Blurryface

Onderwerp: Blurryface vr 19 mei 2017 - 17:48

Met twee harde slagen sloeg de kleine gebouwde she-cat haar klauwen in de bast van de boom waarop ze zichzelf omhoog trok en met haar achterpoten zich afzette tot ze bij de eerste de beste tak kwam die ze kon vinden. Rustig klom ze de tak op waar ze lekker uitgebreid op ging liggen, haar staart hangend in de lucht terwijl ze kort haar ogen sloot. De afgelopen moons waren zwaar geweest, ze ergerde vol aan de katten die dachten dat omdat ze nu een veilig toevlucht hadden nu allemaal in vrede konden leven in één grote 'clan'. Ze had de idioten die dat dachten eens goed bij hun oortjes gepakt en verteld dat dat nooit zou gebeuren. Niet wanneer zij nog ademende tenminste. De kleine calico she-cat klapte haar nagels uit en begroef deze in de schors van de dikke tak. Een ijskoude windvlaag waaiend door de takken en glijdend over haar korte vacht. Ugh, ze haatte dit. Ze haatte de andere clans, ze haatte dat ze bij elkaar in een verdomme grot moesten leven, alles haatte ze. Ze wou gewoon thuis zijn, haar taken doen als warrior en veder nergens anders aandenken. Skyreaper had al vanaf het begin van de journey niet eens glimlach op haar lippen kunnen krijgen. Iedereen verziekte haar dag al door enkel al te ademen. Konden de andere clans gewoon niet even op rotten? De she-cat snoof, haar ogen weer geopend die de storm met zich meedroeg toen er gekraak klonk.

-Open

Onderwerp: Re: Blurryface vr 19 mei 2017 - 17:52

If you can't handle me at my worst

Met een gil gleed de jonge poes weer naar beneden, takken rakend in haar pad. Naar beneden gaan ging in ieder geval veel sneller dan naar boven. Goed dat ze een boom gekozen had met laaghangende takken - die braken haar val waardoor ze uiteindelijk toch maar mooi met haar pootjes op de grond belandde, geen schrammetje op haar lichaam. Haar vacht, daarentegen, was een ander verhaal. Geërgerd zuchtte de Windclan apprentice en ze ging op haar gemakt zitten. Met een frons op haar snuitje begon ze haar lange, bijna Riverclan-achtige vacht weer mooi te leggen. Ze zou zich schamen als iemand haar nu zo zou zien. Van de aanwezigheid van de andere kat, was ze zich dus ook niet bewust.

Onderwerp: Re: Blurryface vr 19 mei 2017 - 18:02

Het was haar niet opgevallen dat er nog een andere kat een paar bomen veder op ook ergens de takken zat net als haar maar toen deze nogal luidruchtig de boom uitknikkerde stonden haar haren rechtovereind. Geschrokken duwde ze haar nagels in de tak en keek naar beneden toen er een zwart, witte apprentice op de grond flikkerde. Skyreaper trok met haar oor, haar ogen tot spleetjes geknepen toen de bekende geur van de hazenvreters haar neus vulde. Sinds wanneer begonnen die beesten te klimmen? Waren ze niet gemaakt om op de grond te blijven? De kleine calico she-cat duwde zich omhoog en keek toe hoe de jonge apprentice haar vacht begon te likken alsof een val uit een boom iets heel dagelijks was. Skyreaper drukte haar kaken op elkaar proberend niet hard te zuchten toen ze haar aanwezigheid aan kondigde. "Nooit gedacht om een Windclanner ooit zien te klimmen"

Onderwerp: Re: Blurryface vr 19 mei 2017 - 18:25

If you can't handle me at my worst

De zwart-witte poes sprong lichtjes omhoog toen plotseling een stem van boven haar klonk maar ze ontspande zich snel weer. Met een nonchalante blik in haar ijsblauwe oogjes keek de apprentice naar boven, waar haar ogen die van de andere kat ontmoetten. Het was een Shadowclanner, dat vermoedde ze toch aan de scherpe en niet al te aangename geur. Maar ja, alle clans stonken eigenlijk. Vooral Riverclan. "Nooit gedacht dat een Shadowclanner kon praten. Ik dacht dat ze alles duidelijk maakten met hun klauwen.", schoot ze meteen terug en innerlijk gaf ze zichzelf een schouderklopje. Ja, dat was een goed antwoord, Leopardpaw! Papa zou trots op haar zijn. Een kleine grijns lag op haar witte snuitje en ze plooide haar zwarte staart deftig om haar witte voorpootjes. Het zwart in haar vacht was veelvuldiger dan het wit; daarmee ging ze vaak in het duister op. Alleen haar ijsblauwe oogjes en haar witte snuitje en borst waren dan zichtbaar. Dat was nu ook het geval, in de schaduw van de vele bomen. Om eerlijk te zijn vond Leopardpaw het eigenlijk wel aangenaam. Ze voelde zich verborgen tussen de bomen, alsof ze alles zou kunnen doen en niemand er haar een opmerking over zou geven. Ze was zich bewust dat dat niet normaal was voor een Windclanner, die waren gewend in de open gebieden te jagen. Jammer dat ze dat nooit in hun oude gebied had kunnen oefenen, en hier was er nu eenmaal een bos waar ze vrij in mocht rondlopen.