In fact, my today show me how much I’ve lost

Ze maakte zich redelijk zorgen over Brindle. Het zien van haar oude clanmates zou vast en zeker zwaar moeten vallen. En hoewel Orchid niet alles had meegekregen van de clankat wist ze zeker aan haar reacties dat de breuk op een pijnlijke en hartverscheurende manier was gegaan. Dus het minste wat ze kon doen was even langs gaan bij de tabby poes die waarschijnlijk alleen gelaten wou worden. Maar Orchid was Orchid niet als ze haar boundries overstak en met een glimlachje op haar lippen liep ze dus ook op Brindleleaf af en ging in stilte naast haar zitten. Haar blik heel even op oneindig richtende voor ze deze toch langzaam bijdraaide naar de iets jongere kat toe. "Sommige dingen zijn moeilijk te verklaren nietwaar?" Begon ze langzaam haar kopje iets bijdraaiend. "Het kan oneerlijk aanvoelen. Maar misschien is het juist een zege dat ze hier nu zijn. Of het is een test van jouw S..tarclan?" Het laatste woord zei ze even moeilijk terwijl ze haar vragend aankeek of ze de term van Brindleafs variant van the tribe of endless hunting goed had uitgesproken.

Voorzichtig hielt ze zichzelf stil, de oud clankat laten spreken en knikte enkel. In sommige opzichten leken Brindleleaf en Orchid wel op elkaar. Brindle had alles wat ze kende, haar gehele leven en iedereen die ze lief had opgegeven om haar kittens gelukkig te maken. Orchid zou in haar situatie mogelijk hetzelfde hebben gedaan, maar ook snapte ze heel goed hoe kapot Brindle er aan ging, ze was vertrokken in de pijnlijke hoop haar kits nooit meer te hoeven zien zodat ze hen niet pijn deed en nu waren ze hier opnieuw. Haar kwellende. "Het is waar dat je nu onder de hemelen van de tribe of endless hunting leeft." Begon ze rustig. "En als jij het wenst weet ik zeker dat zij jou een plaats geven in hun rangen als je eenmaal sterft." Warm glimlachte ze haar staart even tegen die van Brindle aandrukkend. "Maar in Starclan leven jouw ouders en grootouders door. Dierbaren die je reeds bent verloren. In de tribe maakt het niet uit hoeveel fouten je maakt. Endless Hunting waakt nog altijd over je, hoe ver je dan ook bent.
Maar dat hoeft inderdaad niet te betekenen dat ze je nu nog uittesten." Ze keek heel even bedenkelijk op. "Misschien moet je er inderdaad niet teveel achter zoeken en is het slechts een pijnlijk toeval. Wat het dan ook is. Het is aan jou om te beslissen hoe je hiermee omgaat en wat je gaat doen als ze weer vertrekken." Ze slikte even en schudde haar hoofd langzaam. "Voor nu heeft Skyteller ze de vrijheid gegeven om tijdelijk te verblijven in de grot, maar als het leafbare gaat worden zal het voor de tribe ook moeilijker worden. Voor die tijd zouden ze weer verder moeten trekken vrees ik." Ze slikte even haar aankijkend. "Zou je het zo lang kunnen uithouden met ieder die je liefhad in de buurt. Zou je het vol kunnen houden als ze vertrekken en hen niet achterna gaan?" Het was een eerlijke vraag, van moeder naar moeder. Ze wou Brindle geen pijn doen en haar ook niet dwingen om keuzes te maken, het was enkel intresse hopende dat ze de tribe kat wat meer zou kunnen begrijpen.

Met een geruststellende blik in haar diep blauwe ogen luisterde ze naar Brindleleaf en sprak geen woord toen deze aan het praten was. Zodra de kattin echter uitgesproken was hief ze haar kopje even omhoog en sloot haar ogen diep adem halend. "Ik..
snap in een zekere zin de twijfels en pijn waar je mee zit Brindle. Manen geleden heeft mijn dochter de tribe verlaten en ik was gebroken en in twijfel. Het liefste was ik haar achterna gegaan maar Skyteller verzekerde me dat ze oke zou zijn, dat haar pad ergens anders zou liggen." Ze slikte even moeizaam. "Ik voelde me waardeloos dat ik haar niet had kunnen laten zien hoe veel moois en warmte de tribe had. Maar ik had mijn familie om mij omhoog te helpen. die zichzelf naast hun eigen verdriet zette om mij overeind te krijgen." Even draaide ze haar kopje weer bij en keek haar warm aan. "Wat de keuze ook zal zijn, ook al is het meer een illusie van een keuze dan een echte keuze zelf. The tribe of Rushing Water ziet jou als een familielid Brindleleaf. Wij zullen je opvangen en je er bovenop helpen. En als iemand het daar niet mee eens is krijgen ze met mij temaken." Giechelend liet ze haar staart over Brindle's rug glijden. "Wonden zoals deze zullen altijd pijn blijven doen. Maar met het juiste gezelschap kan het in ieder geval een stuk aangenamer gemaakt worden. Je bloed niet alleen.." Liefdevol, bijna als een moeder die naar haar kit keek keek zij Brindle even aan voor ze haar staart weer terugtrok. "Voor nu zou ik toch adviseren om te proberen met ze te praten. Het zal beter zijn voor je eigen gemoedstoestanden. En wie weet hebben hun hun gedachten ook veranderd. Het missen van een ander snijd aan beide kanten. Hoe sterk iemand zich dan ook probeert te houden."