Empty heart [OPEN]

Hoe hij hier was gekomen was hem onduidelijk maar het was hem gelukt zonder op te vallen. Meestal als hij erop uit wou werd hij bij de ingang al weer terug aan zijn nekvelletje getrokken maar vandaag niet. Nu stond hij hier. Ergens in de wildernis met een grote open veld. De geur was hem al opgevallen toen hij net een paar stappen buiten had gezet en meteen was hij het gevolgd. Een heerlijke zoette geur kriebelde zijn neus toen hij steeds dichterbij er kwam en na een eindje wandelde was hij er. Zijn neus werd overspoeld met een vloedgolf van de parfum die hier rondhing en genieten snoof hij nog een keer goed de lucht op. Kleine bloemen kriebelde aan zijn zwarte vacht toen hij met kleine stapjes zich vooruit bewoog. Het was rustig, geen enkel geluid dat hem hier stoorde. Enkel de wind dat door zijn vacht heen woei en het zachte getjilp van vogels die in de lucht aan het fluiten waren. Ravenfall zuchtte en liet zich in de bloemen vallen, zijn blinde ogen dichtgeknepen. Hij had rust nodig. Eventjes geen katten om hem heen die hij weg moest snauwen. Het waren al weer lange dagen geweest sinds hij naar buiten was geweest en de cave begon steeds meer op een gevangenis te lijken voor de elder vandaar dat hij ook een ontsnappingsplan had gemaakt. Eindelijk was hij voor eventjes vrij want het zou niet lang duren voor een patrouille hem weer kwam opjagen. Ravenfall krulde zich wat meer op toen plots de vogels stopte met tjilpen en een harde gekrijs boven zijn kop hoorde die gevolgd werd met meerdere.

De jonge elder had zichzelf opgekruld tot een balletje toen er enkele harde krijsen de lucht vulde. Geschrokken hees hij zijn zwarte kop op en zette zijn vacht angstig overeind. Okay hij had misschien wat gehoord over katten die waren aangevallen door enorme vogels maar dat was toch enkel bangmakerij om jonge katten binnen in de cave te houden? Ravenfall slikte toen er weer een schel gekrijs zijn overgevoelige oren vulde en meteen zo snel als hij kon kroop hij naar achteren. Zijn zwarte lichaam was wat verstopt tussen de hoge gras maar als dit inderdaad één van die 'grote vogels' waren konden ze hem makkelijk zien. De zwarte elder schuifelde veder en sloeg zijn nagels in de zachte aarde terwijl hij zichzelf steeds veder trok naar een veilige plek. Maarja hou vond je zo iets als je starclanverdomme blind was?! Paniek vulde zijn maag toen een windvlaag over zich heen woei met het geluid van klapperende vleugels als gevolg. Zijn hart ging als een racewagen tekeer maar Ravenfall kon niks doen. De tijd leek stil te staan tot er plots een scherp iets over zijn lijf heen ging. Ravenfall schreeuwde van de pijn en de schrik en de tom begon hopeloos om zich heen te slaan enkel was dit totaal niet nuttig. Zijn lichaam werd gegrepen door twee klauwen die zijn lijf doorboorde en hem langzaam omhoog hesen. De jonge elder schreeuwde weer en begon weer om zich heen te krabben en te happen. De elder voelde hoe hij van de grond geplukt werd en steeds meer de lucht in werd gebracht maar no way dat hij dood ging door een vogel. Ravenfall hapte en wist de poot van de vogel te vinden. Zo hard als hij kon tot hij bloed proefde beet hij in de poot van de vogel tot deze hem los liet. Wind ruiste rondom hem toen de vogel hen uiteindelijk los liet met als gevolg dat de jonge tom naar beneden viel. De harde val klap drukte alle lucht uit zijn longen en de zwarte tom moest snakken naar ademen maar veel tijd om te herstellen had hij niet want weer vulde zijn oren met het gekrijs van vogels. Al snel kwamen de klauwen terug en drukte de nagels van de vogel in zijn zwarte lijf. Ravenfall kromp ineen maar dit keer werd die niet mee de lucht ingenomen. Meerde klauwen volgde en begonnen aan zijn lijf te plukken en te trekken, zijn geschreeuw galmend door het vallei terwijl er veder klauwen hem doorboorde en scherpe snavels zijn lijf in pikte. Grote wonden en sneeën achterlatend op zijn kleine zwarte lichaampje terwijl ze hem omhoog hesen en weer lieten vallen om hem daarna weer te verwonden met hun enorme klauwen.

Was dit dan echt het moment? Hij had Starclan elke dag gebeden om hem uit zijn lijden te verlossen, hem te komen halen uit deze verrotte wereld zodat hij hier nooit meer in deze klote leven nog maar een stap hoeven te zetten. Zijn lichaam werd opgereten door klauwen en snavels terwijl hij zelf deed alsof er niks aan de hand was. Eerst was hij bang en probeerde hij te ontsnappen maar het schoot hem al snel weer naar binnen dat hij niks kon doen dus waarom ook vechten voor je leven? Als hij dit zou overleven dan moest hij weer elke dag wegrotten in de cave en lijden in zijn verdriet. Een grimas was dan ook langzaam op zijn gezicht gekruld terwijl hij wachtte op de dood die hem zou komen halen. Je zou de zwarte elder bekant horen lachen in zijn gedachten. Ravenfall sloot zijn ogen, zich zelf overgevend aan de roofvogels totdat er ineens gekrijs klonk. Klapperende vleugels omringde hem voor enkele seconde maar deze vervaagde tot er niks meer klonk. Er was geen gepik en getrek meer enkel een bloedende tom die zachtjes kreunde. Zijn lijf bloede als een rund en verzwakte hem bij elke tel. Hij hoorde iemand praten maar de tom kon geen antwoord geven want voor hij zijn bek kon openen viel hij weg van bewust zijn.

Note: Ravenfall is bewusteloos

De kater voor haar verwarde haar. Zijn lichaamstaal vertelde haar dat het hem niet veel boeide. Op de manier hoe zijn schouders stonden en hoe hij Ravenfall op de neus tikte. Pas toen hij sprak en ze haar blauwe kijkers op zijn ogen richtten zag ze angst en bezorgdheid. Verward knipperde ze, probeerde ze alles op een rijtje te plaatsen. Misschien drukte hij zich gewoon fout uit. Bij zijn tweede zich, na een kleine pause stapte ze naar voren. Haar hart klopte al wat rustiger. De stress van eerder was weg, hoewel ze wel nog steeds dat rare buikgevoel had. Ze liet het pakje vallen. "Ik ben een medicine cat apprentice van Riverclan, dus ik kan helpen. Jij kan ook helpen, hier jij moet dit zuringblad tot pulp kauwen en dan een beetje op de wonden spuwen. Probeer genoeg over te laten zodat je alle wonden hebt." Zelf ging ze aan de slag met de goudsbloem, wintegroen en gulderoede te kauwen. Alles in een. Samen met haar speeksel werd het een dik papje. Ze spuwde een beetje op zijn wonden en met haar neus drukte ze alles aan. De vieze smaak was ze al gewoon.