In all my dreams I drown

En Banepaw was weer eens gevlucht, weg van haar clan en katten die haar irriteerde met alles wat irritante katten van een nutteloos oude apprentice wilden. Niet dat ze ook maar iets kon. Ze was te koppig en te irritant voor iemand om haar ook maar een ding te leren. Ze had echt een hekel aan alles en iedereen. Haar clan en diens bewoners inbegrepen. Plus haar familie, en iedere andere kat. Je kon er maar vanuit gaan dat ze er een hekel aan had voor ze het uberhoud kende. Maar zo ook dat ze wat boos naar het water staarde. Ze kon zwemmen... maar geweldig was het niet. Eigenlijk stond haar zwemlevel gelijk aan enkel spartelen. Ze hielt dus ook een gezonde afstand van de stroom af. Languit lag ze op een platte steen die verwarmd was geworden door de zon. Het was comfortabel gevoel aan haar buik. Maar net, nét op het moment dat ze zich wilde relaxen hoorde en rook ze een kat. Meteen zette ze haar haren op en duwde de kleine kattin zich omhoog. "Okey, wie the finch is hier en wat moet je? Als het sociaal doen is kan je maar beter meteen omdraaien voor ik je het water in gooi en je verzuip" Bedreigen terwijl je alles behalve intimiderend was. Het was een vak.

[ Eerste post Rout :3

Het leek dus de medicine cat apprentice te zijn van Windclan. Oh wat een eer om bij zo belangrijk gezelschap te zijn. Ze vernauwde haar ogen terwijl ze naar de tabby met witte kat keek. Stom konijnenfok beest. Ze duwde haar oren naar achteren waardoor deze verdwenen in haar donkere pels. Ze was echter niet bedreigd of zelfs maar minder agressief geworden nu ze de ander had gezien. Nope, het werd alleen maar erger. Medicine cats. Van die nutteloze rot katten. Je kon toch gewoon iedereen uitleggen welke planten je voor wat nodig had? Maar nee, deze katten moesten weer special snowflakes zijn en owhhh andere helpen en liefde voor de wereld geven. Walgelijk. Laat staan dat ze dan ook nog casual met dode katten konden kletsen zonder enig probleem. Echt waarom waren deze dingen er nog? Had je nu écht Starclan nodig? Alle berichten die ze gaven waren zo vreemd en raadselachtig dat je ze pas ontrafeld als het te laat is. Urgh. Ze trok haar lip kort op naar de ander toen deze een sorry stammelde. In ieder geval zorgde dit ervoor dat de kattin weer ging liggen, haar staart heen en weer zwiepend over haar steen heen. “Tuurlijk. Nou zoals je kan zien is een river vrij lang, genoeg plek om je plantjes te zoeken zonder mij lastig te vallen met je aanwezigheid”