“I do not trust easily. So when I tell you ‘I trust you’. Please don’t make me regret it.”
Het was al bijna maanhoog. Iedereen wist wat het betekende. Een nieuwe Deputy zou gekozen worden. De keuze van Everstar, nee Evergreen zou niet meer terug gedraaid worden. Een nieuwe tijd zou in gaan. Een zware tijd, een tijd waarin er veel onzekerheden waren en er twee nieuwe leiders aan het hoofd van de clan zouden staan. Oceanbreeze keek met een gespannen blik rond, er was zoveel onrust in de clan. Ze had nu de verantwoordelijkheid volledig op zich genomen en ze wist dat er voldoende katten waren die zich nu ongemakkelijk voelden. Ze hadden niet de privacy van het kamp en roddels gingen als een vlammetje door de cave heen. Het zou nu wel bekend zijn dat er binnenkort een nieuwe Deputy zou zijn. Voorlopig zou ze haar Warriornaam houden, ze zou pas het achtervoegsel star dragen zodra ze een plek gevonden hadden om met Starclan samen te dromen. Zouden ze haar de levens geven? Zouden ze haar goed genoeg achtten om een clan te leiden en negen keer te sterven, voordat ze naar Starclan ging? Het zou wel even duren voordat ze zou worden herenigd met vele andere katten, haar geliefden. Zeker nu ze de rol van Leader droeg en hoewel ze geen bang aangelegde kitten meer was, was ze alles behalve zelfverzekerd op dit moment. Ze was nog in rouw van haar verlies van Skykit, bang de verkeerde kat te kiezen. Want wie er nu nog een trouwe Warrior was en wie niet was onbekend. Straks zou ze dezelfde fout maken als Evergreen had gedaan met haar eigen halfbroer Whitelion en Lionroar. Hij had het verdiend hier te staan vandaag, niet zijzelf. Hoewel ze natuurlijk trots was op haar rang en zich volop inzette voor de clan, voelde het dubbel. Ze had niet geweten, niet aan zien komen dat Everstar haar rang op zou geven en Evergreen zou worden. Dat de normaal oh zo koppige kattin, het zomaar opgaf. De rosse kattin was niet meer wie ze geweest was, was gebroken. Maar waren ze niet allemaal gebroken door deze tocht en zou het niet ooit beter worden. Ze hadden de toekomst gered, waren door Starclan op pad gestuurd om een nieuw thuis op te bouwen. Een nieuw thuis, hoewel ze zeker wist dat Evergreen haar als Warrior zou steunen, zou de tante van haar eerste nest kittens niet meer naast haar kunnen staan om haar te steunen. Zou ze niet meer naar haar toe kunnen draaien en haar kunnen spreken over elke beslissing die haar te wachtten stond. Nu was zijzelf de eindverantwoordelijke en dat drukte op haar schouders. Liet haar de enigste Queen van de clan zijn en ze zou het er lachend vanaf brengen maar liet haar de Leader zijn op dit moment, en ze voelde angst en onzekerheid. Iets dat ze snel weg duwde toen ze besefte hoe ver de katten al gekomen waren onder haar toezicht, zeker toen Everstar ziek was geweest. Daarbij kon ze niet bezwijken, ze was door zoveel heen gekomen en vertrouwde er op dat Starclan haar pad bewaakte. Haar kittens, de kittens van Tigergaze en natuurlijk Neverland en Whitelion, waren allemaal deel van deze clan. Ze zouden haar met de clan niet de dood in sturen. Dat kon geen van hen, daarvoor hadden ze waarschijnlijk nog een te sterke band met de clan. Hoewel ze weinig over Starclan wist, wist ze dat ze haar gevoel moest volgen om het dichts bij hen te zijn; en haar gevoel wist precies wie haar Deputy moest zijn. Het was tijd, tijd om de clan bijeen te roepen en te verklaren wie haar zou versterken, wie er aan haar rechterzijde zou staan. Wie de patrols er op uit zou sturen en voor de clan zou zorgen als zij dat niet kon. Het was tijd om te spreken en er zelfverzekerd te staan. Haar blauwe ogen gleden langs de wanden van de cave, voordat de grijsbruine kattin opstond en haar weg baande langs enkele nesten en zo de ingang verliet. Haar oren wiebelde ze even, voordat ze haar schouders rechtte en naast de cave op een scheve steen sprong, zodat ze wat boven de menigte uit zou torenen. Iedereen moest haar verstaan en zien. Ze slikte even en dacht aan Evergreen, de kattin hoopte dat de rosse kat de keuze goed zou keuren. Ondanks dat haar vriendin haar rang had afgestaan, respecteerde ze haar nog steeds. Het was degene geweest die heel haar leven de clan had geleid. Die heel haar leven voor iedereen had gezorgd. Ondanks dat ze op zichzelf leek te zijn, had ze getoond een goed en eerlijk hart te hebben. Ze kon enkel hopen dat haar Deputy dat ook zou hebben, al had ze het idee dat het wel zo zou zijn.

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen.” Mauwde ze met haar heldere warme stem, luid over de menigte heen. Hier en daar stopten Warriors en Apprentices met lopen en keken ze op, waarna Oceanbreeze hen een blik gunde. Waren ze van een andere clan was haar blauwe blik doordringend en ernstig. Ze hadden niets te zoeken bij deze aangelegenheid. Het was iets voor Windclan en Windclan alleen. Net zoals de Clanmeeting niet voor de andere clans was geweest. Hoewel nieuws rondging als een lopend vuurtje, was dit iets dat eerst de Windclanners hoorden te weten en de andere clans later zouden horen. Eerder die dag had Evergreen het nieuws gebracht en nu bracht Oceanbreeze belangrijke woorden en was het voor elke Warrior en Apprentice duidelijk wat er nu te gebeuren stond. De Deputy zou gekozen worden. “Het is tijd om een nieuwe Deputy te kiezen, zoals Starclan van ons verwacht.” Mauwde ze, hoewel er geen contact met Starclan mogelijk was, hoopte ze dat ze op haar neer keken nu ze deze woorden uit zou spreken. Dat ze haar woorden goed zouden keuren en haar opvolger zouden zegenen. Als er zo iets bestond. “Onder de sterren zal ik de nieuwe Deputy van Windclan aanwijzen, ik hoop dat ondanks dat de Starclan verder weg lijkt dan ooit, ze mijn keuze goed zullen keuren.” Mauwde de kattin, waarna ze haar blik naar de kleine fonkelende lichtjes liet glijden, die pas net de hemel sierden. Want het was nog niet maanhoog. “De nieuwe Deputy van Windclan zal Bronzemask zijn.” Mauwde ze uiteindelijk, na een korte stilte. Er was geen andere kattin die ze het meer gunde. Hoewel dit ook een moeilijke tijd voor de gevlekte kattin was, had Oceanbreeze er vertrouwen in dat de kattin haar goed zou kunnen bijstaan om deze clan te leiden.

Het was de zus van haar vroegere mentor. De zus van Brindleleaf, de kattin die ze over de Moons was gaan zien als goede vriendin. De kattin die haar had gesteund met haar kittens, die haar nu weer steunde met haar kittens. Die samen met haar in de Nursery had gelegen ondanks het feit dat ze gewoon een Warrior had kunnen zijn. Die nu zelf een prachtig nestje had, Underkit en Brindlekit. Die haar kittens nu melk gaf omdat Oceanbreeze’s lichaam het niet allemaal aan kon. De kattin die keer op keer getoond had een goede Warrior te zijn. Die het gedrag van Amberpaw, die bijna Warrior zou worden had aangekund. Er was geen betere kattin dan haar om deze taak te volbrengen. Daarbij wist ze ook dat Bronzemask meer ervaring had, ervaring die zijzelf te kort kwam. Ze had een Senior Warrior nodig om haar bij te staan. Om haar te adviseren, zoals een Deputy het wel vaker deed tegenover een Leader. Een kattin waarmee ze haar zorgen kon delen, er was geen logischere keuze dan Bronzemask. Hoewel beide kattinnen nu Queens waren, hadden ze beide ook altijd andere taken erbij gehad. Ze konden deze druk samen wel aan, daarbij was Bronzemask ook een kattin die ze met haar kittens had vertrouwd, dus waarom zou ze haar niet kunnen vertrouwen met deze taak. Ze had haar taken als Windclanner nooit laten afzwakken, ook niet toen de hele familie in de problemen zat nadat Brindleleaf was vertrokken. Dit was iets wat Oceanbreeze kon waarderen, ook zijzelf had Windclan altijd op de eerste plek gezet. Ondanks dat dit soms moeilijk was en er af en toe keuzes gemaakt moesten worden, die geen enkele kat wou maken. Was het toch het beste, zonder clan was er geen plek voor kittens om te spelen, om op te groeien; en hoewel deze plek alles behalve nuttig en goed voor kittens was, was het beter dan de reis was geweest voor hen. Hier onder toeziend oog van Skyteller waren ze veiliger. Hoewel de Tribe er nog altijd voor kon kiezen om hen weg te jagen, hadden ze hen rust gegund, een plek om aan te sterken gegund en wanneer de reis weer begon, dan had ze een kat nodig waarop ze terug kon vallen en die net als haar de clan zou kunnen leiden tot een goede eindbestemming. Bronzemask. Terwijl ze de andere katten de keuze liet bezinken, draaide ze haar kop met een zachte glimlach naar Bronzemask toe. Haar staart zwiepte ze rustig heen en weer, voordat ze van de steen af stapte en richting de andere Queen liep. Vele katten zouden waarschijnlijk vraagtekens zetten bij de wetenschap dat twee Queens de clan zouden leiden, maar dat deed ze niet. Deze Queens waren anders dan die van andere clans, hadden voor hetere vuren gestaan dan de andere clans konden weten. Deze twee Queens wisten hoe ze samen moesten werken en hadden een sterk hart en misschien nog wel een sterkere geest. Ze wisten hoe ze iets klaar moesten spelen en vertrouwden op elkaar. Hoewel enkele Moons niet zo lang leken, waren ze lang genoeg geweest om van deze twee katten goede vrienden te maken. Als iemand haar beslissing in twijfel zou trekken, dan zouden ze haar tegen de haren in wrijven en een probleem met haar hebben. Het was niet aan hen om haar te betwijfelen, het was aan haar om de knoop door te hakken. Haar houding was ontspannen, zelfverzekerd en trots. Ze was een Windclanner, ze was een Leader en ze zou haar clan niet ten onder laten gaan. Niet aan haar keuzes. Niet nu. Nadat er ruimte voor haar was om naar Bronzemask toe te stappen, wenkte ze haar met haar gestreepte staart. ”Morgenochtend zullen we vergaderen, rust goed uit.” Mauwde ze enkel, met een rustig knikje. Geniet tot op dat moment van de rust, hierna zouden ze het druk krijgen.

Alleen voor Windclan
Gefeliciteerd Inge

Oceanbreeze was van plan geweest weg te lopen en de katten haar Deputy rustig te laten feliciteren, toen ze ineens Amberpaw hoorde. Ze draaide haar kop om en zag de jongere kattin staan, het was de dochter van Brindleleaf en hoewel ze nog steeds begreep waarom de kattin zich zo gedroeg, vond ze dit te ver gaan. Het was niet aan haar om te bepalen wie de Deputy van Windclan zou zijn, dat zou het pas zijn als ze Leader was en dan zou ze door Oceanbreeze aangewezen moeten worden. Iets dat dus niet gebeurde. "Alsjéblieft!" Slaakte de gestreepte kattin eerst uit, waardoor Oceanbreeze rustig op haar af liep. Voor felicitaties hoefde de kattin niet te blijven en daarbij nam ze aan dat ze zelf ook wel wat rust kon gebruiken. De bruine vacht van Amberpaw stond rechtovereind terwijl haar groene ogen naar die van haar tante schoten, totdat Oceanbreeze recht voor haar stond en haar rustig en kalm aan keek. Wat had de Apprentice te zeggen, ze kon misschien veel pikken van haar Clangenoten maar Amberpaw ging nu wel heel erg ver met het in twijfel trekken van haar keuze. "We hebben geen quééns nodig om ons te leiden! Windclan is geen stelletje kittens, queens moeten zich in de nursery houden!" Riep de kattin boos uit. Oceanbreeze keek haar kalm aan maar haar blik verduisterde. "Amberpaw, je gedraagt je behoorlijk als een kitten op dit moment. Als dit de standaard is van de Windclan Warrior, dan zal er wel heel wat moeten veranderen terwijl ik Leader ben." Mauwde ze rustig en bijna humoristisch. Hierna wenkte ze de jongere kattin. "Meekomen," Ze had op dit moment geen geduld. Het was aan Bronzemask om trots te zijn en dat ging haar nichtje niet verpesten.