Just the two of us.

Crowfur begon zelf ook weer bijna te huilen toen hij de tranen in de ogen van zijn dochter zag springen, ook al wist hij dat het nu van geluk was. En dat was misschien ook wel de reden waarom hijzelf ook bijna moest huilen: omdat hij ook zo gelukkig was op dit moment. Ze konden veel van hem afnemen en veel katten konden hem in de steek laten, maar zijn dochter zou altijd bij hem blijven. Die zouden ze hem nooit meer afnemen. Zelfs als StarClan haar op een dag zou gaan halen – wat hopelijk pas gebeurde nadat ze hem eerst hadden gehaald – dan zou hij nog dichtbij haar zijn, want ze had een plekje veroverd in zijn hart en die plek was er voor niemand anders dan voor haar. Sure, hij gaf toe dat er katten waren waar hij best wel wat om gaf, maar voor Leopardpaw was dat net iets anders dan voor die katten. Zelfs al zou hij ergens ver in de toekomst misschien ooit kittens krijgen met een andere she-cat dan nog zou Leopardpaw zijn nummer een zijn. Maar goed, dat waren dingen die nu nog niet voor nu waren. Eerst wilde hij Leopardpaw grootbrengen totdat ze voor zichzelf kon zorgen en dan zag hij wel verder. Eerst wilde hij ervoor zorgen dat ze veilig naar een nieuw territory gebracht zou worden en haar training zou voltooien met Quietstep, ook al zou het nog wel even duren eer dat ze warrior zou zijn. Crowfur kon het niet helpen dat hij luid begon te snorren toen ze aangaf dat ze ook van hem hield en hij gaf haar snorrend een paar liefdevolle likken over haar gezicht. “Het is je geraden,” sprak hij plagerig. “Anders ga ik je echt overal zoeken.” Hij wist echter dat hij wel op haar kon vertrouwen en dat ze zich aan haar woord zou houden. “Niemand zal ooit tussen ons in kunnen komen,” snorde hij. “Je was al mijn kleine prinses vanaf het moment dat je was geboren.” Hij grijnsde naar haar. “Het is nog steeds grappig hoe je steeds luid een keel opzette toen ik je achterliet in de Nursery om naar de warrior’s den te gaan. Ze zijn me zelfs één keer komen wekken midden in de nacht omdat je maar niet ophield met jammeren en toen ben ik bij je komen liggen, maar toen was je echt nog heel klein.” Hij keek vertederd naar haar. “Je zette altijd van die grote oogjes op toen je echt nog maar één moon oud was en je iets van me wilde hebben. Je was echt zo mooi en dat wordt er nu niet minder op. Ik durf te wedden dat ik de mooiste dochter van alle Clans zal hebben als je volgroeid bent.”

Hij lachte toen hij haar woorden hoorde. Lachen was iets wat hij niet vaak deed en als hij het deed, bulderde het echt door heel de ruimte. Of in dit geval door heel het bos heen. Hij kon amper geloven dat hij nog maar vijf of zes moons geleden een arrogante, opvliegerige tom was geweest die niets van anderen hoefde te weten en zich alleen maar op de opvoeding van zijn dochtertje had willen richten. Langzaamaan hadden Clanmates de muur die hij in zijn hart had gebouwd afgebrokkeld. Zijn vertrouwen was geschaad omdat hij bedrogen was geweest door een kat waar hij ontzettend veel van hield, maar zijn dochter en zijn Clanmates hadden ervoor gezorgd dat hij eindelijk was veranderd in de liefdevolle kat die hij altijd al wilde zijn. Voor zijn dochter was hij natuurlijk altijd zachter geweest dan voor elke andere kat, maar dat had hij nog nooit zo duidelijk laten blijken als nu en Crowfur was blij dat hij zich kon openstellen, want dit zorgde ervoor dat hij niet alleen dichter tot zijn dochter groeide, maar ook tot Crowcall. En dat laatste was toch wel stiekem iets wat hij graag wilde, ook al vond hij het moeilijk om zijn gevoelens toe te geven aan zichzelf. Hij dacht dat het nog wel even zou duren voordat hij ze toe zou geven aan Crowcall zelf, maar dat kwam ook voornamelijk omdat hij er eerst achter wilde komen of de gevoelens er echt wel waren. Hij wilde haar niet aan het lijntje houden en hij wilde ook niet tegen zichzelf liegen, maar voor nu leek het er wel op dat hij meer dan vriendschap alleen voor haar zou voelen. “Je bent de prachtigste kat van alle Clans en je bent een ontzettende deugniet.” Hij knipoogde naar haar. “Ik weet zeker dat ik nog vaak aangesproken ga worden op jouw gedrag.” Hij grinnikte. “Ik hoorde laatst iets over dat je Lightpaw hebt meegenomen op een tripje buiten de grot toen ze nog maar een kitten was?” Hij probeerde streng te kijken, maar een lach brak door op zijn gezicht en hij duwde vol affectie zijn neus tegen haar oortje.