New nests

De witte kitten had zich tot een bolletje opgekruld en lag aan de rand van hun nest. Al haar broertjes hadden het nest verlaten. Sommige waren verderop met andere kittens aan het spelen. Anderen waren compleet verdwenen. Alleen Flurrykit was nog in de buurt. Het grote pluizebolletje leek mos van hun nest te verzamelen. Maar waarom eigenlijk? Stilletjes kwam de kitten overeind en wandelde in de richting van haar broertje. Zonder ook maar een beetje geluid daarbij te maken. Zodra ze relatief dichtbij stond opende ze haar bekje. "Wat doe je?" vroeg ze hem. De nieuwsgierigheid die je in haar stem zou verwachten bleef weg. Ze leek het gewoon niet te kunnen, emoties uitdrukken. Emoties hebben was al een probleem om mee te beginnen. Maar goed. Nu wilde ze gewoon weten wat Flurrykit aan het doen was met het mos uit hun nest.

Flurrykit schrok toen zijn zusje plotseling vanuit het niets naast hem opdook en vroeg wat hij aan het doen was, maar hij herstelde zich al snel. De pluizige kitten glimlachte zijn witte tandjes bloot en zijn amberen oogjes keken haar opgetogen aan. "Ik ververs ons nest!", mauwde hij vrolijk, alsof het de allerleukste bezigheid van de wereld was. "Help je mee?", vroeg hij daarna, alvast wat mos naar het witte poesje toe schuivend. Ze zou nooit nee zeggen, toch? Er was niks leukers in de hele wereld dan werken en zorgen dat iedereen blij was dat hij gewerkt had! Dat was zijn levensdoel. De anderen gelukkig maken met het werk dat hij verrichtte.

De pluizige kitten leek van haar te schrikken maar liet al snel een glimlach zien. "Ik ververs ons nest!", sprak het katertje vrolijk. Was dat niet de taak van de oudere katten? En waarom was hij daar zo vrolijk over? Zou het 'leuk' zijn om dat te doen? Zoals wel vaker gebeurde verschenen er talloze vragen in het kopje van de witte kitten. "Help je mee?", vroeg Flurrykit haar terwijl hij al wat mos haar kant op schoof. Nu had ze eigenlijk geen keuze, of wel? Volgens de andere katten was het vriendelijk om anderen te helpen. Dat zou de witte kitten dan nu ook maar doen. "Ehm okay, wat moet ik doen dan?" vroeg ze, een beetje in de war door de hele situatie.

"Help mee mos dragen!", sprak haar broertje op een vrolijke toon. Het mos dat al voor haar lag werd nog verder tegen haar pootjes aan geschoven. Kindkit keek toe hoe haar pluizige broertje een hoop mos in zijn bek pakte. De witte kitten deed het zelfde bij de mos voor haar. Flurrykit begon te lopen met het mos in zijn bekje dus deed de kattin hem precies na.Ze had eigenlijk totaal geen idee wat ze nou aan het doen waren. Het verversen van het mos was normaal gesproken een taak voor de apprentices of warriors. Soms deed een queen het en met hoge uitzondering een elder. Kindkit legde de mos die zij had meegenomen naast het hoopje van haar broertje voor ze hem met haar twee gekleurde oogjes weer aankeek. "En nu?" vroeg ze hem. Nieuwsgierigheid viel natuurlijk weer niet te horen in haar stem. Ze had geen idee wat hij van plan was dus kon ze het net zo goed vragen.

Er kwam een vrolijke glimlach terug nadat ze haar vraag had gesteld. Glimlachen betekende dat iemand blij dat was blijkbaar iets goeds. Het was iets goeds volgens de andere katten in ieder geval. Zelf begreep ze er nog niet zo geweldig veel van als ze eerlijk moest zijn. Of dat normaal was of niet wist ze natuurlijk nog niet, daar was ze nog veel te jong voor. "Tejug! Ej is nog mos!", reageerde Flurrykit vrolijk. Voor ze ook maar daarop kon reageren was de pluizige kitten alweer terug onderweg naar hun nest. Kindkit volgde zijn voorbeeld en veegde met haar pootjes nieuw mos bijeen. Zo veel mogelijk propte ze in haar bekje voor ze zich weer tot haar broertje wendde. "Wahom hoen whe hit?" vroeg ze hem. Dat was de voornaamste vraag die ze had, waarom zouden zij dit eigenlijk doen? Ze wist dat Flurrykit het wilde, maar waarom begreep ze niet helemaal.

De grote grijns op de snuit van de kitten viel haar op. Hij was wel erg vrolijk eigenlijk. Dat was hij bijna altijd wel. Sommige kittens waren altijd vrolijk, anderen leken altijd chagrijnig te zijn en anderen wisselden er weer tussen. Zij was niets. Gewoon niets. En dat was vreemd maar voor haar toch best normaal. Soms zat ze er mee maar meestal ging dat vrij snel weer over. "Om te hejpen!", reageerde Flurrykit vrolijk op haar vraag. Ze snapte dat ze dit deden om te helpen, het was helpen namelijk. Verder was het niet 'leuk' ofzo dus dat antwoord lag voor de hand. "Maar waajom hejpen?" vroeg Kindkit haar broertje. Haar eerste vraag was niet duidelijk genoeg geweest. Ze was ook nog niet op de leeftijd waarop ze zulke dingen kon inschatten.