[Night patrol] Moonlight

Languit lag de kater tussen de kleine rotsen aan de rand van de grot. Hij was eerder wakker dan de bedoeling was geweest dus was hij maar in de buurt van de ingang gaan liggen. Op die manier kon hij precies zien wanneer de andere twee katten er waren en ze zouden vertrekken. De eerste die arriveerde was een volwassen kater, Pebble that kills Wolves, de Guards Chief. De praktische wederhelft van zijn vader, de Hunters Chief. Langzaam kwam de zwart witte kater overeind waarna hij in een rustig pasje op de bruine tabby af liep. Met een zacht knikte begroette hij de kater. Nu was het alleen nog wachten op River that runs Downhill. Wat ongemakkelijk voelde het eigenlijk wel. De zoon en dochter van de Hunters Chief mee op patrol met de Guards Chief. Haast alsof hij op hun wilde letten. Oh als dat maar niet echt een roddel werd, het zou alleen maar problemen brengen.

Het duurde niet lang voor ook River that runs Downhill zich bij de twee katers bevond. Eyes of the Snake merkte haar wat hijgende ademhaling op en fronste even. Ze was zich toch niet verder aan het pushen dan dat ze aankon? De zwart witte kater drukte zijn neus zachtjes tegen het oor van zijn zusje aan ter begroeting. Pebble that kills Wolves leek echter geen tijd te willen verspillen en was al onderweg richting de uitgang van de grot. De andere kater volgde hem en wenkte met zijn staart zijn zusje ook te komen. Net zoals de tabby kater voor hem lette Eyes of the Snake op zijn pas en zorgde er voor dat hij zo min mogelijk geluid zou maken. In plaats van vooral zijn neus te gebruiken richtte de kater zich meet op het zicht. Zijn reukvermogen en gehoor waren niet top notch maar zijn zicht was dat daarentegen wel. Gek genoeg met zijn rode ogen.

Over rotsen lopen was niet zijn favoriete bezigheid, het kostte veel moeite en voelde altijd zo nutteloos aan. Hij was niet de enige die daar zo over dacht aangezien het leek dat River's mentor er niet extreem veel aandacht aan had besteed dus ver. Voor de kattin zou het nog eens moeilijker zijn dan voor de twee katers. Pebble was vrij klein en hij zelf had ook maar de gemiddelde grootte, in het algemeen dan, niet eens van de Guards. De tabby kater leek ook door te hebben dat River wat meer geluid maakte en keek even om. Eyes of the Snake had de neiging om wat geïrriteerd terug te kijken, hij wilde zijn zusje beschermen, ze deed uiteindelijk toch haar best. Maar hij wist dat, dat niet goed zou gaan vallen bij de Chief. Pebble stak plotseling zijn staart de lucht in en kwam tot stilstand. De zwart witte kater stopte in zijn sporen, zodra hij het signaal had verwerkt. Pootje voor pootje volgde hij de Chief maar slaakte een zachte zucht zodra hij zag dat het een kleine vogel betrof. Wat een moeite voor niets.

"Het is weer o zo spannend hoor," hoorde Eyes of the Snake zijn zusje nog net sarcastisch mompelen. Aan de ene kant kon hij haar teleurstelling bij gebrek aan spanning wel begrijpen. Aan de andere kant was het ook maar beter dat ze niets gevaarlijks zouden tegenkomen. De zwart witte kater merkte de blik van hun Chief op. Het leek er op dat zijn zusje niet bepaald bij hem in de smaak viel. De blik werd ook even op hem gericht. De kater keek zo emotieloos mogelijk terug. Hij had geen zin in nog meer gedoe dus kon er beter maar niets van laten merken. Pebble that kills Wolves draaide zijn kop weer naar voren en sloop weer verder. Eyes of the Snake volgde in het pasje waar hij oh zo vaak voor had moeten oefenen. Het was dan ook een hele opluchting toen ze eindelijk de zachte grond onder zijn poten voelde. Dat zou het lopen een heel stuk makkelijker maken.

Hij negeerde de emotieloze blik van Eyes en de humeurige houding van River. Ze waren allebei nog jong. Ze zouden wel leren dat moeilijk doen niet altijd nut had, ze zouden wel weten wanneer ze wél moeilijk moesten doen. Nu was het zo'n moment dat het geen nut had. Hoe moeilijk ze ook deden, het zou de situatie niet veranderen. Ze moesten stil zijn en als ze de patrol verpestten zouden ze de gevolgen nog wel moeten dragen. Of ze nu Guard wouden zijn of niet, ze waren guard of op zijn minst guard to-be en die rang kwam met verantwoordelijkheden, net zoals hunter to-be dat was. Hun poten raakten zachtere grond waardoor ze hun pas konden versnellen en hun sluiphouding ietwat konden verlossen. Op zachte grond maakten ze minder lawaai, maar de vijanden natuurlijk ook. Hij gebaarde met zijn staart naar de twee dat ze hun oren en ogen open moesten houden maar deed niet de moeite om achterom te kijken. Ze zouden hem toch alleen maar weer respectievelijk emotieloos en moody aankijken.  

De spanning in de groep viel duidelijk te voelen. Hij was er vrij zeker van dat de andere twee katten het ook zou voelen. Het was niet goed om spanning onder een patrouille te hebben, dat kon alleen maar in de weg zitten. De enige die wat aan die spanning kon doen was Pebble that kills Wolves. Als hij er over zou op spreken, was de kans groot dat het niet goed zou worden opgevat. Bovendien was Pebble de patrouille leider. Het was altijd al wel geweest dat er druk op hun lag vanwege de rang van hun vader. Of nouja, sinds hij die rang had ontvangen in ieder geval. Voor zijn zusje moest dat zwaarder voelen dan voor hem. Hij werd toch al niet vertrouwd dat hij iets goeds zou doen, het maakte geen verschil. Van River that runs Downhill werd natuurlijk aardig wat verwacht, als dochter van de Chief of Hunters. De patrouille trok verder, een lange weg zonder iets tegen te komen. In zijn ooghoeken zag de zwart witte kater iets voorbij schieten. Hij stopte in zijn sporen en stak zijn staart omhoog in teken van opletting. Hij richtte zijn rode ogen richting het oosten. Jammer genoeg stond er een westenwind, ze konden niets ruiken. Alleen kijken of ze het nog een keer zouden zien. Een uil misschien, of een vos en een kat was ook nog een optie. Veel groter of kleiner dan die kon het niet zijn geweest.

Het was een lichte nacht. De maan scheen fel op het onbekende gebied neer, aangezien er weinig wolken aan de lucht waren. Ook de sterren waren goed zichtbaar. Dit maakte het een goede gelegenheid voor een jacht. StarClan keek over haar heen, en ze meende dat haar jachten dan beter gingen. Bovendien was het een normaal ding om als ShadowClanner de nachtelijke omgeving te gebruiken, iets wat ze dan ook dagelijks deed. Hoewel de meeste katten vooral overdag actief waren, wisselde zij het af. Vaak was ze 's nachts en in de morgen wakker, tenzij ze een apprentice trainen moest voor een dag, als diens eigen mentor niet kon. Vandaag was niet zo'n dag geweest en had ze dus haar energie voor het donker bewaard. Ze voelde zich op haar gemak in de frisse nacht, en functioneerde dan ook het beste. Dat de maan fel scheen, maakte het niet minder moeilijk. Soepel bewoog ze zich van schaduw naar schaduw, een tactiek die haar van jongs af aan al geleerd was en die ze in de loop der jaren ontwikkeld had tot perfectie. De kattin opende haar bek om de koude lucht in te proeven, en een kleine grijze wolk verliet haar bek toen ze uitademde. Een geur die ze geroken had kon ze niet volledig plaatsen, en ze versmalde haar ogen. Meteen was ze alert. Ze had gehoord van dreigingen hier die anders dan thuis waren. Wilde dieren die ze niet op het lijf wilde lopen. Ze drukte haar lichaam tegen de grond en ging op in de schaduw die haar lichaam omhulde, waarbij ze haar oren spitste. Ze hoorden geen stemmen, maar pootstappen die verrieden dat het niet om roofdieren ging, maar katten. Ze snapte meteen dat dit ging om de beruchte katten uit de bergen, die ze voor geen haar vertrouwde. Ze had hen nog nooit gezien, en geloofde er niks van dat ze hen vredelievend op hun gebied lieten verblijven zonder er iets van terug te verwachten. Met versmalde ogen keek ze om zich heen, op zoek naar de katten van wie ze de pootstappen hoorde. Niet lang daarna lokaliseerde ze hen, en telde er drie. Ze was onopvallend, maar als ze werkelijk naar haar zoeken gingen, zat er enkel een dun bebladerde struik tussen hen. Bovendien moest haar geur ook aanwezig zijn, als zij hen ook ruiken kon. Ze klapte haar nagels defensief uit. Een gevecht startten wilde ze niet, maar ze zou zichzelf uiteraard wel verdedigen als het erop aankwam, wat ze wilde tonen ook.
- Hoppa even wat spanning in dit patrol topic c: