maakte het niet makkelijk, maar het was nu eenmaal een bijkomst van haar rang waarmee ze moest leren leven. Ze probeerde dan ook warm naar hem te glimlachen, als om te verzekeren dat het wel goed zat. Tallshadow bromde enkel wat instemmend.  "Daar spreek je een waar woord," stemde hij met haar in. "Al doet het ook pijn, veel," de kater zuchtte en even zag ze een steek van verdriet in zijn groen-gouden ogen. Routpaw beet op haar lip. Daarachter lag vast een pijnlijk verhaal die misschien niet voor haar oren bestemd was, maar het was rot om hem zo te zien, zelfs al was hij de leader van een andere clan. Ze was een medicine cat apprentice, moest een medicine cat niet voor elke kat uit elke clan kunnen zorgen? Zij vond van wel. Ze stapte dan ook wat nerveus naar voren en tikte uiteindelijk toch bemoedigend met haar neusje tegen de zijne. "H-hey, kop op. Vroeger is vroeger, je kan altijd anders of beter doen, nu," Ze glimlachte hem toe. Als iets hem dwars zat kon hij dat bij haar kwijt, alleen wist ze niet zeker hoe ze dat aan hem moest zeggen. Immers kenden ze elkaar amper en was hij ook nog eens van een andere clan. Routpaw deed dit niet zoveel, maar andere katten vaak wel.

"Je bent wel erg wijs voor je leeftijd," ze knipperde wat verbaasd met haar ogen bij dat compliment, waarna ze wat in verlegenheid gebracht werd. Dat een leader van een andere clan zo lovend over haar sprak, gaf haar een warm gevoel van binnen. "Uhm, b-bedankt," stamelde ze met een mond vol tanden. Routpaw glimlachte. "Al, uhm, is dat voornamelijk aan Lizardpath te danken, zij heeft mij alles geleerd wat ik ken ,"sprak ze lovend over haar mentor. De zwart-witte poes was een heel erg belangrijk figuur in haar leven geworden. "Houd die visie zo lang mogelijk vol, het verleden zou je nooit mogen inhalen," ze knikte langzaam en begrijpend. "Al veel teveel katten blijven erin hangen," even wendde ze haar blik af. Ja, daar was zij ook schuldig aan geweest, Toen haar moeder ter overlijden kwam had dat een grote impact op haar gehad. Als kitten had ze dan niet mee willen doen aan de spelletjes van de andere, ze was telkens bedroefd geweest. Uiteindelijk was het haar broer geweest die haar de schop onder de kont had gegeven om door te gaan met het leven. Want dat moest, katten gingen dood en jij moest voortleven. Zo was het ook met Bearpaw gegaan. Zo zou het met de volgende ook zijn. Routpaw zuchtte even en deed een poging die gedachte van zich af te schudden, ze wilde er niet aan denken. "Is het zwaar om een leader te zijn?"gooide ze dan ook het gespreksonderwerp een andere kant op.