Not my kind of type

Een slanke, maar erg grote poes trippelde door de bossen. Ze gaven haar een benauwd gevoel. Precies of ze was opgesloten in een klein wereldje. Er was zo veel gebeurd. Te veel voor haar mooie hoofdje. Ze stopte. Haar neus pikte een geur op. Dinspots. Ha, die mousebrain was bezig met poesjes, niet eens met zijn eigen zus. Ze zou hem eens wat laten zien. Voelen. De poes dook soepel en met gratie in sluiphouding. Poot voor poot, erg precies berekend sloop ze op haar broer af. Ze kon hem niet zien, alleen maar ruiken. Nu wist ze ongeveer hoe blinde katten zich moesten voelen. Hoewel ze een mooi onderscheid zag van struiken en stam. Ze sloop onder een braamstruik. Met haar staart veegde ze de prikkels en bladeren weg. Nu had ze een goede uitkijk. Aah daar was broederlief. "Aan het jagen?" Ze schudde met haar staart. Een pratende struik geweldig. Ze snoof en knipperde een traantje weg. Wat was Mothrain toch komisch vandaag.

+ Dinspots first

Ja, hij was gewoon zijn charm-skills aan het uittesten op een boom, tot een bosje verderop terug sprak. Verbaasd draaide Din zich half om, want daar was het geluid vandaan gekomen. Kort fronste hij waarna hij zich realiseerde wiens stem dit was. Maar hij speelde mee. "Zeker, ik werk altijd graag en hard voor mijn clan," beantwoordde hij uiterst serieus. Hij stapte charmant naar voren en wiebelde vrolijk met z'n derriere. "Met welke ontzettend knappe kattin heb ik het genoegen?" vervolgde hij toen, nu met wat meer moeite zijn lach aan het inhouden.

De poes grinnikte en liet de struik trillen. Een struik die giechelde. Eeujjj. Toen hij zijn kont aan haar showde, sprong ze uit de struik. Met haar nagels in zijn oh zo charmante derriere. "Met mij!", gilde ze luid. Ze was niet bepaald subtiel. Menig kat kon haar daarom niet uit staan, maar gelukkig kon haar broederlief dat wel. Ze gniffelde, liet los, maar duwde hem wel omver. Of een poging tot.

Oh oh. Blijkbaar vond de struik zijn achterwerk toch niet heel charmant, want plots voelde hij er een stel nagels in. Met een verraste schreeuw draaide hij zich om en kon moeilijk het gegil van zijn zus missen. Haar nageltjes prikten en kort siste hij. Kijk, hij vond haar heel leuk, maar het deed pijn, oké. Gelukkig liet ze snel genoeg los, maar nu duwde ze hem wel naar beneden. Mijn god, het kind hield nooit op. Ondanks dit stond er een gigantische grijns op zijn gelaat. Want hoewel ze nogal wild kon zijn, was het wel zijn zus, en hij hield ontzettend veel van haar. Dramatisch liet hij zich op de grond vallen. "Man down!" miauwde hij toen, even dramatisch. Want als er iets was waar hij goed in was, dan was het een dramaqueen zijn.