just curious

Het was al Zonhoog. En dat kon Shallow al voelen aan hoe warm het al was, en hoe hoog de zon aan de lucht hing. Haar nog dikke pels tintelde toen ze een sterke, vieze geur naar binnen kreeg terwijl ze verderliep naar geen specifieke plaats. De grijze kattin keek snel rond. Hier was ze wel ooit geweest, maar ze kon niet precies haar poot zetten van wanneer. Ze had wel over deze plek gehoord, éen van de gevaarlijkste plekken volgens een verhaal dat een kat haar ooit had verteld. De grijze kattin liep verder. De geur werd sterker en sterker, waardoor ze voor kort een vies gezicht trok. Maar dat hield haar niet tegen. Ondanks het feit dat ze zeker terug moest lopen voordat iemand haar afwezigheid begon te merken.
Een hard geluid van iets dat snel voorbij raasde liet haar heel hoog achteruit springen. Haar vacht meteen overeind. Terwijl ze kleine stapjes nam kwam ze steeds dichterbij, totdat ze uiteindelijk de struiken uitliep en meteen voor een rare grond stond. Langzaam deed ze een poot erop. Het voelde heet aan onder haar kussens en door de hitte rook het ook niet erg aangenaam. "Wat een nutteloos ding." Murmelde ze tegen zichzelf. Zou ze erop staan? Of was dat ook al gevaarlijk?

+Chawl first

Ze had zonet haar andere voorpoot op het stinkende pad gezet en tikte nieuwsgierig met haar neus tegen de grond aan nadat ze het onder haar voelde trillen. Niet oplettend dat er nog zo'n raar ding al snel zou voorbij razen. “Shallow wat doe je! Ga daar vandaan.” Klonk een bekende stem, toch kon ze even niet vandaan hebben van wie het was. Meteen draaide ze haar kop richting de bron van wie haar zojuist geroepen had. Ze kon hem al meteen herkennen bij de ogen. Misschien had ze zijn stem niet herkend omdat er een soort raar geluid het zowat bedekte of omdat ze de kater nog nooit zo geschrokken had gezien. Een glimlach kwam op haar gezicht terecht, en voordat ze hem gedag kon zeggen werd ze plotseling ruw weggeduwd door de zwarte Young One. Waardoor ze voor even op de grond belandde en op haar buik rolde. Nu was zij degene die nogal geschrokken was van de plotselinge actie. En toen ze haar bek opende om wat terug te zeggen werd ze weer onderbroken door nog zo'n groot en eng onbekend ding dat precies op die stinkende weg voorbij raasde. Met haar ogen groot van verbazing en schrik keek ze Chawl aan. "Dit is zonet niet gebeurd." Zei ze nadat ze langzaam besefte wat er zonet gebeurde. Ze stond weer op en liep de kater toe. "Dank je wel dat je me wegduwde. Maar ik had geen plannen om volledig dat pad op te gaan. Het stinkt en het voelt heet aan. Ik was gewoon nieuwsgierig." Legde ze uit. Misschien moest ze beter opletten. Maar dat werd haar al verteld sinds ze een kitten was.

"Ik zeg niks.” Beloofde Chawl nadat ze hem had gesmeekt dit niet te vergeten. Als Claw of Shark hierachter kwamen zouden ze ver van blij zijn. Meestal zou Shallow verwachten dat ze dan eerst opgelucht waren dat zo'n kleine Young One het nog gered had. Maar waarschijnlijk zou dat niet echt zo zijn, aangezien zij nogsteeds niet bestemd was om iemand te doden. Dus zo nuttig was ze ook weer niet. Tenzij ze anderen kon helpen met wonden, en prooi vangen kon ze ook wel goed. Alleen vechten was niet haar sterkste punt geweest. “Thunderpaden zijn gevaarlijk Shallow. Het is verstandig er alleen op te gaan staan als je hem echt over wilt steken en ook dan moet je heel goed kijken. Die monsters rennen echt super hard, maar goed je leeft nog.” Vervolgde hij. Waardoor een grijns onstond op zijn gezicht en haar een vriendelijk stootje gaf. “Laten we hier weg gaan. Die stank is niet te harden.” Voegde hij toe. Waardoor Shallow moest knikken en een dramatische zucht gaf. "Hier zou ik inderdaad niet dood gevonden willen worden." Antwoordde ze met een grinnik. Waarna ze vervolgens hem een plotselinge tik gaf en de struiken inrende. "Pak me dan, als je kan, slomerd!" Riep ze meteen met een uitdagende lach. Haar conditie was nog niet de beste, maar snel was ze zeker.

De grijze poes was tenminste goed in snel reageren. Waardoor ze makkelijk door de bomen kon zigzaggen. Snel keek ze via haar rechterschouder naar achteren. Waardoor een kreet van schrik haar ontsnapte toen ze plotseling Chawl vlak achter haar aan zag rennen. Een lach snel volgend. “Wie is hier nu sloom.” Zei de kater nadat hij haar speels in haar staart beet. Ze zwiepte het snel weg en gaf hem meteen een zachte klap ermee. Gewoon een speelse klap om hem verder uit te dagen. "Ik zie geen verbetering, hoor!" Riep ze terwijl ze haar tong naar hem uitstak. Al gauw weer vooruit starend terwijl ze plotseling een grote boom voor haar neus zag. Sinds het te laat was om er door langs te rennen had Shallow geen andere keus dan omhoog.
Zonder veel na te denken maakte ze een grote sprong en stak haar klauwen in de boomstam. Snel omhoog klimmend. Soms gleden haar achterpoten uit, aangezien ze nog niet had geleerd hoe te klimmen. Uiteindelijk klom ze hoog genoeg om rustig op een tak te zitten. Chawl weer uitdagend aankijkend. "Ik hoop voor je dat je kan vliegen."

Helaas leek de kater haar uitdaging aan te gaan. En meteen al kreeg ze spijt om hem uit te dagen. Want blijkbaar was ze vergeten hoe hij op de bomen terechtkwam. “Dat moet je echt eens leren Sha’tje.” Zei hij vervolgens met een grijns. "Ik ben er mee bezig," zei ze, alsof het iets dom was. “Je kent me langer dan vandaag toch?” Vroeg hij. Ze keek hem weer aan. "Ja," antwoordde Shallow meteen. "Sinds gisteren." Grapte ze. Haar ogen al gericht op haar poot terwijl ze het snel een wasbeurt gaf. Niet merkend dat Chawl makkelijk naar haar tak op kon klimmen. “Boe!” Meteen sprong ze op. Haar klauwen in de tak borend toen het nogal wiebelde onder hun gewicht. "Deze tak kan jou niet aan," zei ze plagerig. "Dus daar gaat mijn lunch naartoe." Ze tikte zijn buik speels aan. Snel realiserend dat een tak geen perfecte plek was om iemand uit te dagen. Vooral niet nu ze... Nogal niet de beste was in eraf gaan, oftewel, dit zou misschien later een probleem worden. Maar daar lette ze even niet op.

Ze bleef de zwarte kater aankijken terwijl hij verder sprak. “Ik kan het je leren als je wilt.” Bood hij aan. Waardoor ze meteen haar oren geïnteresseerd spitste. "Dat hoef je niet eens te vragen." Zei ze met een brede, enthousiaste glimlach. Ze deed haar best niet van de tak af te vallen, aangezien ze op weinig dingen lette als ze over iets zeer enthousiast werd. Op haar volgende plagende zin, over zijn lunch-probleem, begon Chawl te lachen. Waardoor Shallow haar kop kantelde, alsof het iets heel ongewoons was wat hij deed. Maar een glimlach was nog steeds te zien op haar gelaat. Wat al duidelijk aangaf dat ze het grappend bedoelde. Met hem was het altijd een grapje. Zo waren ze nou eenmaal. Het enige wat ze serieus deden was dat ze het meende toen ze de Elite in wou gaan. Maar toen kenden ze elkaar amper. “Ja, ik ben het prooimonster. Lunch is nergens veilig voor Chawl het prooimonster.” Daar moest de grijze kattin echter om giechelen. "Oh, dat is jouw nieuwe bijnaam. Prooimonster." Zei ze glimlachend terwijl ze haar slappe lach in bedwang probeerde te houden. "Dan ben ik de prooimonsterjager, en ik jaag op prooimonsters." Ze maakte een raar, grappig grommend geluid. Ja, met haar hoge stem klonk de grom veel minder dreigend dan bedoeld was. "Wacht, dat is een mond vol..." Zei ze terwijl ze erover nadacht. "Ik ben dan maar een Chawljager. Ik jaag specifiek op Chawls." Ze hield haar schouders op voordat er nog een giechel uit haar bek ontsnapte. Jep, ze had nog altijd haar zeer creatieve namenvaardigheden.

"Ja tuurlijk, je bent een goede mentor." Zei ze grinnikend terwijl ze naar beneden keek en al snel opmerkte dat ze behoorlijk hoog zaten. Snel rihtte ze haar ogen op dat van Chawl. Waardoor ze wat veiliger voelde dan beneden kijken, oké, hoogtevrees kon er ook bij. “Gelukkig is er daar maar eentje van.” Grinnikte hij nadat ze verklaarde dat ze een Chawljager was. Waardoor Shallow al snel haar glimlach terug had en het hele hoogte-gebeuren vergeten was. “Alleen die is heel lastig te pakken te krijgen. Hij is bijna onzichtbaar in de schaduwen van de omgeving en juist als je het niet verwacht springt die tevoorschijn.” Voegde hij plagerig toe terwijl hij zijn poot tegen haar kop aansloeg. "Wacht maar tot ik je-" Sprak ze uitdagend terwijl ze een stap naar voren om hem tegen de stam te duwen, maar gleed vervolgens uit met haar achterpoot waardoor ze van de tak afgleed. Gelukkig sloeg ze haar nagels van haar voorpoten in de tak en probeerde weer omhoog te komen. Haar blik gericht op Chawl terwijl een giechel uit haar ontsnapte. Oeps?

Gelukkig had Chawl snel door dat ze niet bepaald handig was in de balans vinden, op een tak. Maar het was al goed dat de tak er zelf niet onder hun gewicht brak. Aangezien het net dik genoeg was om hun allebei te dragen. Ze liet een klein, gepijnigd geluid horen toen ze de klauwen in haar poten voelde. Zonder veel te klagen klom ze de tak op, haar staart lichtjes heen en weer zwiepend terwijl ze zichzelf liet helpen door de andere kater. Nadat ze eindelijk weer wel op de tak stond schudde ze haar korte vacht even. "Pfft. Dank je." Zei met een glimlachje. "Dat was al genoeg beweging voor vandaag." Grapte de kattin vervolgens voordat ze besloot te gaan zitten en met een plotselinge vraag aankwam. "Hoe gaat jouw training, trouwens?"

Chawl gaf haar een knikje nadat ze hem bedankt had. “Over die beweging gesproken. Misschien moet ik je meteen maar uitleggen hoe je op een verstandige manier uit deze boom kunt komen.” Zei hij plagerig. Waardoor de grijze poes haar oren weer zijn richting spitste. "Ik wou een grap maken tot ik me besefte dat je eigenlijk gelijk hebt." Zei ze met een zachte grinnik voordat ze haar blik naar beneden richtte. "Als je me ooit uit deze boom wilt krijgen zou je er alvast maar mee gaan beginnen." Ze zwiepte haar staart in een speelse manier.
“Ja heel goed. Jinx is een goede mentor. Ik zag hem laatst weer met mijn vader praten. Ik denk niet dat het nog lang duurt voordat ze vinden dat ik er klaar voor ben.” Legde hij uit. Waardoor de cyperse kattin enthousiast opsprong. "Dus dan ben jij eerder een member. Ik denk niet dat Claw echt veel hoop in mij ziet." Zei ze met een kleine giechel. Ze had het zelf wel door. Dat ze echt geen 'elite-materiaal' was. Maar ze kon niet zomaar een moordmachine worden. Zeker niet met zo'n klein en fragiel lichaam. “En bij jou?” Kwam de vraag. Waardoor ze even vragend met haar oren trok. "Ik heb nog niks te horen gekregen. Maar Fortuna is zeker een hele goede mentor, Heb je haar hondentanden gezien? Met haar wil je niet grappen." Zei ze. Duidelijk trots op haar mentor. Langzaam zat ze weer neer. Nogal verbaasd dat de tak onder hun het nog redde. "Misschien is het makkelijker als je me nu leert om van een boom af te springen- of klimmen." Begon ze dat onderwerp weer toen ze opmerkte dat het al wat donkerder werd. Waren ze zo lang weg?