We crave what we can't have

Een jonge kater liep dorstig langs de rivier die ze de Rapids begonnen te noemen. Hij zocht een plekje waar het water wat kalmer was, want hij was er bang van. De schuimende oever zag er niet echt aantrekkelijk uit. Wel ging hij naast het water lopen voor verfrissing, het was een van die dagen dat het vreselijk warm was. Plots hoorde hij een plons. Verschikt keek hij op. Huh? Magpiehowler was een doetje van de Warrior Code. Zijn vader had het heel hard bij hem in gedrild. Zijn moeder daarentegen leerde hem de waarden en normen. Een daarvan was dat je altijd een kat in nood moest helpen. Met zijn twee-kleurige ogen scande hij het gebied af. Hij zag een kopje bovenkomen, Russetpaw. Hij rende naar de oever die ook hevig bruiste, maar minder. "Russet, Russet! Kun je naar mij komen?" Hij was freaking bang van water en zwemmen, help!

De tuxedo kater keek angstig heen en weer. Gawd! Haar kopje verdween weer en hij rekte zijn nekje uit. Natuurlijk kon hij niet onder water kijken, maar misschien... Plots gilde ze een woord. Het was vrij duidelijk dat ze niet kon staan. Het angstzweet brak hem uit toen het hem daagde dat hij zou moeten springen. Angstig liep hij heen en weer, niet voor lang, maar een paar seconden om moed te verzamelen. Magpie ademde diep in en uit terwijl hij zich naar de oever draaide. "Hou vol, ik kom eraan!" Nu was het bevestigd. Angst joeg door zijn kop, hij trilde. De knappe kater haalde diep adem, sloot zijn ogen en stapte het water in. Angstig voor de vloeibare kilte ging hij sneller lopen tot zijn poten de grond niet meer raakten. Hij was bijzonder klein voor een mannelijke Windclanner, waarschijnlijk net een centimeter kleiner dan de poes voor hem en die was wat... zes moons, nee zeven zal ze ongeveer zijn. De kater begon automatisch te zwemmen met krachtige slagen. Een voordeel aan snel rennen. De poes was weer onder het water verdwenen en hij had geen flauw benul waar ze was. Net toen hij ook onder water wou duiken om haar te zoeken voelde hij iets langs zijn buik strijken. Hij draaide moeizaam een kwartslag en stak zijn borst, poten en kop dieper het water in. Magpie voelde vacht langs zijn neus en hij opende zijn bek en hoopte dat hij het juiste dier vast had.

Hij wou dat hij diep adem kon halen, maar dat ging niet. Zijn poten trappelden nog steeds hard tegen de stroming in. Magpies hoofd stond op ontploffen. Door gebrek aan lucht en omdat hij iets moest bedenken om naar boven te gaan. Hij probeerde verschillende tactieken, want kracht lukte niet, maar toen hij uiteindelijk zijn poten in een bepaalde positie draaide, zijn tenen wijd spreidde en hard sloeg voelde hij zich omhoog gaan. Alles in water is gewichtsloos en daarom ook vaak pijnloos, maar door de stroming en hun zware natte vachten was zwaartekracht nog een probleem. Toen ze bovenkwamen snoof hij eerst het water uit zijn neus, voor hij zijn longen vol zuurstof zoog. Zijn hoofd deed minder pijn. Hij knipperde het water uit zijn ogen en veranderde langzaam van koers. Toch was het lastig om met haar te zwemmen, dus hij dook weer onderwater liet haar los en zwom onder haar. Toen hij weer bovenkwam lag ze op zijn rug te drijven. Hij wikkelde zijn staart rond haar, om Russet op haar plek te houden. Het was een beetje rekken en pijnlijk voor hem, maar doenbaar. Hij voelde zijn spieren trillen toen hij eindelijk weer de schuimige oevers zag. Nog een stukje...

Russetpaw gooide zich van hem af en daar was hij dankbaar voor. Puffend vond hij grond en een beetje later stond hij op de oever. Hij wilde zich uitschudden en gaan liggen op dat grazige veldje daar, maar er prikte iets. Hij keek om. De poes lag drijfnat en helemaal uitgeput op de oever. Zijn hart deed pijn om dat te zien. Magpie sjokte op haar af en zette zijn tanden in haar nekvel. Na even wat kracht verzameld te hebben sleep-steunde hij haar naar het ruime plekje gras. Hij liet haar los, liep een eindje verder en schudde zijn mozaïeken vacht uit. Toen hij droog genoeg was ging hij snel weer naar het zachte gras, waar hij met een vermoeide plof ging zitten. Zijn poten trilden. Oké, liggen dan maar. Gosh!

Hij lag een paar muizenlengtes van haar. De subtiel kleinere kater keek naar haar met verwarring in zijn blik. Hij wist niet zeker of hij naast haar moest liggen om haar te warmen of iets gaan halen ofzo. Hij kuchte dan ook een beetje zielig. "Eh... Graag gedaan." Hij praatte niet graag. Anderen spotten met zijn stem, die zo zacht en hoog klink als een kitten, maar net niet schattig genoeg. Toen hij een tijdje lag te denken, verzonken in zijn eigen gedachten viel een beweging hem op. Die arme Russet stond nog steeds te rillen, nee lag nog steeds te rillen. Magpiehowler keek met gemengde gevoelens naar haar. Moest hij Tigergaze gaan halen? Hij kroop een stukje naar haar toe, maar bleef toch vertwijfeld liggen. Zag dit er niet heel raar uit, hij was 20 moons ouder. Nee. De zwart-witte kater schudde zijn hoofd. Nee hij probeerde een leven te redden. Niet meer bang kroop hij naast haar. Spijtig genoeg had hij niet zo een lange vacht, maar zijn lichaamswarmte was hopelijk al genoeg. Hij draaide zijn kop de andere kant op en legde die op het gras.