Hij was in zijn gedachten verzonken geweest toen Everstars stem in de Clan Cavern galmde , waarop hij als reactie zijn schouders schudde en zich loom overeind hees. Het was al een tijdje dat er een ceremonie was gehouden, dus zou het hem niet verwonderen als hij nu tot apprentice benoemd zou worden. Zijn poten brachten hem ergens waar hij zijn leider goed in de gaten kon houden en niet te ver van zijn partner in crime aka Burnetkit. Zijn blauwe ogen richtten zich naar boven terwijl hij verwachtte de vertrouwde woorden van de ceremonie uitgesproken zouden worden. Het gebeurde niet. Er volgde een ellenlange uitleg over een zekere Whitelion, een leven dat ze verloren was en fouten die zd had gemaakt. Er was maar een enkel ding dat Bear niet aanstond; de toon van de stem van zijn tante. Het werd steeds zachter, tederder, meer gebroken - zonder de kracht waarmee ze gebruikelijk sprak. Er klopte iets niet, de toespraak ging de verkeerde kant op. Er kwamen geen verontschuldigingen, geen uitleg, geen oplossingen. Zijn maag trok enkel nog meer samen toen de volgende woorden uit haar bek kwamen. "Ik treed af." Nee, nee, dat kon niet. Dat mócht niet. Dat kon enkel maar betekenen dat- "Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik."

Schok. Dat was het enige waarmee zijn eerste reactie beschreven kon worden, maar daarna vulde zijn blauwe kijkers zich enkel met nog meer haat en fustraties. Zijn blik gleed langzaam naar Burnet, dan naar zijn moeder, dan naar zijn tante, elke keer met nog een schep haat er bovenop. En daarna besloot hij dat hij het niet langer aan kon zien - de felicitaties, zijn gebroken tante, de blijdschap die iedereen leek te delen met de persoon die hij het meeste afkeurde. Gevuld door pure haat draaide hij zich om, zijn poten brachten hem tot een snelle pas, de grot uit. Ergens merkte hij dat hij Burnet passeerde, maar hij keek niet om om Oceanbreeze nog een klein glimpje van sympathie te geven. Misschien was er iets nog krachtiger dan de onverwachtheid en de steun van haar Clanmates op dit moment - de afkeuring van haar eigen zoon.

Tag: Burnetkit, Oceanbreeze, Everstar.

Haat was een sterk woord, maar waartoe zij capabel was, was vele malen gevaarlijker. Haat was een eindresulltaat van events, korte opschriften die kwamen en gingen zoals het lot wilde. Dit was geen lot, dit was opgeschreven op zoveel dingen. Burnet had het zien aankomen, had staan smeken aan haar poten en het had niet geholpen. Had Everstar het dan niet ingezien dat deze kitten meer inzicht had dan haar? Dat zij het bij het juiste eind had gehad. Een voorspelling kon je het noemen, zij noemde het gewoon een nuchter instinct hebben. De ander was kapot, defect. Het zou komen. Oh Ever, haal dat werk van mijn moeder af. "Katten van WindClan, zoals jullie weten, ben ik een tijdlang ziek geweest. Dat heeft me uiteindelijk een leven gekost..." de kleine rosse kitten keek even op bij die woorden en ze schudde even licht het hoofd. Hopelijk besefte ze dat ze al langer ziek was dan dat haar lichaam aangaf. Haar gedachten waren vergiftigd en hadden een infectie veroorzaakt die anderen aan had gestoken. Een kettingsreactie die geen grote impact had gehad tot sinds kort, wanneer de ziekte naar voren kwam. Bloed begon te koken, bloed werd vergoten, emoties golfden op... It's the sickness of life and we're all infected. Kijk naar patiënt zero, voor zij nu voor haar werk stond. Maker van het virus, drager van diens parasiet, boosdoener. "Ik ben bij StarClan geweest… en ik heb daar iets gehoord. De meesten van jullie zullen zich nog wel herinneren hoe hij deputy is geworden. Nadat... nadat Lionroar verbannen was voor de moord op Tawnylight." Ze stond op en besloot haar pels even uit te schudden. Ze had niet veel werk gehad behalve wat dingen sorteren die Rout had achtergelaten toen ze weg was gegaan. Ze wist eigenlijk niet goed of dit goed was... Maar het was beter dan niks zitten doen op haar lui gat. Ze hinkte wat. Whitelion was de broer van Oceanbreeze geweest, ze had het over hem right? Over wie anders. Ze kende het verhaal uiteraard niet, de verhalen die een miljoen keer normaal moesten verteld worden... Maar toch had ze ze nog niet gehoord. Ze wist het verleden niet van de clan en diens bewoners. Ze wist enkel sommige fantasien en geruchten en meer wist ze niet. Ze was een onwetend iemand, maar ze was de toekomst, en daar kon ze het antwoord voor geven. Het antwoord voor wat zal komen, voor de dingen die nog moesten gebeuren. Was ze dan zo slim? Nee ze was gewoon nuchter... Ze was kapot, ze was... Pessimistisch, realistisch... "Maar het was niet Lionroar die haar leven nam. Het was Whitelion." verleden, dingen die voor haar geen rol speelden, dingen die haar niks uitmaakten. Wat was er daar erg aan? Katten gingen heel de tijd dood al dan niet door anderen, al dan niet door monster. Het gebeurde... Zie deze dan voor je sterven, een levend sterfbeeld.

En de stervende bleef praten. De oorzaak van het gehele probleem was altijd zo onschuldig niet? Wat moest ze anders zeggen? Moest ze zeggen dat het haar schuld was om zo giftig te zijn? Ja dat zou ze doen. Toen ze nog niet kapot was geweest had ze het lief aangebracht en sinds die tijd had ze haar kop niet meer bij de leader gebracht. Ze had haar harde woorden niet kunnen uiten tegenover haar. Over hoe ze haar eigen arrogante problemen zo in zich opnam, om het enkel zo te laten exploderen... En anderen te belasten... De eerste generatie, de tweede, de derde. Zie het dan, zie de gedachten als gif in je zakken... Zie ze gaan als groenhoest over een clan katten... Er was altijd een oorzaak. "Ik heb fouten gemaakt", Wie niet? "Verkeerde keuzes. Ik heb een onschuldige kat laten boeten voor de daden van aan ander en daarmee heel de clan in gevaar gebracht. En ik heb nog wel meer dingen verkeerd gedaan..." Ze gromde even en rolde met haar ogen. Dit begon te lang te worden, dit begon teveel door te wegen. Dit was irritant en dat wist de ander hopelijk ook wel. Dit was gewoon belachelijk... Wat was ze aan het doen? Ze stond daar maar met gloeiende oogjes. Ze was er klaar mee... Ze verdiende deze opstelling niet. ZIJ WAS DE OORZAAK... Zij moest haar verhaal niet brengen als je de schade voor je had. Wat maakte het verhaal uit als je de gezichten van je problemen kon zien? "Jullie verdienen een betere leider",

Don't you dare

“Ik treed af”,

Take that back

“Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik.”

Grommend keek ze met felle ogen naar de poes die daar maar stond met haar bek vol verrotte tanden. Het was vanop dat moment wel zeker dat een van deze katten haar bek niet zou houden. Haar ogen groot, pupillen groot. Dit was de toekomst, dit was het nu. Waarom was dit?! Wat dacht die kat wel niet? "Over mijn lijk!" gromde Burnet schreeuwend uit terwijl haar haren rezen. Haar wereld draaide, tolde, haar gedachten overspoelden haar kokende hoofd... Maar het bracht geen stilte bij haar, het voedde enkel het hatelijke gevoel in haar. Het was geen haat, het was geen verdriet, het was teleurstelling. Het was pijn, het was het gevoel van vergeten worden, aan de kanten gedrukt worden... En niemand verdiende het haar dat gevoel te geven. Niemand! En al zeker niet zij. De logica verviel in haar gedachten en was niet langer een argument die voor haar nu telde, het was weg, het was onbestaande en voor nu iets dat voor goed uit haar ogen was verdwenen. Dit ging om haar! Dit was haar! Dit was niet eerlijk! Haar poten trilden terwijl haar staart wild heen en weer ging. Haar hele lijf stond onder tensie. Zoveel emoties kon een kind niet dragen, zoveel pijn kon een peuter niet aan. DE trauma's, alles, het was teveel. Voelde je het dak al instorten? Al de sanity was weg, de realiteit werd onder haar poten weg geschoven, je hele wereld stortte in.
"O... Over mi-mijn lijk!" tranen, ze stroomden, tranen, ze waren er... Ze wilde dit niet meer... Ze was kapot, ze had pijn... Ze had o zoveel pijn... Hoeveel keer zouden ze haar nog neerhalen in deze wereld? Hoeveel, hoeveel, hoeveel! Haar kop werd omgedraaid en ze keek even scherp naar de stapel bessen die ze die ochtend nog had verzameld. Nachtschade... Nachtschade... Weg ze kon weg, ze kon echt weg als ze die at right? Dat had Rout had verteld. Bijna gehypnotiseerd stapte ze op de bessen af en pakte ze er een op in haar poot. Haar uitgangspunt, haar... Haar nieuwe wereld. Met een manische glimlach staarde de jonge kitten naar vergif in haar poot terwijl ze het langzaam richting haar mond bracht.

Over haar lijk.

Haar ijsblauwe ogen volgde de rossige gestalte van Everstar toen deze de groep menige in kwam lopen en hen alle bijeen riep voor een clanmeetug. Shatteredice had haar oortjes gespitst en keek met nieuwsgierige ogen rond voor ze een plekje opzocht bij de rest. Haar pluizige staart netjes om haar kleine lijf geslagen terwijl ze aandachtig luisterde naar de woorden van haar leidster. De rossige she-cat was ziek en had daarbij een keven verloren waarop ze een verast geluidje maakte. Natuurlijk had ze wel door gehad dat haar leidster ziek was maar dat het zo ernstig was geweest dat het haar een leven gekost had had ze niet verwacht. Shatteredice keek de clan rond, niet alleen zij was geschokt te horen van dit nieuws maar Everstar ging door. Het was nog niet alles. "Ik ben bij StarClan geweest… en ik heb daar iets gehoord. De meesten van jullie zullen zich nog wel herinneren hoe hij deputy is geworden. Nadat... nadat Lionroar verbannen was voor de moord op Tawnylight.  "Maar het was niet Lionroar die haar leven nam. Het was Whitelion." Sprak de rossige she-cat. Verassing had al snel plaats gemaakt voor verwarring en de kleine she-cat slikte. Ze had het hele gedoe van Whitelion en Lionroar niet meegemaakt omdat ze toen nog niet geboren was maar de verhalen kende ze wel. Het zou een klap moeten zijn voor de andere, vooral voor de familieleden maar Shatteredice kon moeilijk haar gevoelens en naam geven. Ze wist niet wat ze voelde over dit nieuws, ze was enkel verward. De enige deputy die zij had meegemaakt was Whitelion en Oceanbreeze en in haar ogen waren het goeie deputy's geweest maar dit nieuws bracht een hele andere kat in zicht. Was Whitelion echt een moordenaar? Een rilling gleed over haar lichaam terwijl Everstar veder sprak. Haar nekharen licht overeind. Enkel was dit niet de enige verassing dat Everstar voor hen had. Haar hart sloeg een slag over toen haar leidsters woorden haar oren bereikte en eventjes leek angst haar in zijn greep te hebben. Trad Everstar af!? Dat kon niet waar zijn. Shatteredice knipperde met haar ogen en keek nu weer vol verbazing naar de rossige she-cat. Everstar en Oceanbreeze waren samen een super due geweest maar nu Evers-green afgestapt was leek Windclan even in elkaar te storten. Ze had volle vertrouwen in Oceanbreeze maar Everstar had veel ervaring en was al lange tijd leidster geweest. Oceanbreeze zou het zeker zwaar krijgen maar ze vertrouwde er op dat de queen-deputy het voor elkaar zou krijgen. Helemaal wanneer ze een goeie ervaren senior warrior als haar rechter hand zou benoemen.

Nadat iedereen bijgekomen was van alle nieuws stond de kleine gebouwde redpoint she-cat op en liep met een warme glimlach naar Oceanbreeze toe. "Ik heb veel vertrouwen in je Oceanbreeze, je zult een goeie leider worden. Gefeliteerd" Sprak ze bemoedigend voor ze haar nieuwe leidster en respectvol knikje gaf en haar een warme glimlach schonk.

Tag: Oceanbreeze

Zoals gebruikelijk had Raptorecho plaats genomen aan de zijkant van alle andere Windclan katten. Hij luisterde, maar hield zichzelf onzichtbaar. Hun zwakke leider had een Windclan meeting bijeen geroepen en begon te spreken. Natuurlijk beginnend met alle informatie die ze al wisten. Raptorecho luisterde met een half oor en wachtte op het moment at het interessant zou gaan worden. Toen Starclan ter sprake kwam en wat ze daar had gehoord begon Raptorecho pas met interesse te luisteren. Oké, het kwam er dus op neer dat hun voormalige deputy, Whitelion, de warrior had vermoord en dat Lionroar, daarvoor hun deputy, onschuldig was geweest. Zoals verwacht nam Everstar dit zichzelf kwalijk. De clan reageerde verward, boos, verdrietig of gewoon niet, zoals Raptorecho zelf. Wat hij echter niet had verwacht was dat Everstar zou opgeven. Ja, Raptorecho was gestoord, een psychopath kon je hem wel noemen, zeker weten. Maar hij was ook een Windclan warrior en was desondanks alles toch een soort van 'loyaal' op zijn gestoorde manier. Daarom voelde hij een soort razernij in zich opborrelen toen hij besefte een zwakke leider gevolgd te hebben. Everstar gaf gewoon op. Zijn felle, amberkleurige blik volgde vol afkeur Everstar toen ze haar rang overdroeg aan Oceanbreeze. Hij keerde zijn blik terug naar de nieuwe leider, en voelde zich misselijk worden. Gadverdamme, de partner, die onstabiele Queen en onverantwoordelijke zwakkeling was nu zijn leider. Dat ze zijn deputy was geweest had hij al erg gevonden. Maar zijn leider? Hij hield zijn gezicht in plooi terwijl er allerlei ideetjes door zijn kop gingen om haar van het leven te beroven en dan maar weer verder te zien hoe en wat met Windclan. Want hij vreesde dat de clan waar hij nu in leefde, waarin zijn kittens zouden opgroeien, zwak zou worden en geen haar meer zou voorstellen. Zo slecht had Everstar het namelijk niet eens gedaan als leider. Zijn blik flitste naar Tigergaze die naar Oceanbreeze toe stapte en hij kreeg kots nijgingen. En natuurlijk was die kater nu de partner van de Clan leider. Hallelujah. Raptorecho stond op en stapte op Tigergaze en Oceanbreeze af en boog zijn kop. Acteerwerk natuurlijk, maar niemand die het wist, behalve, hoogstwaarschijnlijk Tigergaze zelf. "Zolang jij de clan niet in de steek laat, zal ik je trouw volgen," sprak Raptorecho met respect. De woorden waren precies wat elke trouwe warrior zou uitspreken met een eigen mening. Hard, maar waar. Echter meende Raptorecho er geen snars van en wilde hij gewoon in de smaak vallen. Hij hief zijn kop op en knikte naar de aanstaande clan leader waarna hij kort naar zijn halfbroer knikte, schijnheilig als hij was, en stapte vervolgens weer weg.

TAG: Oceanbreeze (Tigergaze), verder niemand.

Amberpaw luisterde wat verveeld toe bij de mededeling van Everstar. Iets over twee katten die lang voor haar dood oftewel gestorven waren, oftewel - wel, wist zij veel. Ze kende hen niet en ze had geen idee wat er in starclansnaam met hen gebeurt was dat de oudere warriors zo'n drama moesten starten. Pfoeh. Het schokte haar wat toen ze aankondigde dat ze af zou treden en dat Oceanbreeze nu leider zou worden. De queen die haar verzorgd had toen ze kitten was, maar waar ze eigenlijk niet echt iets tegen had. De jonge poes haalde bijna onbewust haar schouders wat op. Ze was mentaal te druk bezig met andere zaken om zich druk te maken over de wissel van leiders. Everstar was al eeuwen leider, ze kon zich niemand anders inbeelden; maar ze trad af en of zij nu zou freaken of niet, wat deed het er ook toe. In ieder geval hoopte ze dat Oceanbreeze Bronzemask niet zou kiezen als haar deputy, want dan zou ze schreeuwen en tieren. Iedereen, maar niet haar tante. Die was het niet waardig. Daarbij, dan konden ze net zo goed iedereen weer de kittenrank geven, want daar waren de twee queens toch gewend mee te werken? Hmpf, nu zou Windclan zeker niet meer gevreesd worden. Integendeel zelfs, straks brachten de andere clans hun kittens nog bij hen zodat de Windclanners konden oppassen.

Everstar zou afstappen.
Routpaw keek met haar oren in haar nek toe naar alle drama die zich in haar clan ontvouwde na die woorden. De waarheid over Lionroar en Whitelion was naar buiten gekomen en sneed iedereen in de poten, vooral de rode leidster zelf. Met ogen vol medelijden keek ze haar na. Altijd had ze Everstar met een bepaald respect vermengd met angst aangekeken, maar zo was meer dan duidelijk dat zij ook maar een kat was. En dit was haar breekpunt. Ze had het over haar hart verkregen om de waarheid aan iedereen te vertellen, had zichzelf daarmee volledig bloot gesteld en vervolgens stootte ze zichzelf ook nog eens van de troon waar ze zo lang voor gevochten had. En toch, toch waren er katten die haar woedend toe schreeuwden. Het liefst wilde Routpaw zich omdraaien en weglopen, net zoals haar vriend Quietstep deed, maar dat verdiende haar leader niet, niet na alles wat ze had gedaan. Everstar had altijd alles in het belang van de clan gedaan, en dit was wat ze ervoor terug kreeg?  Routpaw luisterde naar wat Spottedwish te zeggen had en verzamelde toen al haar moed om naar voren te stappen. "Hoe kun je zoiets eisen?" Verdedigde ze de leader, hard genoeg zodat alle aanwezige het zouden horen. Haar hart bonkte in haar keel, maar ze zou dit goed doen. "Ze heeft altijd gedaan wat haar het beste leek in het belang van de clan, niet van haarzelf. Dit alles had ik, noch jij noch menig ander kat kunnen voorzien, ook zij niet. Everstar had evengoed hier nooit een woord over kunnen zeggen en onder leugens haar eer hoog kunnen houden, maar in plaats daarvan stelt ze zich volledig bloot en geeft aan ieder van ons haar fouten toe, waarna ze de gevolgen ervan onder ogen ziet en in eerlijkheid haar rang af staat. Het minste wat we kunnen doen is haar bedanken voor het zijn van die sterke leader die ons, ondanks alles waar ze zelf mee zat, door vele moeilijke tijden heeft gehaald," Sprak ze luid genoeg voor de hele clan om het te horen, en hopelijk Everstar ook. Vervolgens ademde een aantal keer rustig en keek toen even naar Oceanbreeze. Ze kon dit niet aan, niet nu ze ook nog zwanger was en haar lichaam al zo tot het limiet was geduwd. Oh starclan. Toch glimlachte de jonge poes haar warm en bemoedigend toe. "Gefeliciteerd,"Miauwde ze haar toe en vervolgens droop ook zij af.
.
Bij de medicine cat's den trof ze echter Burnetkit aan. Ze wilde net de arme kitten wat oppeppen toen ze zag wat die in haar poten had. Meteen kwam ze in beweging en sloeg geschrokken het besje meteen uit haar klauwen. "Burnet! Stop!"Schreeuwde ze geschrokken, waarna ze de kitten snel weg duwde van de besjes en haar met grote ogen vol bezorgdheid en angst aankeek. "Kom met me mee naar buiten," Beval ze haar meteen. Daar konden ze spreken. Daar moesten ze spreken.


Tag: Eerst Spottedwish, daarna met Burnetkit het kamp uit.

Everstar was niet meer ziek, maar ze zag er op de een of andere manier zwakker uit dan ooit. Misschien was het de blik in haar ogen. Crowcall had medelijden met de poes, ondanks dat ze haar nooit had gemogen. Geen enkele kat verdiende zo veel onheil. Maar naast haar medeleven voelde ze ook iets anders, waar ze zich erg schuldig over voelde, ook al probeerde ze het voor zichzelf goed te praten. Everstar had was rust nodig, wat vrije tijd. Oftewel: ze zou het leiderschap eigenlijk op moeten geven. Was het heel slecht dat ze daarop hoopte? Het voelde slecht. Maar ze kon het toch niet laten. Everstar was een leider van vroeger, een die problemen oploste met oorlog. En in een tijd als deze, waarin juist vrede en samenwerking nodig waren... paste ze gewoon niet meer. Dus toen Everstar de clan bijeenriep en het bleek dat het hier niet om een gewone ceremonie ging, voelde ze naast onrust ook een beetje schuldige hoop.

Maar wat de leider aan de clan ging vertellen, had ze nooit aan zien komen. Het was dat waar ze zo lang op had gewacht, waarvoor ze de hoop al bijna had opgegeven: de waarheid. Lionroars naam werd eindelijk gezuiverd. Eindelijk kreeg hij de erkenning die hij verdiende terug. Eindelijk gaf Everstar toe dat ze het bij het verkeerde eind had gehad en dat Crowcalls mentor al die tijd onschuldig was geweest. Crowcall voelde een diepe opluchting, en zelfs wat vreugde. En misschien ook wel wat bewondering, omdat de kat van wie ze had gedacht dat ze koste wat het kost haar versie van de waarheid aan zou blijven houden, nu haar vergissing toegaf. Het enige wat er een domper op zette was de manier waarop Everstar het zei. Het nieuws leek haar gebroken te hebben, en de verliezen die ze zowel tijdens als na de reis geleden had, hadden daar vast ook aan bijgedragen. Ze was op... en ze gaf het op. Met grote ogen en gespitste oren luisterde Crowcall naar haar mededeling. Ze trad af. Ze stopte ermee, ze gaf haar rang op. Eindelijk, dacht ze, opgelucht maar met enige schaamte. Eindelijk. Nu kon Oceanbreeze de clan de vrede in leiden.

Haar opluchting was van korte duur. Zodra Everstar - Evergreen, nu weer? - weg was, ontstond er commotie. Het was Spottedwish, die uit was op bloed. Of tenminste op een verbanning. Laat het, dacht Crowcall. Laat het toch. Het was voorbij. De waarheid was bekend. Ze begreep de poes wel, ze begreep haar woede. Ook zij nam het Everstar kwalijk. Maar ze had de waarheid bekend gemaakt. Het was voorbij, het was afgelopen. Waarom moesten katten altijd wraak hebben? Ze sprak haar gedachten niet uit, dat deed Routpaw al voor haar. Ze keek met bewondering naar de medicine cats apprentice. Routpaw was een vrij timide poes, het was dapper van haar om het zo voor Everstar op te nemen, al verdiende die het misschien niet volledig. Ze had het flink verknald, hun leider. Ex-leider. Maar ze hoefde niet zo gestraft te worden als Spottedwish wilde. Als Crowcall uitging van hoe de poes eruit had gezien, had ze haar straf al wel gehad. Ze wilde dat problemen niet altijd zo lang door bleven slepen. Dit was hoe oorlog begon, door dit soort vetes. Het moest afgelopen zijn. Ze keek gespannen naar Spottedwish, naar Oceanbreeze en naar de andere katten om haar heen. Het zou toch niet escaleren? Laat dit nou gewoon een nieuw begin zijn, smeekte ze in stilte.

"Laat alle WindClanners oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen." Everstars stem klonk over het gehele kamp, en verbaasd liep Silverpaw naar de groep katten. Het was nog geen tijd voor een ceremonie, toch? Het bleek echter geen ceremonie te zijn. Al snel hoorde ze een heel verhaal over Lionroar en Whitelion, een moord, fouten en verkeerde keuzes. Silverpaw voelde onbewust een lichte medelijden voor haar leader. Ze was klein, maar ze snapte zelf ook wel dat het vast niet makkelijk was geweest. En eerlijk? Het was toch best goed dat ze haar fouten nu wilde toegeven. Maar dat hele verhaal kon haar desondanks weinig schelen. Het was nog van voor haar geboorte. Het was niet haar zaak. Ze had niks met Tawnylight, of Whitelion, of Lionroar. Het was toen ze toegaf dat ze een betere leider verdiende dat ze pas echt begon te luisteren. Betere leader, betekende dat... "Ik treed af. Ik draag mijn rang over aan Oceanbreeze, die het beter zal doen dan ik." Juist, dat betekende het exact. Oceanbreeze, haar pleegmoeder, was degene die haar rang zou overnemen. Haar pleegmoeder was eerst deputy, en nu leader. Even slikte Silverpaw. Zoveel veranderingen in zo weinig tijd. Eerst kreeg haar moeder het al drukker met de deputy rang, vervolgens nieuw gebied, nieuwe 'vader' en nieuwe kittens, en nu was Oceanbreeze leader. Kon dat wel? Everstar was toch nog niet dood? Mocht ze aftreden. En nu was Oceanbreeze leader.. En wie was haar adoptiedochter? Zij, Silverpaw, die nog steeds leek op een fluffy haarbal. Die niet eens leek op een normale Windclan apprentice, met haar klunzige bouw. Silverpaw zuchtte en keek naar het tafereel voor haar. Burnetkit, de andere adoptiedochter van Oceanbreeze, vond dit al helemaal geen leuk nieuws. Ze was al weer weggelopen, na iets geschreeuwd te hebben. Een warrior begon te schreeuwen dat Evergreen, ze gokte dat dat de Warriorsnaam van Everstar was geweest, verbannen moest worden. Jeah right, alsof dat wat aan de situatie zou veranderen. Een paar katten gingen al naar Oceanbreeze toe om haar te feliciteren. Silverpaw twijfelde even en zette toen ook haar stappen naar Oceanbreeze. Ongemakkelijk keek ze even naar Tigergaze, die naast haar stond, maar richtte toen haar blik op de nieuwe leader. "Gefeliciteerd." zei ze zachtjes, "Ik weet zeker dat je goed voor de clan zal zorgen. Als je voor alle kittens van de clan, inclusief mij, kan zorgen dan zal Windclan zelf geen uitdaging meer zijn." Een kleine glimlach vormde om haar bek.

Tag: Oceanbreeze

In stilte had hij vanuit de hoek van het Camp alles geobserveerd wat er gaande was. Toen Everstar hen bij elkaar had geroepen was de kater aan een uithoek gaan zitten omdat hij toch niks belangrijks verwachtte waarna hij rustig een lik over zijn poot gaf en de rosse poes aankeek totdat ze haar bek opentrok. Terwijl ze vertelde verduisterde de blik van de torbie kater steeds meer en zeker toen ze over Whitelion sprak. Het was een goede Warrior geweest maar had hij het op zijn geweten gehad? De kater fronste diep en luisterde verder naar haar woorden. "... een betere leider. Oceanbreeze" was het enige dat in zijn oren gonsde. Hij wendde met een ruk zijn kop naar de seal tabby point poes die ook verbijsterd leek te zijn voor even. Dus zij ging WindClan leiden? Een onhoorbare grom rolde over zijn lippen. Oceanbreeze zou binnenkort Queen worden en dan zou ze een Clan moeten leiden? Dit was ronduit egoistisch van Everstar, buiten dat zou de Clan er nu alleen maar zakker uit gaan zien met een Queen aan het hoofd. Hij schudde vol ergernis zijn kop en hij hoorde de nieuwe Clanleader nog net zeggen dat ze voor maanhoog een nieuwe Deputy zou kiezen. Hij kneep zijn ogen samen tot spleetjes en besloot er niet al te veel van te verwachten. Met die hormonen die door haar lijf gierden en de stress die ze zonet opgelegd had gekregen zou ze vast geen zinnige beslissing kunnen maken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe alle katten in rep en roer waren en hij zag Burnetkit nog net wegschieten. Arm ding. Hij sloeg een keer met zijn staart en verdween de grot uit naar buiten. Even geen kat aan zijn kop zou hem goeddoen.

Ze merkte Oceanbreeze niet meteen op en schrok even op toen ze haar naam hoorde. Toen de nieuwe leidster haar vroeg wat er aan de hand was, ging Crowcalls blik naar Spottedwish. De woede van de andere warrior maakte haar bang. Bang dat dit nog niet afgelopen was, dat dit hele gedoe, deze hele leugen, nog lang van zich zou laten horen. Haar opluchting over de waarheid had plaatsgemaakt voor onrust, en ze voelde zelf ook een sprankje boosheid toen ze hoorde hoe Spottedwish tegen Routpaw en Oceanbreeze sprak. Routpaw was een goede, lieve kat, ze verdiende het niet om zo aangesproken te worden. Crowcall wilde het wel voor haar opnemen, maar ze wilde er ook rekening mee houden dat Spottedwish op dit moment, begrijpelijk, heel erg boos was, en dat dat niet zozeer direct op de medicine cats apprentice gericht was. Ze meende vast niet allles wat ze nu zei. Ze hoopte maar dat Spottedwish, ondanks wat ze nu zei, Oceanbreeze een kans zou geven. Ze zou blij moeten zijn dat Everstar een opvolger had aangewezen die in niets op haar leek. Crowcall wist nog niet of ze het goed zou doen, maar ze had in ieder geval meer vertrouwen in haar dan in haar voorganger. "Dat zijn mijn zorgen", miauwde ze dan ook alleen zacht als antwoord en ze hoopte dat Lionroars woedende dochter vanzelf zou kalmeren. Ze was bang voor het alternatief.

De leugen van Whitelion had zo veel kapot gemaakt. Zou de waarheid nu hetzelfde doen?