Wrap you around my finger

Natuurlijk hield Raptorecho de kittens van Mousewish in de gaten. Hij wilde hun aan zijn kant hebben, macht over ze hebben. Hij wilde dat de kittens naar hem zouden luisteren wanneer dat nodig was en hem zouden steunen wanneer dat nodig was. Er waren genoeg katten die Raptorecho niet mocht binnen de clan. Tigergaze, Oceanbreeze, Magpiehowler en zo kon hij nog wel even door gaan. Hij wilde van ze af, gewoon omdat dat hem goed zou laten voelen. Er was geen specifieke reden voor, het lag aan hem, maar dat zal hij nooit toegeven. Raptorecho volgde Russetpaw stilletjes toen zij de Clan Cavern verliet. Ze ging richting de Eagles Peak en met een vluchtige omweg ging Raptorecho daar ook naar toe. Hij verstopte zich wachtte toen Russetpaw weer wat in zicht kwam en krijste toen om hulp. Zijn stem klonk niet als die van hem zelf, daar zorgde hij wel voor en hoopte zo de aandacht van Russetpaw te krijgen. Hierna verstopte hij zich ergens anders, zodat Russetpaw hem niet zou vinden, maar de roofvogels die hier woonden wel.

Eerste post voor Russetpaw

Vanuit zijn schuilplaats keek Raptorecho neer op de dichterbij komende Russetpaw. Ze was zo prachtig, zo onschuldig. Russetpaw deed hem denken aan Mousewish. Zijn Mousewish. Of hij echt van haar gehouden had, wist hij niet. Want kon een kater zoals Raptorecho wel van iemand houden? Liefde voelen, empathie? Nee, onmogelijk. Toch had Mousewish een zekere waarde gehad en was ze belangrijk geweest voor hem. Misschien had hij dankzij haar iets van goedheid gevoeld, vreugde? Ook niet zeker, maar het was iets positiefs geweest. Nu was ze dood en daarmee was al het goede in hem mee gestorven. Toch deed het aanzicht van de prachtige Russetpaw hem iets. Raptorecho pakte een steentje en gooide die weg, buiten het zich van Russetpaw, maar ze kon het steentje wel horen vallen, als het goed was. De blik van Raptorecho gleed omhoog, en ja hoor, een roofvogel kwam steeds dichterbij en leek Russetpaw te spotten. Nu was het een kwestie van wachten tot de roofvogel zich op Russetpaw zou storten.

Het was een kwestie van wachten. Het wachten leek hem echter veel te lang te duren, ook al was het nog geen minuut. Een grote schaduw viel over hem heen en ging vervolgens door naar Russetpaw. Raptorecho wachtte nog even terwijl zijn lippen kort omhoog krulde. Nog even wachten, nog even wachten. De roofvogel schoot naar beneden en greep Russetpaw vast. Opdat moment schoof Raptorecho in de rol die hij nu moest vervullen. "Russtpaw!" Riep hij en schoot naar voren. Hij sprong de lucht in en haalde de roofvogel en daarmee ook Russetpaw naar beneden. De roofvogel was relatief groot, echter viel het mee in verhouding met hem. Hij sloeg zijn nagels door de veren heen en bracht zijn kaken naar de nek van het beest om vervolgens hard door te bijten, tot de vogel slap werd. Hij liet het beest los en keek vervolgens bezorgd naar Russetpaw. Och arme Russetpaw. "Meisje toch," murmelde hij en drukte zijn snoet vaderlijk in haar vacht. Zijn dochter, ze was zijn dochter, niet die van Tigergaze. Raptorecho was de gene geweest die bij de geboorte de vaderrol een soort van had ingevuld.

Russetpaw was nog zo jong en onschuldig. Je merkte het aan alles, hoe bang ze was, hoe ze geschrokken daar stond, hoe ze trilde. Ze leek zijn troost te accepteren en drukte haar kopje in zijn dikke, zilveren vacht, waarna er een fluisterend bedankje uit haar bek kwam. "Natuurlijk, stiefdochtertje van me," murmelde hij en maakte zich los van de rossige kattin. Zijn blik gleed over haar vacht, haar lichaam, controlerend op wonden. "Alles oké?" Vroeg hij vervolgens, hartstikke bezorgd. Of tenminste, zo liet hij zichzelf over komen. Russetpaw moest zich aan hem gaan hechten, hém als een vader gaan beschouwen, niet zijn halfbroer, Tigergaze. Alles wat Tigergaze had moest óf dood, of voor hem gaan kiezen, no in-between. Raptorecho voelde de spanning van daarnet uit zijn spieren glijden en kort wierp hij een blik op de roofvogel. Dat was aardig makkelijk gegaan, maar misschien was het omdat de roofvogel jong was geweest, nog niet zo heel sterk. Dan konden ze hier beter weg gaan, voor de mama kwam zoeken.

Raptorecho hief zijn kop wat op toen Russetpaw aangaf wel oké te zijn. Goed. Dat was goed. Vrijwel meteen keek Raptorecho er naar uit om Russetpaw mee te nemen naar de Clan Cavern. Dan kon hij Tigergaze er op wijzen dat híj zijn dochter had gered. Meer dan geweldig, want hij was nu al benieuwd naar die vreselijke kop van zijn favoriete halfbroer. Russetpaw vroeg vervolgens of het Raptorecho geweest was die om hulp had geschreeuwd. "Nee, maar ik heb het wel gehoord, daarom was ik hier, maar ik kan niks vinden, geen spoor van een kat, behalve jou," sprak Raptorecho en maakte een frond op zijn gelaat. Hij zuchtte vervolgens. "Misschien is die kat gevallen, of wist die te vluchten," murmelde hij vervolgens en gaf een vaderlijk likje langs de oor van Russetpaw. "Kom, meisje, het lijkt me beter dat we terug gaan naar de Clan Cavern. Jij moet nodig even bij komen," miauwde hij rustig.

Raptorecho sloeg zijn blik verslagen naar de grond. "Als die gevallen is, Russetpaw, dan leeft die niet meer," murmelde hij bedroefd. Er was namelijk helemaal niemand gevallen en het was gewoon Raptorecho zelf geweest die om hulp had geroepen om Russetpaw bij zich te krijgen. Bij de volgende woorden glimlachte Raptorecho. "Meenemen lijkt me inderdaad geen slecht idee, wie weet hoe Roofvogel smaakt en we kunnen de halve Clan er mee voeren," miauwde Raptorecho en liep terug naar de grote roofvogel, bijna net zo groot als Raptorecho zelf. "Wil je helpen de vogel op mijn rug te krijgen?" Vroeg de kater aan de apprentice terwijl hij zichzelf al onder een vleugel wurmde. Als Russetpaw nou aan die vleugel trok en zo het beest op zijn rug sleepte, konden ze terug gaan naar de Clan Cavern, naar Tigergaze, bijvoorbeeld.