I can't swim very well... Okey, i can't swim.

Het was weer eens zover: hij had dorst gekregen. Nu moest hij dus naar The Rapids, wellicht zijn minst favoriete plek in dit gebied. Hij had een hekel aan water en rivieren en Riverclankatten en alles wat enigszins in die categorie leek te vallen. Daarbij, het wilde geruis van het water was verschrikkelijk om naar te luisteren en heel stiekem was hij als de dood dat hij erin zou vallen. Hij kon namelijk voor geen meter zwemmen en het laatste wat hij wilde, was dat hij gered zou moeten worden door een of andere visvreter. Nee, liet hem dan maar gewoon lekker verzuipen. Hij boog zich voorover en liet zijn tong het water rustig oplepelen terwijl hij naar de overkant van de oever staarde. Een eindje verderop was een Apprentice wat aan het Furball en ergens had Quiet een vaag voorgevoel dat dit wel mis moest gaan. En natuurlijk, het beest plonste in het water en begon al snel om hulp te roepen. Verdomme. Hij keek even om zich heen. Er leek niemand ter plekke te zijn die wél kon zwemmen, dus nu moest hij dit maar eens zien te verhelpen. Met een frons op zijn gezicht rende hij op de Apprentice af. Zonder na te denken, greep hij haar vanaf de oever bij haar nekvel en tilde haar het water uit. Daarna legde hij haar aan de waterkant neer. "Misschien kun je beter niet gaan zwemmen als je niet kán zwemmen," merkte de kater op, nog zwaar ademend van de plotselinge actie die hij had moeten ondernemen. Waarom konden Apprentices niet gewoon normaal doen? 

Het was toch iets te lang geleden dat hij iets met een redelijk gewicht had opgetild en hij merkte het eigenlijk ook meteen in zijn nek. God, hij werd ouder. Toch wist hij de Apprentice uit de wilde stroom te vissen voor het te laat was. Zijn borstkas ging snel op en neer van de adrenaline en alsof het niet erger kon, werd hij ook nog eens volledig nat gemaakt. Fijn. Met zijn lange vacht zou het ook nog een redelijke hoeveelheid tijd kosten voordat hij weer droog zou zijn. Maar goed, hij had een leven gered, dus het was het allemaal wel weer waard, toch? Zodra hij de bengaalse kattin aankeek, kreeg hij een geschrokken blik terug. Het moest ook wel eng zijn, bijna verdrinken. De poes vertelde dat ze erin viel en vroeg vervolgens direct of hij het niet aan de kersverse clanleider wilde vertellen dat ze in de rivier was gevallen. Gek genoeg noemde ze haar Queenbreeze, iets dat hem deed grinniken. "Geen zorgen. Het blijft ons geheimpje," stelde hij haar gerust. Hij kon zich daarbij voorstellen dat Oceanbreeze belangrijkere dingen aan haar hoofd had op dit moment. "Gaat het een beetje?" besloot hij toen maar te vragen. Ze leek oké te zijn, maar je wist maar nooit.

Queenbreeze was een bijzonder toepasselijke naam voor de huidige clanleider, ongetwijfeld. De kattin had absurd veel kittens, vooral voor iemand die naast moeder ook nog eens deputy en vervolgens leider moest zijn. Maar goed, zolang ze haar taken in beide rollen vervulde, had hij er weinig op te zeggen. De naam vond hij echter wel grappig. Queenbreeze, hij herhaalde het nog een aantal keer in zijn hoofd. Die zou hij erin houden. Er viel even een stilte tussen de twee. Begrijpelijk, het zou niet raar zijn als Deerpaw enigszins aangedaan zou zijn doro wat er zojuist gebeurd was. Om bijna te verdrinken was zeker niet niks. Toen hij vroeg of het wel ging, liet ze weten dat het wel oké was, al was haar antwoord niet bepaald overtuigend. Deerpaw keek hem wat verloren aan en de kater kwam overeind. "Laten we naar de grot gaan. Dan kun je wat opwarmen," zei hij, terwijl hij richting de grot wenkte. En als er echt iets was, zou Lizardpath wel even kunnen kijken.