So much has changed

Ferndust onderdrukte een geërgerde zucht. Ze wilde naar buiten, maar ze wist dat het zelfmoord zou zijn als ze dat zou doen. Ze had de omgeving gezien en ze had gehoord wat er gebeurde met katten die onvoorzichtig waren. En hoewel ze een grote wens had om zich bij StarClan te voegen, was het nu ook weer niet zo dat ze het daadwerkelijk ging doen. Dat wilde ze Bitterpaw en Tallshadow niet aan doen. Vooral Tallshadow niet. Hij was diegene die haar gered had en vervolgens geholpen had om er weer bovenop te komen. Ferndust had het idee dat ze echt vrienden waren en dat een ongeluk zoals de hare dat niet ging veranderen binnen de kortste keren. Ze had hem zelfs verdedigend tegenover katten die hun twijfels over hem hadden. Ze wist dat hij dat haar in dank af zou nemen, maar ze had er expres niks over gezegd omdat ze wist hoe druk hij het wel niet had. Toch verlangde ze ernaar om binnenkort weer eens een gesprek met hem te hebben. Ferndust’s aandacht werd getrokken door een tom die haar goede kant benaderde en tot haar verrassing merkte ze op dat het Panthersoul was. De laatste keer dat ze hem had gezien was in het geheim geweest, maar hij leek nog meer gegroeid te zijn dan de laatste keer dat ze hem had gezien. De spieren bij zijn schouders hadden zich goed ontwikkeld en het kinderlijke was verdwenen. Hij was een paar moons ouder dan haar, maar qua grootte scheelden ze niet zo heel veel van elkaar omdat WindClanners natuurlijk over het algemeen een kleinere bouw hadden en ShadowClanners een vrij grote. “Hey,” begroette ze hem zachtjes terug. Ze ademde zijn redelijk vertrouwde geur in en zonder dat ze zichzelf kon tegenhouden, deed ze een stap naar voren en drukte haar neusje even tegen zijn schouder aan. “Je bent echt gegroeid sinds de laatste keer dat ik je gezien heb. Hoe gaat het met je?”

Ferndust kon niet anders dan hem even bewonderen om hoe volwassen hij wel niet was geworden in zo’n korte tijd. Hij leek groter dan de vorige keer dat ze elkaar gezien hadden en hij had ook maar spiervorming gekregen. Zij was misschien net iets kleiner dan hem, maar het school toch niet veel. ShadowClanners waren over het algemeen grote katten en dus kon het zijn dat zij nog zou groeien. Niet dat ze daar veel aan zou hebben, want ze zou toch geen warrior worden. Ze probeerde echter zo goed mogelijk haar negatieve gedachten in te houden. Ze wilde zich nu concentreren op Panthersoul en de vriendschap die ze hadden opgebouwd in een paar ontmoetingen. Na de eerste ontmoeting had ze al geweten dat ze hem vaker wilde zien en hoewel het contact tussen haar en Aspenpaw verwaterd was, wilde ze niet dat hetzelfde zou gebeuren tussen Panthersoul en haar. Nu de Clans bij elkaar leefden, werd het natuurlijk een stuk makkelijker om contact met elkaar te onderhouden. Ferndust beet even op de binnenkanten van haar wangen toen hij zijn vraag stelde, maar zag toen zijn schuldige blik en hield haar scherpe opmerking in. Hij had het zo ook helemaal niet bedoeld. Misschien was het zelfs wel een compliment om dat dit betekende dat haar gewonde oog hem niet echt dwarszat. Ze moest alles positief bekijken, maar dat was echt zo verdomd moeilijk als er constant negatieve gedachten door haar hoofd gingen. “Ik heb mijn warriornaam gekregen,” sprak ze. “Niet bepaald op de manier die ik had gehoopt, maar Tallshadow heeft me toch wel eervol behandeld door me Ferndust te noemen en niet één of andere akelige naam die me constant zal herinneren aan wat ik heb.” Ze zuchtte. “Voor de rest ben ik in de elders’ den teruggetrokken en zien de meeste katten me nu als mikpunt van hun getreiter. Waaronder een paar katten van jouw Clan.” En ze wilde het niet, maar toch gleed haar blik licht beschuldigend naar hem.